Lekker meezingen met Kensington

Kensington kent geen grenzen, of toch wel?

Britte Doensen ,

Sinds debuutalbum ‘Borders’ is uitgebracht, is er met de Utrechtse poprockband Kensington geen stoppen meer aan. Sinds 2010 wordt er maar wat graag plaatsgemaakt voor deze band op grote podia zoals die van de Tivoli, De Melkweg en Heineken Music Hall. Ook bij grote festivals als Eurosonic Noorderslag, Pinkpop, Zwarte Cross en Sziget ontbreekt Kensington anno 2014 zéker niet meer. Dit jaar begint Kensington aan een Europese clubtour die nu aanvang neemt in Nederland. En vanavond, op 20 november 2014, is Den Haag aan de beurt. De grote zaal van Paard van Troje wordt alvast van een hele dosis energie voorzien door Poolse supportband UFly vooraleer een van Nederlands grootste rockbands het podium opwandelt.

Kensington komt op met een van haar grotere hits ‘All for nothing’, een extreem brave plaat die wel lekker in het gehoor klinkt. Vanaf het tweede nummer wordt de power-lat in de nummers - gelukkig maar misschien - aanzienlijk hoger gelegd, maar niet meer verplaatst naarmate het optreden vordert. De nummers worden stuk voor stuk even strak gespeeld. Misschien iets te strak, alsof het optreden geen ruimte laat voor ruwe randjes. Nummers als ‘Streets’ en ‘Riddels’ zijn hier illustrerende voorbeelden van. ‘War’ heeft dan wel weer een lekker vrolijk, enigszins dansbaar deuntje dat er tussenuit springt, maar globaal gezien is er bijzonder weinig variatie te horen.
 
Door het hele concert heen spant Kensington een bepaalde muzikale draad aan. Af en toe wordt er een beetje omheen gespeeld, maar op geen enkel moment wordt er echt ver van afgeweken. Hoewel alle nummers wel even stipt gespeeld worden, maakt dit gegeven het concert een beetje flets. Dit is jammer, want van Kensington zijn we ondertussen wel wat bijzonderdere, meer gevarieerde optredens gewend. Ieder gespeeld nummer heeft dezelfde opbouw en structuur, alsof de heren de som van een bepaalde populariteitsformule volgen. De creativiteit moet weer gaan stromen en de band moet zich niet laten weerhouden door de muzikale ‘grenzen’ van het publiek; die grenzen stel je zelf vast. De stempel van Kensington op de muziek moet weer gezocht worden, of misschien wel een nieuwe, voordat het allemaal liedjes worden in de categorie meezingnummers.
 
Het concert van vanavond kan het beste omschreven worden als veilig. Geen seconde tijd voor solo’s en een erg hoog oohoohooh-gehalte. De muzikanten lijken niet langer buiten de lijntjes te durven kleuren en laten zich niet echt gaan. Dat de band talent heeft, staat niet eens meer ter discussie. Daar lijkt het publiek van vanavond ook zeker van overtuigd. De zaal van het Paard van Troje wordt natuurlijk niet vanzelf een bomvolle, dichtbevolkte ruimte. Het is gewoon spijtig dat dit talent met deze nummers maar minimaal getoond wordt, terwijl er zoveel meer in zit. Dat hebben de muzikanten afgelopen jaren wel bewezen.
 
Kensington heeft een nieuwe uitdaging nodig. In ieder geval een flinke schop onder de kont in plaats van een aai over de bol. Het is moeilijk voor te stellen dat het hoogtepunt nu al bereikt is. Misschien is Kensington anno 2014 de power een beetje verloren en zijn de muzikanten zo bedolven onder de faam dat de drang om gewaagde muziek te maken weggenomen is. Het kan, maar laten we hopen van niet, want dat zou een extreem gevalletje van ‘a waste of talent’ zijn.