Tess en Kieran hebben niet zoveel met Valentijnsdag. Best gek. Ze hadden de grondleggers kunnen zijn. Hun liefdesverhaal gaat namelijk alle grenzen te buiten en druipt van de romantiek. Eén blik was voldoende voor een love story die begon in oktober 2015 in Chiang Mai, Thailand.
Speelde muziek een rol tijdens jullie kennismaking?
Tess: “We liepen elkaar letterlijk tegen het lijf. In de gezamenlijke ruimte van het hostel waar we elkaar ontmoetten, kwam het gesprek al gauw op muziek. Zo vertelde Kieran over zijn bewondering voor Frank Sinatra en ik over mijn liefde voor chansons. Hij zei: ‘Als ik zo jouw muzieksmaak mag inschatten dan vind je dit ook vast tof’. Terwijl om ons heen backpackers naar ‘herrie’ zaten te luisteren en plannen maakten voor een pubcrawl, luisterden wij in de hoek naar het album Barchords van Bahamas. Ik dacht: ‘Een gozer met zo’n muzieksmaak, moet wel een goeie zijn.” Kieran: “Dat samen naar muziek luisteren was echt een ‘turning point’. Het was een exclusieve bubbel waarin alleen wij ons bevonden. Daar begon het.”
Tess: “Die avond knepen we er samen tussenuit. Toen we door de nacht van Chang Mai liepen, zong ik in het Frans ‘La Vie en Rose’. Kieran kende alleen de Engelse versie en zong na enig aandringen met me mee.”
Tess: “Hij zou drie weken naar een meditatie-retreat gaan en ik ging verder naar Laos, Cambodja en Myanmar. Ik was me er behoorlijk bewust van dat er een grote kans was dat we elkaar nooit meer zouden zien. We hadden geen foto’s met elkaar, maar ik wilde me dit wel herinneren. Daarom had ik mijn videocamera aangezet. Onwennig natuurlijk. Ik begon te zingen; hij zong na een tijdje aarzelend mee. Wanneer we stoppen met spelen is het even stil en zeg ik: ‘Ik denk dat we zo maar moeten gaan…’