Het grote HPC Winterfest 2015 verslag (deel 2)

Live verslag van de zevende editie

Karianne Hylkema, Britte Doensen, Peter Balkema, Jan Rijk, Moos Wolfs, Wouter Vellekoop en Remco van der Ham ,

Het is zaterdag 21 februari en door het hele pand van het Haags Pop Centrum zijn vandaag zo'n vijftig bands en acts te zien tijdens het HPC Winterfest. De zevende editie alweer. 3voor12 Den Haag is er uiteraard de hele dag weer bij en doet live verslag. Bij deze deel twee van het grote HPC Winterfest 2015 verslag.

Zonder oordopjes en zonnebril is het niet lang vol te houden, de dreunende rock van Standup '69. Al vanaf de gang verblindt het blauwe LED-licht, waarmee de drumkit versierd is, je. Jonge honden, die zich gretig vastbijten in materiaal dat hun invloeden ontleent aan onder andere de Yeah Yeah Yeah's en PJ Harvey. Echt origineel of onderhoudend klinkt het allemaal niet. Het is vrij monotoon en dan hebben we het nog niet eens over de zanglijnen, die meer spoken word-achtig dan gezongen zijn. Zangeres Emmy zit in een lastige positie; ze wil eigenlijk losgaan, maar moet met een hand een keyboard bedienen. Wellicht een extra bandlid erbij nemen? (KH)
 

Shun Yo Shell speelt liedjes waar het publiek in Studio 14 alleen maar muisstil van kan worden. In z'n uppie weet singer-songwriter Jean Michel Midde van iedereen de aandacht erbij te houden met zijn korte, maar meegaande nummers. Door zijn hese, maar rauw-zwoele stemgeluid boven het akoestische gitaarspel stroomt er een golf van relaxtheid door de ruimte. De ene helft van de performance is ingestudeerd, de tweede helft is naar eigen zeggen "twee weken geleden in elkaar geflanst". En zo klinkt het ook wel een beetje; experimenteel, maar nog steeds bescheiden.

Bij sommige optredens moet je nummerslang afwachten of het nog wat wordt, maar het zestallige vriendengezelschap Mik Adrian komt direct terzake met toegankelijke liedjes en een 'kom-er-gezellig-bij'-uitstraling. En wie na één nummer nog steeds niet overtuigd is, is dat wel zodra het tweede nummer 'Sunsine' wordt ingezet. Met een sterke gitaarhook is het niet verwonderlijk dat er veel lachende gezichten op het podium en in het publiek zijn. De band doet met haar vrolijke doch licht melancholische songs denken aan The Junes, de voormalige band van Bertolf Lentink. Voor sommigen zal het te zoet zijn, hoewel het in niet-akoestische uitvoering toch nog aardig rockt, maar een beetje zomer is heel welkom op het HPC Winterfest. (KH)
 

Studio 21 is in ieder geval de hele dag volledig bezet. In de kleine ruimte wordt vandaag slechts plaats gemaakt voor één ding: hiphop. Van begin tot eind van het HPC Winterfest verzorgen verschillende rappers en muzikanten een lekkere jamsessie weg waar iedereen welkom is om mee te rappen of spelen, met de woorden of de instrumenten. Tijdens de I Love Hiphop Jamssession komen allerlei stijlen voorbij, want dat hiphop een muzieksoort is die je goed kunt mengen, van rock tot reggae en van funk tot soul, merk je vanavond hier. (BD)

Het programma in de Grote Zaal loopt de hele dag al achter en ook The Black Veins begint zo'n twintig minuten te laat, maar dan blazen ze je ook weg. Meer dan drie bandleden zijn er niet voor nodig. Zanger Lesley Warendorff heeft een flinke dosis stage presence, die vooral te danken is aan zijn stem, die hij nogal over the top inzet. Een songtitel als 'Fluffy dog' dekt niet echt de lading, zullen we maar zeggen. Op zich zijn de nummers niet zo memorabel, zeker wanneer je de frontman wegdenkt. Hij soleert bruut en even later schiet zijn gitaarstrap spontaan los. Dit wordt vakkundig opgelost door iemand van de organisatie, terwijl Lesley onverstoorbaar doorspeelt. Een omaatje op de voorste rij lust er wel pap van. (KH)

