De Haagse Red Light Babies mogen eerst. Een prachtig tableau vivant vormen zij met het rode fluweel van de podiumwand, traditiegetrouw in rode broek en zwart shirt. De pittige rock die ze spelen lust het publiek wel, al lijkt het voor de Babies niet hun meest soepele set ooit. Er zijn wat technische strubbelingen en het gaat niet echt los op het podium, terwijl hun Hendrix-doordrenkte nummers zich daar juist zo goed voor lenen. De groove is er wel maar het viertal lijkt zich er niet in te laten meeslepen. Misschien moeten ze simpelweg de teugels laten vieren om wat vunziger te klinken; op de Wallen gaat het immers er ook niet zo fris en gecontroleerd aan toe.
Navarone speelt SuperMarkt op de knieën
Eerste show van Darker Shade of White tour staalkaart van vakmanschap
Vrijdag 8 maart trapte de Nijmegen-based jonge rockband Navarone de tournee af in de SuperMarkt. Kort na het verschijnen van langspeler ‘Darker Shade of White’ heeft de band al een dijk van een live-reputatie opgebouwd. Die reputatie is in de SuperMarkt meer dan bevestigd door, ondanks de griep van de zanger, een rammende set te spelen.
In een zee van blauw licht en rook zet gitarist Kees Lewiszong van Navarone vervolgens een Pink Floyd-waardig psychedelisch intro neer. Een jens op de bekkens en een brul van zanger Merijn van Haren zijn het startschot voor ‘December’, dat als eerste nummer een visitekaartje is van waar de band toe in staat is. En dat is geen klein bier. Er is een hoop heel, heel goed aan het optreden. De nummers zelf om te beginnen, dat wisten we van de plaat al. Het technische meesterschap van de bandleden dwingt live nog meer bewondering af. Vooral het samenspel van gitaristen Kees Lewiszong en Roman Huijbreghs doet monden openvallen. Een waar genot om naar te luisteren. Merijn zorgt met zijn gillende haarzuivere zang voor een seventies rock gevoel dat uit zijn tenen komt - uitstekend is dan ook de keuze om al vroeg in de set Led Zeppelins ‘Whole lotta love’ te coveren, een nummer dat voor zijn stem geschreven lijkt te zijn. Het is gelijk het moment waarop de zaal onherroepelijk ‘om’ is.
De knallende kunststukjes rijgen zich aaneen en er wordt lekker meegedanst in de zaal. Voor kippenvel zorgt een instrumentale jamsessie met hypnotiserend effect. De zanger voegt zich in het publiek om stil mee te kijken naar zijn getalenteerde confraters op het podium, ze daarbij alle ruimte gevend. Klasse dat er live net als op de plaat de tijd genomen voor dit soort spannende psychedelische spielereien. Het maakt dat Navarone geloofwaardig blijft ondanks de wat commerciële looks en poses. Menigeen zal namelijk tijdens het optreden wel eens de neiging hebben om weg te kijken: een flinke dosis overacting is Navarone niet vreemd. De gebaren zijn groot, de zinnen goedgearticuleerd. Over de looks is duidelijk nagedacht. Maar wie zich daar aan stoort kan altijd nog zijn ogen dichtdoen, om van het niet mis te verstane muzikale vakwerk te genieten.
De enige inzakker van de set zit hem in het staartje. Nadat iedereen lekker op stoom is met topper ‘The red Queen effect’ wordt als laatste nummer ‘Dawn’, een ballad, ingezet. Terwijl de bandleden gevoelig over hun instrument aaien klinkt het meermalen uit de zaal ‘SPEUILEN!’ - een missertje. Het komt uiteindelijk wel helemaal goed met dit nummer, want na een lange aanloop mondt de ballad uit in een verheffende golf van Smashing Pumpkins-achtige rockgenialiteit. Iedereen gelijk weer zoet. De toegift, een nieuw nummer, bevat een commercieel klinkend meezingkoortje wat het in een stadion prachtig zou doen. En dat stadion, dat gloort al in de lichtjes van hun ogen. Ze zijn er zeker tegen opgewassen: in Den Haag heeft Navarone vanavond in elk geval heel wat zieltjes gewonnen.