Dag 1: The arrival
Klokslag negen uur 's ochtends arriveert Fexet op Schiphol. Tourmanager Paul Giesen, die een paar minuten later volgde, keek verbaasd op om ons punkrockers te zien zitten met een verantwoord kopje koffie en broodjes healthy-stuff. Desalniettemin goten Sam en Rogier enige tijd later toch nog een groene, bruine boterham met kaas naar binnen. Al was het alleen maar om de de status van het touren hoog te houden. Onze nieuwe vriend ''Jilly" deed natuurlijk ook mee, al keken sommige reizigers (met name richting Jilly) toch iets wat verbaasd op.
Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming (Drammen, NO) enkele uren later, viel het ons op dat we de limousine hadden gemist, met als gevolg, dat we het verder met het openbaar vervoer moesten doen. De boekers die verantwoordelijk waren voor onze komst, nodigden ons uit voor een pre-evaluatie in een supernice restaurant. Om vervolgens te horen te krijgen dat Fexet zelf verantwoordelijk zou zijn voor eigen kookkunsten plus het inslaan van eigen proviand in de supermarkt. Wel met beperkte declaratiemogelijkheden, but still!
Tourverslag Fexet in Noorwegen
Met afsluiting in de Melkweg als voorprogramma NOFX
De Haagse punkrockband Fexet was als onderdeel van het Stage Europe Network voor een aantal optredens naar Noorwegen, waaronder het Working Class Hero Festival. In totaal besloeg de tour vijf dagen en drie optredens, maar werd de tou onverwachts afgesloten in de Melkweg waarbij de band het voorprogramma van NOFX verzorgde. Lees hier de avonturen van het viertal.
"We are pretty 'f*cking hungry/thirsty man, so it would be nice if you guys can offer us some food and drinks in this restaurant!" Dat was een zin die door ons allen heen ging. Gelukkig was Paul (tourmanager) degene die dit op een tactische wijze kon uitspreken. Het rendement was dan ook een gevulde buik met pizza en fris als gevolg. Na een korte rondleiding in en rondom ons te gekke appartement, was het tijd om even bij te komen. Hoe kan dit dan ook beter bereikt worden dan door middel van het bijwonen van een klassiek orkest in de lokale schouwburg? Op die manier dus. Na het toch wel iets te volwassen gedrag vanuit onze kant, besloten wij (Sam en Rogier) een verantwoord flesje Jack Daniels te halen. Elke muzikant weet inmiddels dat dit de performing-skills alleen maar verbetert, toch?
Nadat Fexet de eerst show voor morgen goed wist te promoten door middel van luidruchtigheid door de naam Fexet op een verantwoorde manier in Drammen auditief te verspreiden, was het onze held James (Eelco de bassist) die het opviel dat very dangerous people met stokken rondom ons complex zich wellicht klaarstoomden voor het activeren van een overval op ons! De volgende dag maakten we ons daar niet meer zoveel zorgen over toen we de ringleader of that bunch tegenkwamen en we er zelfs een foto van mochten maken.
Dag 2: The first show - 'Working Class Hero Festival'
Wat vermoeid maar strak in het gareel, komen we halverwege de ochtend op gang. Rond 14.30 uur staan we klaar voor een zeer gewilde soundcheck die ons niet echt toegezegd kon worden. Maar rond 17.00 uur krijgen we dan eindelijk toch een soundcheck voor onze show van 21.00 uur. Met alle respect naar de boekers en organisatie die een hele kluif hadden aan het organiseren van het festival, kijken wij als band toch even vreemd op toen wij met spoed vanuit ons appartement opgebeld werden, dat onze show last-minute vervroegd was naar 18.30 uur. Na de show waren wij met zijn allen redelijk afgebeuld en besloten we een rustige avond te houden onder het genot van een zak chips en een dvd.
