The LIFE I LIVE 2019 The LIFE I LIVE 2019

Yin Yin uit Maastricht heeft de eer het tweede podium op de Lange Voorhout te openen vanavond. De ambientgeluiden waarmee de band de show rustig wil openen, worden ruw overstemd door de beukende bas van Pip Blom die aan de andere kant van de straat staat te spelen. Wanneer de band invalt en hun mix van Midden-Oosters geluid en psychedelische pop naar voren brengt, is alle aandacht van het publiek voor deze kant van de Lange Voorhout. Door de dromerige dansbaarheid van de muziek zal die daar ook de rest van het uur blijven. 

“Ik heb al zo’n vier maanden niet live gespeeld, maar waar kan ik beter weer beginnen dan in Den Haag!”, opent Sef zijn set. De Amsterdamse rapper/voice-over-artiest/podcaster/kunstenaar wil op deze manier zijn eventuele roestigheid excuseren. Raptechnisch is dit totaal niet nodig, Sef is niet voor niets een van de meest gewaardeerde rappers van Nederland. Klassiekers als ‘De Leven’, ‘Toch Houd Ze Van Mij’ en ‘Ze Zeggen’ volgen elkaar in rap tempo op en Sef doet goed zijn best een goede show weg te geven. Dit lukt hem aardig, maar het falen van de techniek zorgt ervoor dat er te lang gewacht moet worden bij nummers als ‘Wakker’ en ‘Diamanten’. Al met al doet Sef alles wat in zijn macht ligt om het publiek te trakteren op een goed concert en oogt de Amsterdammer uiterst sympathiek. Voor wie door de technische mankementen heen kan luisteren, misschien wel een van de betere shows van de avond.

Terug naar een afgeladen podium Lange Voorhout waar de jongens van Klangstof hun opmars hebben gemaakt. De vierkoppige band heeft er zin in en trekt een flink blik energie open. Hits als Hostage en Receiver passeren de revu en de band onder leiding van Nederlandse frontman Koen van de Wardt bewijst niveau als op de plaat te kunnen leveren. Veel gitaar, veel synthesizer en een slepende stem zorgen voor een strakke show. De band geeft tijdens het laatste nummer alles wat ze in huis hebben, inclusief headbangen en het trekken van gekke bekken en ontvangen een warm onthaal van het publiek. Klangstof is gewoon goed en bewijst dat deze avond maar weer eens.

Een combinatie van hiphopbeats en harde dance. Dat is Fata Boom. Het resulteert aan de andere kant van het Lange Voorhout in een portie chaos die doet denken aan een Kap Bambino of Die Antwoord. Althans, op het podium dan. De LIFE I LIVE-gangers dansen braaf op de muziek. Het volume van de act is kneiterhard en reikt tot ver buiten het Lange Voorhout-podium. Wij vinden het raar dat deze act het podium niet afsluit, de show gaat vliegensvlug voorbij en is zeer vermakelijk om naar te kijken.

Onderweg naar huis hoort uw recensent van vanavond een bekende uit de Haagse muziekscene zeggen: “Son Mieux delivert altijd.”. Hierin kunnen wij de betreffende muzikant alleen maar gelijk geven, want wie naar een concert van Son Mieux gaat hoeft zich geen zorgen te maken over de kwaliteit van de show. Natuurlijk stond de band vorig jaar nog op het andere podium op het Lange Voorhout, natuurlijk was half Den Haag aanwezig bij de albumrelease in het Paard, afgelopen februari, en is de show niet persé iets nieuws, natuurlijk weet iedereen dat Camiel het mega bijzonder vindt om in zijn thuisstad te spelen en vertelt de zanger te pas en te onpas een verhaal over zijn beste vriend, broer en bandmaat Quinten. Toch vervelen de shows van Son Mieux nooit. In tegendeel, het is lang geleden dat er een Haagse band zó mee doet op het landelijke toneel. Son Mieux levert altijd. 

