Het adoptietraject levert hem op 6 december zijn grootste show tot nu toe op. Een optreden in de kleine zaal, compleet met visuals en een outfit die speciaal voor hem is ontworpen door vriend en kunstenaar Gerben de Groot. Alles is DIY, precies zoals het hoort wanneer je als beginnend artiest zonder budget iets groots probeert neer te zetten: bouwen, thriften, naaien, schetsen, samen dingen maken. Dat maakt de show voor Neil nu al geslaagd. Het past bij hoe hij op dit moment in de wedstrijd staat: werken met de juiste mensen en muziek maken waarmee hij zichzelf opnieuw heeft gevonden.
Wat hij mensen wil laten voelen tijdens zijn show?
“Ik moet bijna een beetje overgeven als ik het zo zeg,” lacht hij. “Maar… een warme knuffel. Mijn liedjes zijn poppy, soms rocky, maar als je goed luistert hoor je mijn verhaaltjes, mijn pijn, mijn oplossingen en vooral mijn niet-oplossingen. Ik zeg soms letterlijk: ‘ik weet het ook niet. En dat mag’.”
Misschien is dat wel de kern van Neil Hollyn: zingen wat hij zelf had moeten horen. Dat het gevoel dat we achterlopen op anderen vooral een verhaal is dat we onszelf vertellen. Dat het oké is om te worstelen en daar eerlijk over te zijn. En dat juist in die eerlijkheid de rust kan liggen.