Atalantis: Destination undisclosed!
Nieuwe single van Heath
We hebben met een heuse Heath wave te maken. Heath gaf ons in Februari de single ‘Birdie’, vorige maand ‘Calm The Rivers’, en nu is er ‘Atalantis’. Fans, geen zorgen! Heath heeft geen cover gemaakt van het gelijknamige nummer van Donovan. Nee hoor, zo hippie wordt het bij Heath, nog, niet. 'Atalantis' van Heath is niet folksy, het is ruiger. Het is rondzingende bluesrock zonder space rock invloeden. Okay, dat is vaag, maar het is dan ook psychedelic. Stel je voor dat Led Zeppelin met Cream (van Eric Clapton) een superband beginnen en dan geproduceerd wordt door Pink Floyd.
Het gaat te ver om het gitaarspel gelijk te stellen met dat van 'slow hand' Clapton. Niettemin zingt de gitaar erg goed bij Heath, gelukkig zonder te vervallen in middelmatig jaren tachtig gejengel. Op eenzelfde manier is de lijn van het fijn krachtige drumwerk door te trekken naar de bron, Ginger Baker van Cream. Ook de prominente, en zelfs op de voorgrond tredende, rol van de bas doet denken Cream’s Jack Bruce. Hieraan voegt Heath een stem met urgentie toe zoals Led Zeppelin dat kende, evenals een mondharmonica en die extra gitarist. Maar waar dat allemaal toe leidt? “Destination undisclosed”, zingt Mees. Dat beschrijft het goed, want een reis is het en dat mag ruim zes minuten duren, maar het verveelt niet.
In plaats van psychedelische rock is het wellicht beter Atalantis, en Heath, te zien als een jazzband die bluesrock speelt. Welhaast zoals Led Zeppelin dat deed op Coda. Atlantis kenmerkt zich door meerdere haakjes, ritmes. Het nummer opent met een akoestisch gitaarriedeltje dat bijna Spaans klinkt. Andere instrumenten stappen in, en vormen samen een carrousel van muziek, met intermezzo's voor de langgerekte zang. Dat ritme daar is het kernthema dat telkens terugkomt maar ook vaak uit het zicht lijkt te worden verloren. Zoals met jazz, mogen alle instrumenten door het nummer heen op de voorgrond treden zonder gebonden te zijn. Toch gaat niemand overboord. Inderdaad, zoals de jazz van Charles Mingus op z’n best is als het net niet ontspoord, is Heath hier op z’n best als ze op het randje van chaos bewegen. Dat randje mag vaker worden opgezocht.