PARADES komt Studio 17 binnen met een knal. De drie muzikanten lijken met hun harde, alternatieve rock een toon in te zetten waar ze later nog op terugkomen. De bandleden hebben namelijk afgelopen maandag nog voor de radio gespeeld, maar dat was niet echt een succes te noemen. Althans, volgens de mannen zelf. Dat maakt de band vanavond goed. Binnen de nummers variëren de tonen namelijk van heftig gitaar- en drumgeweld, waar iedereen door wordt weggeblazen, tot zweverige akkoorden, waar een rauwe rand nimmer ontbreekt. In ieder geval, absoluut geen boyband-gehalte aan te treffen, zelfs niet toen Lana del Rey een covertje cadeau kreeg. (BD)

Hier staan rocksterren van internationale allure, dat zie je meteen. Als je zou zeggen dat I Saw The Deep groot is in Amerika, zou je het meteen geloven. Het komt wat traag op gang met een uitgesponnen nummer dat veel instrumentale stukken bevat. Een heavy versie van de band Live, terwijl anderen er Alice in Chains in zullen herkennen. Nummer twee begint met een slideguitar, jankend en bluesy, maar verandert dan in een Tool-waardige riff. De zanglijnen zitten grotendeels in het middenregister, waardoor ze moeilijk boven de rest uit komen. De teksten, die volgens hun biografie cinematische verhalen zijn, zijn daardoor moeilijk te volgen. Op het album is dit geen probleem, dus je kunt het thuis nog eens rustig nalezen in het door zanger Darrell LaClé vormgegeven psychedelische album artwork. (KH)
 

Na een enigszins roestige start, is het aan Noble Savage om in Studio 14 haar instrumenten te bespelen. De band maakt een eigenzinnige combinatie tussen bonkende synthesizers en vrouwelijke vocals, maar blijft globaal gezien een beetje een brave lijn aanhouden. Misschien niet geheel onlogisch, gezien het feit dat de twee muzikanten pas welgeteld één maand bezig zijn met deze muziek te maken. Het repertoire bestaat zodoende ook uit slechts drie nummers. Dat is dan wel een beetje jammer, als je een uur met je muziek moet vullen. (BD)

In een volgepakt HPC Café speelt The Blues Junkies iets dat wel heel erg in de verte aan blues verwant is. Ooit wel begonnen als bluesband maken de heren tegenwoordig recht door zee hardrock. Het bier vloeit rijkelijk en vooraan bij het podium is een kleine moshpit. De gemiddelde leeftijd van de bandleden ligt een stukje hoger dan die van de meeste acts op deze zevende editie van Winterfest. Verstand op nul, remmen los en gaan! (KH)
 

In Studio 6 sluit Sink the Bismarck het programma af. En dat mag iedereen horen, en voelen, en ervaren. Wat je wilt. Want wat de groep speelt, is precies de muziek die gedraaid zou kunnen worden op de achtergrond van een hevige vechtpartij. De vijf mannen bouwen er in ieder geval een feestje van. En daar heeft het publiek alleen maar de vruchten van geplukt. De grote zaal die Studio 6 is, staat vol met headbangers en mee-schreeuwers die hun lijf niet in bedwang kunnen houden. En de band zelf ook niet. (BD)

Het is gemakkelijk wegdromen bij AAPNOOTMIES, de vijfkoppige band rond singer-songwriter Dinaira Scheffer. Zittend op de grond kun je dit intieme optreden het beste meemaken. Het moet voor haar een bijzondere avond zijn, want na twee jaar alleen op haar kamertje liedjes schrijven presenteert ze het vandaag met band, die gisteren voor het eerst bij elkaar gekomen is en nu al goed op elkaar ingespeeld klinkt. Een gitarist met effectpedalen, een toetsenist, drummer, bassiste (die eerder vandaag met ruiger werk van Machine Makes Man op de planken stond) en Dinaira zelf op zang en toetsen. De set kan worden ondergaan als een lange trance, want de liedjes liggen erg in elkaars verlengde. De gitaren smeren de boel aardig dicht in de refreinen, waardoor de naar nostalgie wenkende teksten wat moeilijk te volgen zijn. Dat is jammer, want daar draait het voor een groot deel om bij AAPNOOTMIES. Vergelijkingen met andere Nederlandstalige singer-songwriters-met-band liggen op de loer, maar Dinaira is minder quirky en sterker qua zang dan bijvoorbeeld een Aafke Romeijn of Roos Rebergen. Moeiteloos pakt ze de hoge noten en brengt de muziek in hogere sferen. Als zij niet snel - met band of solo - gaat doorbreken, weten wij het ook niet meer. (KH)