De sympathieke Antwerpenaren brengen voorafgaand aan een tour in de UK drie bezoeken aan Nederland, met Den Haag als startschot. Eerder dit jaar verscheen hun tweede album met de opbeurende titel ‘I’m Under The House, I’m Dying’ en met de uitstekende livereputatie van de band in het achterhoofd was dit een optreden om naar uit te kijken.
De zaal alvast een beetje opwarmen met voorprogramma Ze Mannschaft lukt niet erg. De ritmische pop-rockliedjes van het Amsterdamse viertal lijken wat dood te slaan in de nog akelig lege kleine zaal van het Paard. Ze Mannschaft staat minder ontspannen op het podium dan hun joggingbroekjes suggereren en de nummers komen niet echt van de grond. Daarbij moet wel gezegd worden, dat het geen gemakkelijke taak is om tien man publiek te enthousiasmeren, die afwachtend tegen de achterwand van de zaal geplakt staan te wachten op de stevigere muziek van de hoofdact. In een goedgevulde feesttent met een gemengder publiek komt Ze Mannschaft vast beter tot zijn recht.
Hoogkwalitatief raggen met de Vlaamse rekels van The Hickey Underworld
“Vette klank, niet?”
Terwijl elders in het pand Nada Surf gouwe ouwe ten gehore bracht en er in het Paardcafé op los gehiphopt werd (met jammer genoeg een minder feestelijke afloop), vonden op woensdag 17 oktober liefhebbers van luide gitaren na een voorprogramma van Ze Mannschaft hun heil in de kleine zaal van het Paard. The Hickey Underworld bracht daar garagerock met een glimlach zoals alleen onze zuiderburen dat kunnen.
Wanneer daarna het viertal van The Hickey Underworld begint te soundchecken, is het gelijk duidelijk waarom we hier ook alweer waren. Het geluid van gitaristen Younes en Jonas blaast nog voor we goed en wel begonnen zijn iedere herinnering aan pop en bestudeerde outfits weg. De zaal is slechts half gevuld maar het publiek bestaat uit liefhebbers die er zin in hebben. Favorieten als ‘Frog’ en ‘Blonde fire’ worden met blij gejoel begroet en zelfs meegezongen hier en daar. De nummers krijgen live meer ruimte dan op het album, de mannen spelen subliem samen en bouwen improviserend de nummers uit tot gelaagde juweeltjes. Lof hierbij voor drummer Jimmy die zeer geconcentreerd het uiterste uit zijn kit weet te halen en elk nummer van een oerdegelijk fundament voorziet. Bezeten, creatief gitaarspel, een grommende bas en het bezwerend schreeuwende stemgeluid van frontman Younes doen de rest.
Genoeg reden dus om de arrogante rockster uit te hangen, maar dat is er bij The Hickey Underworld niet bij. Integendeel, deze sympathieke Vlamingen nemen hun spel wel, maar zichzelf verder niet te serieus. Er worden naar hartenlust grappen gemaakt tussen de nummers door, af en toe vliegt er een sambabal het publiek in of een open fles water als was de halflege zaal een stampende menigte die aan afkoeling toe is. Het publiek zelf laat zich ook niet onbetuigd, behoudt de sambabal en weet halverwege met de aanwezigen een provisorische moshpit op te zetten. Dat weten de bandleden wel te waarderen en zij complimenteren het publiek beleefd met de prachtige pit.
Het enige wat wellicht af te dingen is aan het optreden is dat meer ingetogen nummers, waarin een andere kant van het stemgeluid van Younos hoorbaar wordt, niet aan bod komen en vooral dat het zo gauw weer afgelopen is. Veel toegift zit er niet in. Wel nemen de heren uitgebreid de tijd om LP’s te signeren, hun backstage biertjes aan het publiek uit te delen en na te praten met de aanwezigen. De bezoekers hebben absoluut hun portie kwaliteitsmuziek gekregen en kunnen tevreden huiswaarts keren. Volgende keer allemaal komen, Den Haag.