Parkpop 2018: DeWolff

Op de Jupiler Stage blijven we voorlopig in de bluesriffs hangen. Maar daar is niets mis mee. Zeker niet als de riffs afkomstig zijn van het Limburgse trio DeWolff. Voor diegene die de band niet kennen hierbij een korte uitleg: dikke bluesriffs, vintage correcte instrumenten (hammond, yes) en drie muzikanten die ondertussen tot de top van de Nederlandse muziekscene gerekend mogen worden. De band heeft zich al bewezen en mag rekenen op een goed gevuld veld.

De muziek van DeWolff gaat er goed in. Juist wanneer het lijkt alsof de band het tempo hoog gaat houden voor Parkpop, gooien ze een slowblues het veld op. Hier en daar wordt er geklapt voor de lang uitgerekte solo’s maar niet overal weet de band de aandacht vast te houden. Op zich geen probleem, zeker niet omdat daarna het tempo weer om hoog gaat en de haren weer los kunnen. 

Pablo vertelt trots dat de band al 11 jaar bij elkaar is. In die 11 jaar is er eigenlijk weinig veranderd, behalve dat ze beter zijn geworden in wat ze doen. En laat ze alsjeblieft ook niet te veel veranderen.

Het moment: Het blijft toch wel een mooi gezicht wanneer Pablo op het hammond orgel klimt, daar even de spanning opbouwt met wat stilte en tijdens zijn afsprong de riff weer start. Een beetje cliché en theatraal misschien maar het past allemaal zo goed.