Langharige nimfen van Bells of Youth laten zien wat girl power is

Vijftal schakelt moeiteloos van poeslieve zang naar harde gitaarsolo’s

Cécile Magnée | Foto's: Peter Balkema ,

De band kon schijnbaar nog geen genoeg krijgen na optredens op festivals als onder andere Sziget, Paaspop en Zwarte Cross, want afgelopen vrijdag 17 oktober stond Bells of Youth in de kleine zaal van het Paard. ‘The end of the summer tour’ noemen ze het zelf, met Den Haag als beginpunt om zo de Haagse Pop Week knallend te openen. In het voorprogramma stond de kersverse band No Waves & Sunrays.

“Dit is onze eerste show die een beetje ver van huis is”, biecht de zanger van No Waves & Sunrays op aan het begin van het optreden. De zachte g verraadt inderdaad dat dit viertal van onder de rivieren komt, in dit geval uit Eindhoven. Pas afgelopen juni opgericht door Noor (gitaar) die een aantal garagepop liedjes had geschreven. Zij verzamelde de drie heren om samen muziek te maken met vuige gitaren en harde drums.
 
De zaal is nog redelijk leeg als de band begint met spelen. Er volgt een aantal kortere nummers elkaar op met harde gitaarriffs en catchy melodieën die herhaald worden en wisselen tussen snelle en langzame tempo’s. Vooral het derde nummer springt eruit qua tekst: “When I suck your cock, I pay the price”. Dit alles wordt met een stalen gezicht gezongen wat een aantal verwarde gezichten oplevert in het publiek (wat zou de inspiratie voor deze tekst zijn?). Toch is er niet echt een klik met het publiek. Dit kan te wijten zijn aan de lege zaal, maar vanuit de band wordt geen poging gedaan om contact te krijgen met het publiek. Het is duidelijk dat ze er staan voor hun eigen plezier en om muziek te maken. Muziek maken doen ze zeker met de strakke drums, goede gitaristen en frisse zang. De tweede stem is op sommige momenten niet zo toonvast, maar het enthousiasme van de band maakt veel goed.
 

Bells of Youth, vijf sterke persoonlijkheden die elektronische/psychedelische pop maken, heeft het afgelopen jaar flink aan de weg getimmerd. Afgelopen zomer stond het vijftal op een aantal grote festivals en werd ze door tijdschrift OOR uitgeroepen tot één van de beloftes van 2014. Wat kenmerkend is aan Bells of Youth is de meerstemmige zang. En ze zingen allemaal, zelfs de drummer. Verder is er geen leadzangeres aan te wijzen. Per liedje heeft iemand anders de hoofdrol. Wat mooi is om te zien, is dat de dames ontzettend goed op elkaar zijn ingespeeld en kleine onderonsjes hebben op het podium. Zo zijn er momenten dat twee meiden het publiek bespelen terwijl twee andere dames tegenover elkaar staan en elkaar diep in de ogen kijken.

Het lijkt wel of de bandleden twee persoonlijkheden hebben. Het ene moment zingen ze engelachtig en kijken ze lief de zaal in om plotseling over te gaan naar een stuk met harde gitaar en drums waarbij de haren voor het gezicht worden gegooid. Ze zijn net nimfen; ze lokken je naar het podium toe met een glimlach om je vervolgens weg te duwen met bijna onvrouwelijke grimassen. De muziek is betoverend door herhalingen op de goede plekken (“tonight, tonight, tonight…”) en de mooie meerstemmigheid. Kortom: vijf vriendinnen die weten hoe ze een show neer moeten zetten en tegelijkertijd ook nog plezier eraan beleven. Een super combinatie die resulteert in een spannend optreden en liedjes die tot de dag erna in je hoofd blijven zitten.