Club 3voor12 Den Haag: Kate Oram Club 3voor12 Den Haag: Kate Oram

De Nederlands-Britse zangeres Kate Oram heeft rebelse post-punk met stevige baslijnen en onverbloemde teksten tot haar handelsmerk gemaakt. “Muziek is een kunstvorm waarin dromen en gekheid samenkomen; dat kan intense emoties oproepen. Ik schrijf niet vanuit liefde of blijdschap, maar vanuit woede en boosheid. Mijn muziek komt meestal voort uit wrijving, met mezelf, met anderen, of met de wereld om me heen. Soms gaat het over shit die ik persoonlijk heb meegemaakt, soms over grotere dingen zoals ongelijkheid, onrecht of mentale druk. Niet als preek, maar gewoon hoe het voelt om erin te zitten.  Ik word ook liever kwaad op iemand in mijn nummers in plaats van in het echt. In die zin is muziek tijdloos: de woede wordt voor altijd bij elkaar gehouden in liedjesvorm. Het klinkt cliché, maar niets is zo therapeutisch als dat. Ik hoop dat die woede een bepaalde verbondenheid oproept als je ernaar luistert.”

Bij live optredens kan het publiek een waanzinnige feminiene uitspatting verwachten. “Ik probeer het publiek mee te trekken in mijn wereld en strooi mijn energie op een bliksemachtige manier over hen uit. Mijn ‘female rage’ uit zich niet alleen in de muziek en de teksten, maar ook in mijn bewegingen op het podium. Ik ben houterig en hakkerig, maar met veel power. Het voelt soms alsof ik glitch, en mezelf even helemaal verlies in de performance. Maar dat is best normaal.Op het podium laat ik een extreme kant van mezelf zien, maar daarbuiten ben ik gewoon Kate; lief, empatisch en een beetje introvert. Het voelt heel gezond om een on- en off-stage versie van jezelf te hebben, die je ook van elkaar los kan koppelen.”

Kate heeft veel oog voor visuals en co-regisseerde zelfs de speelfilm ‘Don’t Follow The White Rabbit’, een Alice in Wonderland-achtige film over de daklozen- en jeugdzorg in Den Haag. Ze verzorgde samen met Marlin de Vil en Marne Miesen ook de soundtrack met maar liefst 35 tracks. Haar visie op hoe muziek en beeld elkaar kunnen versterken, komt overal in terug, inclusief in haar eigen uitstraling. “Ik ben het meest mezelf als ik draag wat helemaal mij is. Dat betekent kunstzinnig, geen fast fashion en alleen kringloop-shit. Als het plaatje klopt, perform ik ook het beste. Ik voel me soms als een kunstwerk, alsof mijn uiterlijk een verlengstuk is van de muziek: mijn outfit moet passen bij de vormen en kleuren van de klanken. Vooral met Chattermag ben ik op het podium een vergrote versie van mezelf. Nóg kunstzinniger, nóg excentrieker. Ik draag bijvoorbeeld veel uitvergrote make-up, met name eyeliner, zodat iedereen ziet hoe ik me uit, ook achter in de zaal.”