Na JEANS is het aan Palmbomen II het lichtelijk verwarde publiek voor zich te herwinnen. Het tijdstip van de liveset zit de dj mee: de ondergaande zon sluit goed aan bij de rustig opgebouwde elektronische muziek. De keuze voor Palmbomen op het plein is duidelijk: het is een rustige maar goed dansbare set die voor een breed publiek toegankelijk is; zowel jong als oud zijn op het Kerkplein vertegenwoordigd. De muziek is mellow en melodieus en is bijzonder strak opgebouwd. Wanneer de zon onder is gegaan komt de set helemaal goed tot zijn recht door de lichteffecten en een gordijn rook waardoor de 31-jarige dj nauwelijks nog te zien is. De muziek verandert geruisloos mee met het invallen van de schemering en wordt wat steviger, maar verliest de kenmerkende strakke beat en elektronische accenten niet. Al met al een goede set op het juiste tijdstip.

René Bom kondigt Magic Moon aan en The LIFE I LIVE op de Hofplaats is begonnen. We hoeven vast niet uit te leggen dat dat betekent dat we drie kwartier psychedelische sixtiesmuziek tegemoet gaan. En het moet gezegd worden: met de juiste hoeveelheid flanger, het orgeltje en de loopjes die op de soundtrack van Austin Powers niet zouden misstaan, heeft het viertal het geluid goed te pakken. En nee, het is niet alleen maar een dromerige trip. Zo nu en dan gooit Magic Moon het gas erop om het publiek bij de les te houden. Dan kunnen we hier nog wat opmerkingen over lavalampen en andere clichés plaatsen, maar Magic Moon klinkt gewoon heel lekker en is daarmee een fijne opener van een podium waar de volumeknop en het tempo later op de avond nog flink omhoog zullen gaan.

Het is de beurt aan de psychedelische protopunk-sensatie uit 010. Niemand minder dan Iguana Death Cult betreden het podium op de Hofplaats. Vanaf het eerste nummer weet de band een enorm stevig geluid neer te zetten. De ruige en energieke surfpunk wordt afgewisseld met pentatonische riffs. Met de dansbare nummers is er niemand in het publiek die stil blijft staan. Op het gegeven moment wordt ook, wat later dan verwacht, een moshpit begonnen. Shout out naar diegene die de stoute schoenen aantrekt, en de pit begon. Want dat is ondanks het fenomenale optreden toch een belangrijk ingrediënt bij een optreden van Iguana Death Cult.

Het is tijd om even bij te komen bij de Hofvijver. Nadat onderweg een nieuw biertje is gehaald zien we de 6-koppige folk band Dust Bowl Drifters op het podium staan. Na het rockgeweld van net valt deze rustige luistermuziek een beetje in het niet. Maar de artiesten genieten en vele uit het publiek die misschien niet net van Iguana Death Cult kwamen ook. Waarschijnlijk is dit gewoon een teken dat de oren weer even moeten wennen aan een volume dat een aantal tandjes lager staat.

De frontman van Belgische garagerockers Guru Guru lijkt met zijn ledematen zijn meegebrachte energie niet helemaal kwijt te kunnen. Daarom stopt hij een hele hoop van die energie in zijn gezichtsspieren. Zijn grimas is precies wat je verwacht bij een psychrock-guru. Hij spuugt de woorden in de microfoon, wat het optreden een innemende ervaring maakt. Soms zwaait hij als een bezetende met een, één, sambabal. Het maakt voor de sound geen moer uit, die is door het sterke basspel en virtuositeit van de gitaristen prima voor elkaar. Het geheel ziet er wel hilarisch uit. 

