Rootsriders eert Bob Marley in het Paard van Troje

Gezellig verjaardagsfeestje zonder hits

Koen Kleiberg | Foto's: Roland Wichser ,

Rootsriders staat al sinds 2006 op de planken en eert Bob Marley met een tribute aan zijn muzikale nalatenschap. Het ensemble heeft inmiddels een grote schare fans in binnen- en buitenland. Gisteren, 6 februari 2015, was het precies 70 jaar geleden dat de Jamaicaanse reggaelegende Bob Marley werd geboren. Om dit te vieren gaf Rootsriders, bekend van hun Tribute2BobMarley-shows, de donderdagavond ervoor een concert in de uitverkochte grote zaal van het Paard.

Bij aankomst bij het Paard van Troje heeft zich zowel voor de kaartjescontrole als de garderobe al een lange rij gevormd. Bij de officiële aanvangstijd van 20:00 uur staat een groot deel van het publiek dan ook nog buiten de zaal, maar gelukkig lijkt Rootsriders hier rekening mee te hebben gehouden: de band komt uiteindelijk pas rond kwart voor negen het podium op. Op dat moment staat de grote zaal van het Paard van Troje dan ook echt prop- en propvol. Ondanks dat er geen voorprogramma is, heeft het publiek er duidelijk zin in en al bij de eerste noten van openingsnummer ‘Coming in from the cold’ worden er enkele joints opgestoken. Niemand die het erg vindt, want Bob Marley en cannabisgebruik zijn nu eenmaal even onlosmakelijk met elkaar verbonden als de NS en spoorproblemen.

 ‘Uprising’, het laatste album voor Marleys dood in 1981, staat vanavond centraal. Dat betekent echter niet dat we geen andere nummers kunnen verwachten; zo komt ergens halverwege het album al ‘I shot the sheriff’ voorbij. Op de band zelf valt weinig aan te merken: de drummer, gitarist en twee toetsenisten spelen elke offbeat even strak en de bassist voert met uiterste precisie de gesyncopeerde melodieën van elk nummer aan. Ook het vierkoppige koor, met o.a. Giovanca in de gelederen, heeft er duidelijk plezier in en verzorgt moeiteloos de meerstemmige zang. Leuk is dat de leadzang per nummer wordt afgewisseld en zo ieder koorlid de kans krijgt om zijn of haar kunsten te laten horen.

De nummers volgen elkaar in rap tempo op. Vaak vindt er zelfs geen rust tussen de songs plaats maar worden ze door korte muzikale intermezzo’s aan elkaar gesmeed. Het zorgt ervoor dat de vaart in het optreden blijft, maar aan de andere kant is het zo soms erg moeilijk de nummers van elkaar te onderscheiden, zeker wanneer ieder nummer exact hetzelfde tempo en ritme gebruikt en de grote hits ontbreken. Zo kabbelt het optreden eigenlijk maar een beetje voort, zonder tot een écht hoogtepunt te komen.  

Bij afsluiter ‘Is this love’ leeft de zaal weer op, maar de toegift is ongetwijfeld het beste deel van de avond. Jammer dat een deel van het publiek dan al is vertrokken, want na een prachtige uitvoering van ‘Redemption song’ komen nog ‘Could you be loved’, ‘No woman, no cry’ en een uitgesponnen versie van ‘Jamming’ langs. Geen ‘Stir it up’, ‘Three little birds’ of ‘One love’ dus vanavond, songs waarmee Marleys verjaardagsfeestje ongetwijfeld nog even nét iets feestelijker zou zijn geworden. Het is het enige smetje op een verder vrijwel vlekkeloos concert. Met een beetje geluk staat Rootsriders hier over een jaartje gewoon weer voor Bobs 71e, mét alle hits. Hebben we in ieder geval iets om naar uit te kijken.