Een recensie van deze show: “Met Fexet knalt de energie van het podium en blijft het maar stromen. Alcohol mag dan verboden zijn in G60 aangezien het niet goed is voor de jeugd, het geluid in de zaal is echter zo hard dat menig jeugdige stokdoof moet zijn voor hij of zij legaal het eerste biertje mag drinken.”
Dag 3: The second show - ‘Club Mono’
Het stuk tussen het appartement en de trein moet weer met de voet worden afgelegd, met de gitaren, bas, merchandise, bekkens en snaredrum koffer in de hand. Op zich heeft het wel wat, zo’n tour per openbaar vervoer. Het ziet er wel kick uit en is nog goed voor het milieu ook. De Fexet Green Tour… het veelvuldige bezoek aan McDonald’s, maakt het dan helaas wel weer een beetje ongeloofwaardig, maar toch. Een uur later staan we op de stoep bij Club Mono in Oslo. Deze mensen weten duidelijk hoe je een band moet opvangen om zich thuis te voelen. De geluidsman is communicatief en actief en weet duidelijk waar hij het over heeft. De soundcheck duurt nog geen half uur en het geluid staat als een huis. Iets wat wij in het verleden maar zelden hebben meegemaakt. Hell yeah!
Aangezien we nog veel tijd over hebben, besluiten we de stad te verkennen. Nadat we het niet konden laten enige gekkigheid (nou eenmaal het karakter van de band) te vertonen op straat, met als gevolg toch wel rare maar grappige blikken van de inwoners, was het oriëntatiepunt compleet verdwenen. Verdwaald en al zoekend vinden we onze weg weer vrij snel terug en hebben we nog alle tijd om backstage te chillen en ons voor te bereiden op de tofste gig in Noorwegen.
Aangezien Paul zich ontfermde over de Fexet merchandise, en het voor een band gedurende optredens moeilijk foto's van zichzelf maken is, moeten jullie het hier even mee doen. Het optreden werd zowel door ons als door het publiek als "te gek!" ervaren. Shirts, stickers en meerdere cd's werden dan ook gesigneerd verkocht. Een topavond dus! En nu weer terug naar het appartement met de trein.
Dag 4: The last show
Aangezien wij dit keer in de middag moesten aantreden voor de afsluiting van een Noorse bandcontest op een te gek podium, waren wij ietwat frappant onthutst om het zomaar te zeggen. Er was haast geen kip in de zaal te vinden. Maar goed, we knallen en geven altijd 110 procent! Toch waren wij positief verrast. Het weinige publiek luisterde enthousiast en stond vooraan tegen de hekken van het podium.
Na het optreden ging de Fexet-machine weer per trein richting Oslo. Alle shows voor de tour waren inmiddels afgerond. Dus was er genoeg tijd om onze oude Noorse vrienden-band "Memetics" te zien spelen. Maar niet voordat wij als band zijnde ons nog veel te schone appartement hebben voorzien van een voedselgevecht. De gehele broodmand, fruitschaal en dranken werden hierbij ingezet. Toen er zwaarder geschut zoals hele pakken suiker werden gebruikt, was de kamer reeds omgetoverd tot een heus slagveld. Hier gaat onze tourmanager niet blij mee zijn. But it was worth it.
Eenmaal terug in Oslo
Aangezien twee van onze Fexet members minderjarig zijn en de leeftijdsgrens vanaf 20 jaar is, is het toch een beetje onzeker of wij nog wel backstage aanvaardbaar zouden zijn. Door het zinnetje "No problem guys just don't let these two drink any alcohol downstairs" werden wij echter gerust gesteld. Helaas pindakaas voor ons ging het brandalarm af en moest het gehele pand geëvacueerd worden. Zo'n 250 man stond nu buiten. Met brandweer en de hele reutemeteut die daar bij hoort, controleerde men de boel. Na een loos alarm ging de hele stoet naar binnen. Nog geen uur later gebeurt weer precies het zelfde. “Goddamn man! We need to go outside again!” is een zin die wel redelijk gepast is bij alle muzikanten backstage.
