Hofstad Hiphop: april 2022

H3C

Het album heeft overall een frisse sound. De teksten en rhymes zijn strak. Hier en daar gaan de teksten wat dieper (zoals in 'Doet Me Pijn') maar over het algemeen zijn ze niet heel erg inhoudelijk en veelal brag & boast. In zijn teksten lijkt het alsof NICK.ILL.SON erg gefrustreerd is en iedereen wil vertellen hoe hij over ze denkt, zonder echt namen te noemen. Dit album klinkt urgent, alsof hij echt even zijn hart moest luchten en dat lijkt in ieder geval gelukt. De beats zijn voornamelijk low tempo, melodisch en electronisch. Qua originaliteit is het niet echt vernieuwend maar klinkt gewoon prima (geluidstechnisch zijn er hier en daar wel wat verbeterpunten, zeker als het neerkomt op verstaanbaarheid van de teksten).

Met 15 tracks die variëren tussen de twee en drie minuten (intro en skit daargelaten) is het een volwaardig solo album te noemen, waar Nick laat zien wat hij in huis heeft, zowel lyricaal als productioneel. Sterk is ook dat het echt een solo album is en niet vol staat met gastartiesten. 

Vijfvier 

Zeer volwaardig album. Dat NICK.ILL.SON kan rappen dat wisten we natuurlijk al. Met dit wapenfeit bewijst hij toch ook dat hij een goede volwaardige productie kan leiden van A tot Z (Naast dat er geen featurings op het album staan is hij ook volledig verantwoordelijk voor zowel de beats, de artwork, als de distributie ervan). 

Wat betreft inhoudelijk staan er een aantal tracks op die wat meer inkijk geven in zijn leven. Ook conceptueel heeft hij zichzelf uitgedaagd met tracks als DOET ME PijN, OVERGAAN en GEK. Nu dit album is gedropt lijkt er een gewicht van zijn schouders af te vallen en we zijn zeer benieuwd naar wat zijn volgende stappen gaan zijn op muzikaal vlak.

H3C 

Het eerste solo album van Ahab aka Ome Guus knalt en knettert aan alle kanten. Hij klinkt alsof hij het rappen na trips door het theater en spoken word gigs ernstig heeft gemist. De beats, allemaal afkomstig van KNETTER GANG, zijn lekker rauw, soms lomp soms filmisch. Lyricaal laat hij zien dat hij flink wat in huis heeft, qua rijmschema’s, flow en metaforen. Een solo album is het niet helemaal want er staan ook een aantal features op, maar geen overbodige. Passende peeps zoals Nosa, SKAV en de Haagse Vinny brengen hun verses op de rollende ritmes, en niet onverdienstelijk. De track Flambé is het hoogtepunt als het aankomt op het aantal features…het voelt aan als een possecut met onder andere een aantal mannen van Rafting Goods.

Als er een minpuntje is aan dit album zou het zijn dat er inhoudelijk niet veel te halen valt. Aan de andere kant, is dat ook weer een punt waardoor het album lekker wegluistert en je je hersens niet hoeft te belasten. Brag & boast rap all day everyday…ook niks mis mee. 

Vijfvier

De introtrack van Hand Solo klinkt als een superhelden themesong en dat is behoorlijk terecht. Na lange afwezigheid lijkt Ome Guus zijn zin in het rappen weer te hebben gevonden en geeft een nieuwe draai aan de 90s en boombap sound. De track ‘Venom’ kenden we al en is een lekkere manier om het album binnen te glijden, dat overigens weinig features bevat op een aantal possecuts, en een track met de Haagse Vinny uitgezonderd. De hele productie klinkt volwassen en speels terwijl de BPM van de beats toch flink wat lager ligt waardoor de meeste tracks een lui karakter krijgen. Ome Guus voelt zich hierop als een vis in het water en weet op ontelbare wijze te experimenteren met flows, expressie en wordplay. Persoonlijke favorieten zijn toch wel: In ‘t Begin, Excusez Moi en Kippenvoer & Parels. Op de track De Hum wordt het album op theatrale wijze afgesloten en al met al kunnen we stellen dat KNETTER GANG & OME GUUS een sterke productie op naam hebben, waarbij ze de nieuwe én oude generatie boombap liefhebbers zeer tevreden hebben gesteld.