Nadat support act Plonki het publiek heeft opgewarmd met shoegazy en catchy indie riffs, is het tijd voor My Girlfriend. Zonder enige aankondiging stappen de bandleden het podium op. Geen gedoe, geen lange introducties—meteen muziek. ‘Party’, de openingstrack van de nieuwe EP, bouwt op met pulserende synthesizers en zet de toon voor de avond. Vanaf de eerste noten valt alles op z’n plek: de band klinkt strak en zelfverzekerd. Direct daarna springt het vijftal naar het tweede nummer op de EP: ‘Are We Out of the Woods?’ Het nummer bouwt verder op de energie van de opener, maar met een extra opzwepende dynamiek waardoor het onmogelijk is voor het publiek om stil te blijven staan.
Een EP-release is altijd een bijzondere gebeurtenis, maar voor My Girlfriend voelt de show in PAARD op vrijdag 21 maart als een echte mijlpaal. De Haagse band, die in de afgelopen jaren is gegroeid van een experimenteel collectief tot een vijfkoppige synthpopformatie, presenteert Somewhere In April met een optreden vol energie, emotie en sterke samenhang. De kleine zaal van PAARD is goed gevuld, tot verrassing van de band, met niet alleen fans, maar ook familie en vrienden, allemaal benieuwd naar de nieuwste gedaante van de band.
©
Kate
Emoties op het podium
My Girlfriend straalt een moeiteloze chemie uit. Frontman Gijs Schouten weet het publiek in te pakken met zijn krachtige stem. Als enige op het podium met een (bas)gitaar heeft hij veel druk op zijn schouders, maar hij weet het te flikken. De synthesizers van Stan Molenaar, Mila Stips en Chet Moerland versmelten tot een energiek en swingend geheel, terwijl drummer Pim Buitenhek met strakke, up-beat ritmes zorgt dat de nummers niet wegdrijven in vluchtige klanken.
Een kleine kickpedaal malfunctie zorgt even voor stress, maar de bandleden houden het publiek goed vermaakt. De nodige bedankjes worden snel gedaan en vertellen over hoe deze show veel voor de band betekent. Het is duidelijk een emotionele show voor Gijs, maar ook de rest van de bandleden, want ze hebben hier lang naar toegewerkt. Een nodige knuffel mag niet ontbreken, maar daarna knalt het gezelschap er weer vol in.
©
Kate
De evolutie van de band
Wie My Girlfriend een paar jaar geleden al luisterde, weet dat de band begon met een meer traditionele indierock-sound waarin af en toe een synth of orgel doorsijpelde. Op single 'Valentina (Without the N)' was al te horen dat de band aan het experimenteren was met synth-elementen, maar op de EP Somewhere In April omarmen Gijs en kompanen die volledig.
Synthesizers domineren nu en geven de nummers niet alleen meer karakter, maar maken de sound ook unieker en persoonlijker. De band klinkt volwassen, alsof ze eindelijk weten wat ze willen zeggen - en hoe ze dat willen laten klinken. Live komt het al helemaal tot zijn recht, niet alleen omdat de muziek gewoon een goede sound heeft, maar omdat de bandleden de energie meebrengen op het podium.
Na een set vol sterke momenten wordt de avond afgesloten met ‘Judith, Judith’. Dit nummer, een kleine ode aan 'onze' fotograaf Judith die de band al lange tijd volgt, is een passende afsluiter waarbij de band nog één keer laat horen hoeveel ze zijn gegroeid. De gelaagde synth-partijen, de energie en de catchy melodie zorgen voor een knallend slot van de avond. Nog één keer bedanken de bandleden het publiek en doen ze nog één laatste groepsknuffel voordat ze het podium onder luid applaus en gejuich verlaten.
Met deze show bewijst My Girlfriend zichzelf nogmaals. Somewhere in April is niet alleen een sterk geproduceerde EP, maar komt live ook volledig tot zijn recht. Als de band op dit tempo doorgaat met optreden, belooft de toekomst alleen maar meer moois.