De Spaans-Nederlandse Max Meser mag vanavond het publiek opwarmen. Met een stem die het midden houdt tussen Jacco Gardner en Jake Bugg, een driekoppige band en een afwisselende setlist verovert de jonge artiest het publiek al snel; er wordt gedanst en men is zichtbaar onder de indruk van zowel drumster Gini als het ‘rauwe randje’ aan de stem van Max. Zijn muziek is het beste te beschrijven als rock ’n roll met wat britpop, country- en folk invloeden. De band vult Max muzikaal goed aan en speelt strak, maar komt vaak wat statisch over. Het contact met het publiek en de dynamiek op het podium zouden daarom wat beter kunnen. Max Meser blijkt een veelbelovend voorprogramma dat qua muziekstijl goed aansluit bij de hoofdact van vanavond. Jammer genoeg speelt hij slechts op de mondharmonica mee als hij later Douwe Bob nog even op het podium vergezelt.
Paard van Troje in de ban van Douwe Bob
Maatschappijkritische charmeur zet topoptreden neer
Winnaars van talentenjachten lijken altijd na een paar jaar van de aardbodem te verdwijnen, maar Douwe Bob bewijst een uitzondering op de regel te zijn. De grote zaal in het Paard was 12 november uitverkocht, evenals de afgelopen drie tours die de winnaar van ‘De Beste Singer-Songwriter van Nederland’ door Nederland deed. De jonge, ondeugend ogende Amsterdammer wond het vrouwelijke publiek moeiteloos om zijn vingers, zowel met zijn prachtige optreden als zijn looks.
Na een korte pauze neemt Douwe Bob het stokje over. De singer-songwriter won in 2012 het eerste seizoen van ‘De Beste Singer-Songwriter van Nederland,’ waarmee hij tijdens de finale ook in het Paard van Troje speelde. Hoewel hij sindsdien al aardig wat shows achter de rug heeft, blijft Den Haag toch een beetje speciaal voor hem, vertrouwt hij het publiek toe. Dit gevoel blijkt geheel wederzijds en het publiek lijkt het moeilijk te vinden deze affectie voor zichzelf te houden. Leuzen als “Broek uit!” en overbodig gegiechel worden de gehele avond door een licht geïrriteerde band gesust. Wanneer het publiek na een cynische opmerking van Douwe wél stil is tijdens ‘We’ll be gone’, wordt het hierna als een braaf kind beloond met een nieuw nummer.
Het optreden zelf is ongelooflijk sterk. Akoestische en wat stevigere folk- en countrynummers wisselen elkaar af en de band speelt heerlijk strak. Producer Matthijs van Duijvenbode doet theatraal mee op de toetsen en steelt zo een deel van de show. Jammer genoeg vallen de toetsen soms wat weg. Een van de hoogtepunten is ‘Ice Cold Beer.’ Als een heus huiskamerconcert wordt dit nummer middenin de zaal gespeeld, en het publiek zingt gretig mee. Nummers als ‘Sweet sunshine’ en ‘Multicoloured angels’ zetten de zaal in beweging en ook de gitaarsolo’s van Jan Peter Hoekstra in ‘Hollywood’ vallen goed in de smaak.
Vanavond blijkt maar weer hoe een enthousiaste band een show kan maken of breken. De mannen spelen echt samen en halen constant geintjes uit op het podium. Nadat een door de toetsenist aangewende gastoeter een stilte middenin een nummer verbreekt, kan Douwe Bob niet anders dan het nummer met de slappe lach afmaken. Hij zet vanavond met zijn band een groot feest neer op het podium, incluis wat tijd om na te denken over bijvoorbeeld euthanasie en maatschappelijke ongelijkheid, thema’s die terugkomen in zijn recentere werk. Douwe Bob bewijst vanavond hoeveel potentie hij heeft als muzikant en we zijn dan ook heel benieuwd naar zijn nummer voor het Eurovisie Songfestival van 2016.