THE VELCRO + Yummy THE VELCRO + Yummy

Rond half tien hangt er een geladen spanning in de lucht. De Zwarte Ruiter staat gezellig vol, het geroezemoes zwelt aan en alle blikken gaan richting het podium. Voor het zover is, mag de Dordtse band Yummy de zaal opwarmen; en dat doen ze, al is het even zoeken naar de juiste knoppen. De naam klinkt suikerzoet, maar muzikaal kiest Yummy voor een stevig indiepunkgeluid met een scherp randje.

Zanger Lex van Drongelen probeert direct contact te leggen met het publiek en wenkt iedereen om dichterbij te komen. Verlegenheid regeert, op twee uitzinnige dansers na die vanaf de eerste seconde losgaan alsof de rest van de avond al voorbij is. Yummy voert het tempo op en binnen een paar nummers is ook de band zelf warmgedraaid: de zanger gooit zijn vest uit, slingert zijn hoed de menigte in en de energie slaat over. Bij de volgende oproep schuiven steeds meer bezoekers richting het podium.

Met ‘Al Pacino’ kantelt de set. Het nummer — een verhaal over een man bekeken door de ogen van een vrouw — vormt een eerste breuklijn, maar de echte verrassing volgt daarna met het intieme ‘Going Down Again’. Zittend op het podium zoekt de zanger de zaal op, loopt tussen het publiek door en maakt met bijna iedereen oogcontact. Hij kiest één bezoeker uit om recht voor te zingen. Yummy laat horen dat het niet alleen kan knallen, maar ook kwetsbaarheid beheerst.

Dan is het tijd voor THE VELCRO. De overgang is wat abrupt: een buitenaards intro ontbrandt in beukende drums en scheurende gitaren. Toch gaat het vrijwel meteen mis wanneer de microfoon van zanger Toine Slobbe het begeeft. De oorzaak blijkt pijnlijk simpel: Slobbe drukt zelf de uitknop in. “Elke show gaat er wel iets stuk,” grapt de gitarist. “Nu was de mic stuk. Laten we hopen dat het hierbij blijft.” En dat blijft het.

Het publiek durft opnieuw niet direct naar voren, al geeft de harde kern vooraan zich nog steeds volledig over. THE VELCRO speelt ruw, gedreven en volledig in overgave. Slobbe hinnikt in de microfoon, vraagt of iedereen klaar is voor een feestje en jaagt de band er opnieuw op. Even later vertraagt de band, de zanger zet een sit-down in en de hele zaal zakt gehurkt naar de grond. Bij de beatdrop springt iedereen tegelijk op een explosie die perfect past bij de livepremière van ‘Hall of Ma’at’, de single die deze dag verschijnt. “Leuk feitje,” grijnst Slobbe.

Vanavond bevestigen ze opnieuw waarom ze een van de spannendste Haagse livebands van het moment zijn.