Op 10 juni staat Public Image Ltd. in het Paard. De band rondom enfant-terrible John Lydon, aka. Johnny Rotten, werd in 1978 opgericht en raakte in trek omdat de muziek die ze maakten veel minder met punk van doen had dan voorheen van Rotten verwacht werd. Nu, 40 jaar later, tourt de band weer in het kader van het jubileum. Het Paard had de eer de enige clubshow in Nederland te mogen hosten.

De opmaat

De foyer van het Paard staat vol met wachtenden. Het is duidelijk dat het grootste gedeelte de band al vanaf het begin volgt. De rest lijkt meer aanwezig om de legende die Rotten is van dichtbij mee te maken. Toeristen. De grote hoeveelheid shirts van klassieke rockbands en een enkele (ex-)punker met een hanenkam en een met veiligheidsspelden gesierd spijkerjack zorgen voor een bijzondere ambiance. Een ambiance van nostalgie, want het gros van de bezoekers zal zich vanavond weer even jong voelen, maar morgenochtend wacht om negen uur de kantoorstoel weer.

In de zaal is op een meter van het podium een barrière van 'mojo-hekjes' opgeworpen. De vraag bij ons rijst of dat is omdat er dermate hard gebeukt gaat worden dat het hek als extra veiligheidsmaatregel dient voor de fotografen die er tussen staan, of dat het een onnodige toevoeging blijkt.

Terwijl wij ons dat afvragen, begint de rest van het publiek ietwat ongeduldig te worden. Op het ticket staat dat de band om 20:45 zal aftrappen, maar inmiddels is het al 20:48 en er staat nog niemand. Er worden bierglazen het podium op gegooid en uit de zaal klinken de eerste: "Slayer!"-s (kap daar nou gewoon eens mee) alweer.

© Jan Louis van den Oever

Dan komt de band het podium op. Althans de begeleidingsband, want als een goede vedette betaamt, laat Rotten even op zich wachten. Dat even blijkt een stukje langer te zijn dan gepland, want gitarist Lu Edmonds (bekend van The Damned) laat zijn bandmaten achter op het podium om de zanger te zoeken. Drummer Bruce Smith (The Slits) en bassist Scott Firth (Elvis Costello) blijven achter en zetten alvast een aanhoudende drone in om suspence te creëren. Wederom wordt dit ze niet in dank afgenomen en er wordt opnieuw geroepen en gegooid met bekers.

Dan is het moment daar: Edmonds keert terug, het intro wordt ingezet en Johnny Rotten komt het podium opgelopen met een map vol teksten die hij op een standaard voor zich neerzet. 40 jaar aan teksten is immers lastig te onthouden. Dan zet de punkgrootheid zijn eerste uithaal in. 

© Jan Louis van den Oever
© Jan Louis van den Oever

Legende

Vrijwel iedere aanwezige is hier voor John Lydon. De zanger heeft in zijn loopbaan immers een dermate grote naam verworven dat zijn magnum opus: Nevermind The Bollocks: Here's The Sex Pistols, qua invloed op de popmuziek in één adem genoemd wordt met albums als: Blood On The Tracks, The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars en OK Computer.

Van de graatmagere, hyperactieve junk die Rotten toen was is niks meer over. De omvang van de zanger verraad dat deze nog altijd niet om geld verlegen zit en de naald heeft ingeruild voor lekker eten. Daarnaast oogt de Engelsman een stuk minder actief dan vroeger; het maniakale gedans is ingeruild voor grootse bewegingen uit stand. Het showmanschap van de zanger is nog altijd vertegenwoordigd maar op een totaal andere manier dan ten tijde van de Sex Pistols. Een leesbril geeft al helemaal aan dat de jaren ook voor popmuzikanten gaan tellen.

Wat zang betreft zit er wel degelijk vooruitgang in. Rotten doet veel meer zijn best en stiekem klinkt zijn stemgeluid, ondanks de slechte verstaanbaarheid, best goed.

© Jan Louis van den Oever

© Jan Louis van den Oever

De show

Sommige liedjes van PiL zijn door de jaren heen klassiekers geworden. Ook de uitvoering vanavond is van hoog niveau. Edmonds ruilt zijn gitaar af en toe in voor een elektrische sitar, waaruit het ex-lid van The Damned nog een lekker scheurgeluid kan trekken. De rest van de band is ook enorm strak.

Zoals eerder gezegd is Rotten prima bij stem en is er, op de slechte verstaanbaarheid na, niet veel aan te merken op zijn performance. In het begin lijkt de zanger er een beetje in te moeten komen, maar naarmate de show vordert wordt het beter en beter.

De post-punk/shoegaze die de band maakt slaat goed aan bij het publiek en de echte liefhebber onderscheidt zich door alles mee te zingen en te dansen, daar waar de toeristen onder het genot van een biertje de vorige week doornemen. Tegen het einde van de show, als Rotten in topvorm is geraakt, worden hits 'This Is Not A Lovesong' en 'Rise' ingezet waarbij niemand stil kan blijven staan.

© Jan Louis van den Oever

Lood om oud ijzer of roestvrij staal?

Na "a short cigarette break" keert de band terug voor een toegift waarin nogmaals wordt laten zien waarom Public Image Ltd. hun status verdiend heeft. Met name afsluiter 'Shoom' kan gerekend worden tot een van de hoogtepunten in de set. Dan is het echt klaar.

In 2008 werd Lydon verguist door onder andere Lowlandsdirecteur Eric van Eerdenburg, die zei dat "de Sex Pistols-reünie enkel was zodat de bandleden hun huis met zwembad zouden verlaten om een zak geld op te halen." Met PiL is dit geenszins het geval. De band is strak, de nummers kloppen en Rotten laat zien dat hij van punker uitgegroeid is tot een daadwerkelijke muzikant. Of de band echt zo groot was geweest als de frontman zijn sporen niet al verdiend had is te betwijfelen, maar er is wel bewezen dat het niet zomaar een groepje muzikanten is. De nostalgische trip-down-memory-lane is een goed concert gebleken en Rotten en de zijnen laten zien nog altijd een leuk mopje te kunnen spelen.

©