‘Drents podium heeft iets magisch’
Maurice van Hoek presenteert album in de Amer
Een Rotterdammer die zijn eerste album presenteert in de Amer in Amen. Menigeen moet een wenkbrauw hebben opgetrokken. Toch vindt singer-songwriter Maurice van Hoek het de normaalste zaak van de wereld. "Op dit podium ben je naakt, hier is het het moeilijkst. Daarom sta ik juist hier." Maandagavond was het zover. Maurice speelde samen met zijn band de sterren van de hemel voor tachtig man publiek. Ook zijn eerste plaat Live Forevermore vond gretig aftrek.
Maurice is zenuwachtig als hij wordt aangekondigd en in zijn eentje het podium opkomt. Hij plugt zijn gitaar in en begint te spelen. Americana, bluegrass, liefhebbers van deze tak van muziek zullen deze artiest zeer waarderen. Ook het tweede nummer vertolkt Maurice in zijn eentje. Pas daarna begint hij te praten. "Daar sta je dan, echt wat voor jezelf te doen. De spits is eraf. Ik vind het bijzonder dat jullie gekomen zijn. Ik waardeer dat zeer." Gitarist David Gram komt Maurice vergezellen op het podium. Hij neemt plaats achter de steelguitar en samen zetten ze het nummer Time to move on in, die overigens niet is te vinden op het album. De magie van de muziek is steeds meer voelbaar.
Zondag 3 en maandag 4 april stond Maurice ook op hetzelfde podium, maar dan niet onder zijn eigen naam. De Rotterdammer vergezelt Douwe Bob, de Nederlander die ons land vertegenwoordigt op het Eurovisiesongefestival, regelmatig tijdens acoustische shows. Douwe verklapte vorige week zelfs dat hij Maurice de eerste noten op de gitaar heeft leren spelen, maar dat Maurice hem vooruit is gesneld qua gitaarspel. "Die man kan spelen, prachtig gewoon."
En dat is ook vanavond te merken. Wanneer de band erbij komt, lijkt het plaatje compleet. Stan de Kwaadsteniet speelt prachtig op zijn keyboard en Hammond, Danny van 't Hof weet precies wat hij met de bas moet doen en Rafael Schwidessen gaat subtiel met zijn drumstokken over de vellen heen. Veel nummers van de plaat komen voorbij. Ook andere nummers worden gespeeld. "We hebben zoveel materiaal, we moeten in het najaar maar weer een plaat uitbrengen."
©
Erwin Pepping
Wie Maurice en band voor het eerst zou zien, zou niet zeggen dat de heren sinds mei vorig jaar maar 11 keer hebben gerepeteerd. Een kwestie van elkaar aanvoelen. "Ik heb de bandleden stuk voor stuk uitgezocht. Ik zag de jongens spelen en dacht: dit zijn ze. Precies mijn manier van spelen. Ik belde ze op en ze vonden het allemaal een uitdaging. Of ik ze van tevoren kende? Nee, niet goed. We hebben elkaar wel eens een handje geschud, maar daar hield het mee op."
Om een presentatie in de Amer te doen? Ze zijn er blij mee. "Vrienden en familie krijgen nog wel de kans om ons in Rotterdam en omstreken te zien spelen. Dit voelt gewoon goed. Als je het podium opgaat en je ziet je instrumenten staan tussen alle andere instrumenten dan voel je wel even kippenvel. Daar komt bij dat onze country/Americana goed in dit café past. Dit Drentse podium heeft gewoon iets magisch. Het is het mooiste bruine café van Nederland, misschien wel van Europa."