In deze rubriek laat een bonte stoet columnisten hun eigen licht laat schijnen op de Haagse muziekscene. Elk vanuit hun eigen vakgebied delen ze persoonlijke verhalen, onverwachte invalshoeken en scherpe inzichten over wat de muziek – en alles wat daarmee samenhangt – in onze stad zo bijzonder maakt. Elke editie een andere columnist, deze keer: Melle de Boer.

Ik vertik dat.

Ik werd gevraagd om een column te schrijven voor de Haagse 3voor12. Dat is een lokalepopmuziekwebsite. Er is ook een landelijke 3voor12. De landelijke 3voor12 was voor muzikanten in Nederland het beste dat er was. Als zij je interviewden of een review van je optreden of nieuwe album plaatsten, werd dat gelezen. Daardoor werden mijn optredens beter bezocht. Echt.

De landelijke 3voor12 was niet groot genoeg om over de dromen van alle Nederlandse bandjes te schrijven. Lokale varianten waren de oplossing. Eerst was dat wel lachen. Het enthousiasme van de vrijwilligers werkte aanstekelijk. Ik herinner me Cok Jouvenaar: hij schreef goed, wist veel van muziek en kon ook kritisch zijn. 3voor12/Den Haag ging goed!

Er werd veel geschreven over Smutfish en de avonturen van John Dear Mowing Club. Ik had er zelfs een column. Door het vele werk kreeg de hoofdredacteur het idee om gemeentelijke subsidie aan te vragenvoor zijn werk. Terecht, want het was inmiddels een voltijdbaan geworden. Lang verhaal kort: de landelijke 3voor12 vroeg me nooit meer.

En na een aantal jaar was er geen subsidie meer voor de hoofdredacteur van de lokale 3voor12. Bij de Haagse 3voor12 zijn er nog een paar enthousiaste vrijwilligers die de boel draaiende houden. En één van hen vraagt mij nu om een column te schrijven.

 

Gratis.
Ik vertik dat.

Door mijn muziekcarrière loopt een rode draad van gratis, of voor weinig, werk te doen voor kleine muziekgerelateerde organisaties. Organisaties die ooit met veel enthousiasme werden opgericht en later in stand worden gehouden door subsidies.

Even was er, door die organisaties, geld te verdienen aan de droom van muzikanten. Nu steeds minder.De handel in muzikantendromen is inmiddels overgenomen door Spotify, Instagram en andere multinationals. Maar… ik heb daar een oplossing voor gevonden: mijn eigen website.

Elke week schrijf ik een persoonlijk verhaal of laat ik door mezelf opgenomen video’s zien van schetsen van een nieuwe liedjes. Laatst nog een verhaal over waar ik op gestemd heb. Geïnteresseerden betalen €2,50; een groot deel van dat geld gaat naar mij.
Soms nodig ik leden uit voor gratis optredens in mijn atelier. De bezoekers moeten wel zelf wat te drinken meenemen. Je hoort er nooit van, omdat anderen er geen geld mee kunnen verdienen. Maar het is er gezellig. En het werkt! Op deze manier blijf ik lol houden in muziek maken en verhalen schrijven.

En mede daardoor vind ik het leuk om deze column te schrijven.

                                                                                            Melle de Boer