“De blues is terug in Den Haag” luidt de aankondiging van One White Dog op het Hofvijver podium. “Nou, dat zullen we nog wel eens zien”, wordt er aan toegevoegd. De blues is er zeker. De mannen vertalen kundig de grootste klassiekers. Vooraan staat een leeftijdsgenoot met een iPad de mannen te fotograferen. Ondertussen rocken de mannen zeker de pan uit, en zorgen zo voor een mooie afsluiting van dit podium.

De eerste artiest op het podium is Teddy Macrander. Presentator Remco Visker kondigt de zangeres, die ook deel uitmaakt van de Haagse First Aid Kit lookalikes, Something Like Sunshine, aan als de enige singer-songwriter van de avond. Inderdaad komt Macrander alleen gewapend met een gitaar het podium op. Bij de eerste noten die Teddy zingt is het al raak. Het nummer 'Crying In My Dreams' bezingt de onzekerheden, angsten en oud hartzeer van de zangeres. Zo kenden wij Teddy nog niet, van de vrolijke countrypop die ze maakte met compagnon Aina Qvist is ingewisseld voor eerlijkere maar minstens zo in het gehoor liggende emofolk. Het is moeilijk om geen vergelijkingen met artiesten als Julien Baker te maken, maar je kan met veel slechter vergeleken worden. Meer van dit graag!

Dan is het de beurt aan het rockbandje Acquoy. Gekleed in kneiterhippe overhemden is de rocksterrenlook van de band on fleek. Stiekem herkennen wij de band als The Runaway Boys, die wij een aantal jaar geleden al op Parkpop versloegen. Toen werd de bijdehandheid van de band geprezen, het was grappig om zulke jonge gasten zulke grote praatjes te zien hebben. De praatjes zijn er nog steeds, maar het is belangrijk dat dit niet doorslaat in lichtelijk misplaatste arrogantie, want dat zou de band weinig goeds doen. Er zit muzikaal behoorlijk veel potentie in de band, Bas Knoester, de gitarist, mag iets aan zijn timing werken, maar overall is er niks op aan te merken. Frontman Nico neemt de band op sleeptouw en de ritmesectie is van een uitermate hoog niveau. Muzikaal zit het zeker snor, maar pas op niet te zeker van je zaak te worden.

Het enthousiasme spat er vanaf bij zangeres Saar van Crashing Bats. Direct bij opkomst probeert ze het publiek mee te krijgen door ze te laten meeklappen. Ondertussen spelen Wilbert, Corné en Rabin, de drie mannen die haar begeleiden, strak maar ietwat statisch een leuk potje rock ‘n roll. De band klinkt alsof Matthew Bellamy van Muse is ontvoerd door de heren van Queens of the Stone Age, en met hen nieuwe muziek is gaan schrijven. Bij het anthemische refrein van het derde nummer gaan er in het publiek hier en daar vuisten in de lucht. De band sloeg haar vleugels uit, zonder te crashen.

Van gitaren naar funky hiphop. Den Haag laat zich – zoals de Rotterdamse heren van De Likt verzochten – likken. De meeste gekwelde mannen die goed gingen op Jerry Hormone zijn inmiddels hun heil ergens anders gaan zoeken. In hun plaats zijn jongere dames en heren de Grote Markt opgestroomd. Klaar om mee te feesten met De Likt. De mannen hebben soms moeite om met hun stem boven de harde, scherpe kick en andere instrumentatie uit te komen, maar om naar scherpzinnige teksten te luisteren is niemand hier gekomen. Voor feesten en dansen wel, en daar slaagt De Likt (zoals altijd) in.

Het Sniester-podium wordt deze Koningsnacht afgesloten door The Void Union uit de Verenigde Staten. Toeters, reggae ritmes, jamaicaans aandoende zang; we hebben hier te maken met een heuse ska-band. Zoals veel van dit soort bands is het feestelijk en dansbaar, maar moeilijk te onderscheiden van de vele andere bands in dit genre. Hoewel, The Void Union is net wat minder opzwepend dan veel van zijn soortgenoten. Maar gezellig is het wel op de Grote Markt.