Nu waren wij wel een beetje in de stress, puur omdat de uitsmijters er behoorlijk op tegen waren dat er minderjarigen in het pand aanwezig waren. Met de smoes dat wij samen met onze Noorse vrienden een act zouden gaan doen, mochten wij gelukkig de deur en de ons vreemd aankijkende lange rij mensen omzeilen, en konden wij weer naar binnen gaan. Backstage aan het chillen again, maar toen anderhalf uur later voor de derde keer het brandalarm afging werd dit toch wel iets wat irritant. Zouden die uitsmijters ons weg willen hebben of zo?
Het briljante idee om ons gedurende het brandalarm met de gehele band op de wc te verstoppen was geboren. Wij zijn ons er van bewust dat dit eigenlijk heel dom was, ja. Het gevolg was dan ook een behoorlijk gevoel van angst toen wij ons realiseerden dat het misschien toch weleens meenes kon zijn en wij ons op de eerste verdieping boven de zaal bevonden. Toen er vervolgens ruig op de deur gebonsd werd was het duidelijk wat wij veroorzaakt hadden! "What the fuck guys, didn't you hear the fire-alarm. Do you guys think this is a joke?" was de stem van een boze werknemer, die ons nu boos achterna liep! Terwijl de gehele zaal mensen zich al ruim een kwartier aan de overkant van de straat (afgezet met politielint) geparkeerd hadden, moest het er toch wel verdacht en raar hebben uitgezien; de band Fexet ruim als laatste het pand te zien verlaten met een knalrode, boze uitsmijter achter ons aan gedurende het nog altijd loeiende brandweeralarm.
Het idee om snel weer huiswaarts te keren was dan ook wel terecht. Het was inmiddels ook wel weer een heftig dagje geweest. Of toch niet genoeg? Bij thuiskomst besloten wij nog even wat fruit soldaat te maken. Niet om op te eten maar om als munitie van uit ons raam richting de security gards van het Working Class Hero-festival te gebruiken. De bananen en druiven vlogen ze om de oren. We zijn immers een band en willen gewoon lol hebben. In ruil voor het fruit kregen wij boze blikken en opgestoken middelvingers terug. Toch een beetje jammer van de security-peoples. Het verhaal gaat nog verder, maar wij denken dat het niet relevant is om nog meer info prijs te geven. Aldus een superdag.
Dag 5: the return home
Op het vliegveld staat een rij, rij, en nog meer rij voor de paspoortcontrole. Het kost ons anderhalf uur zigzaggen om uiteindelijk het controlepunt te kunnen passeren. Maar wij zijn natuurlijk solidair met de stakers voor betere arbeidsomstandigheden (waaronder een hoger loon), in één van de rijkste landen van Europa en hebben het er graag voor over. Alles duurt op de terugweg net even iets langer, ook de vlucht, en iets later dan gepland arriveren we op Schiphol.
"Hey, do you guys like NOFX?" zei een onbekende man, die doelde op Olivier’s NOFX sticker. "Do you know that Fat Mike (zanger/bassist NOFX) is standing right behind you?" Er zijn eigenlijk te weinig of te veel woorden die hier voor gebruikt moeten worden, om te beschrijven hoe het is om als punkrockband (met NOFX als grote voorbeeld) na een tourtje in Noorwegen bij aankomst op Schiphol je idolen tegen te komen! Het gevolg was een kleine chill sessie (waarbij ook de ‘ginger-kid’ werd herkend) en de Fexet EP's werden direct uitgewisseld richting crew and band members. What a way to finish a tour!
De volgende dag kwam er een mailtje met de vraag van de band of wij diezelfde avond nog, in een uitverkochte grote zaal van de Melkweg in Amsterdam, het voorprogramma van NOFX wilden verzorgen. Een show waar wij zelfs kaartjes voor hadden gekocht en waar wij zelf gingen spelen.