Al bijna vijftien jaar is Tino een bekend gezicht in muzikaal Den Haag. Zijn productiviteit, creativiteit en enthousiasme lijkt met de jaren alleen maar toe te nemen, hoewel Tino volgend jaar met sabbatical gaat. In 2012 mogen we dus geen album van Tino verwachten. Dit vehikel zal in 2013 vast en zeker worden goed gemaakt, als hij met een ongetwijfeld nog grootser werkstuk van zich laten horen. Op de achterhoes prijkt Tino als een verlichte Boeddha, alsof hij ons wil zeggen ‘Maak het je niet moeilijk, zoek en vind jezelf en geniet…’. Of is dit ironisch? Of moeten wij teksten als ‘I’m a little bit crazy’ en ‘I’m in love with Lady Gaga’ serieus nemen? De ode aan Lady Gaga is van een lichtelijk geniale aard. Wie het oude repertoire van Tino kent, zal het nummer ‘Put your money in your asshole’ kennen en weet daarmee uit welk hout de liefdesserenade voor Gaga is gesneden.
De opnames zijn gedeeltelijk thuis en gedeeltelijk in de Sahara studio opgenomen. Opvallend is dat deze plaat ook meer een groepsplaat is, dan solowerk. Niels Zeven (bas) en Jerry Bobbe (drums) zijn mede verantwoordelijk voor enkele composities. Compositorisch hoeven we Tino weinig meer wijs te maken maar als zanger is Tino minder geslaagd. Hij zingt te veel met een Nederlands accent en de toonvastheidis ook niet altijd te vinden. Tino komt uit dezelfde koker als Hans Vandenburg. Luister naar ‘Crazy’ en een vergelijking met de frontman van Gruppo Sportivo is snel gemaakt. Op zich niet vreemd; in het verleden heeft dit tweetal een korte tijd samengewerkt.
‘The Conservative Brain In A Progressive State’ is geen moeilijke plaat, maar ook geen gezellig niemendalletje. Elk nummer heeft een andere aankleding. waarbij vooral toetsen, gitaar en samples met af en toe een prettig orgeltje de hoofdrollen vervullen. De energie en de structuur van de liedjes doet erg Engels aan. Een nummer als ‘Jealous attitude’ doet denken aan de merceybeat van The Kinks. Tino maakt het zichzelf wel wat lastig door ‘The crystal ship’ van Jim Morrison op de plaat te zetten. De term ‘gewaagd’ is nog zwak uitgedrukt. De oerversie van The Doors wordt in ere gehouden, maar krijgt ook iets Tino’s mee.
Over het concept van dit album heeft Tino goed nagedacht. ‘The Conservative Brain In A Progressive State’ is opgebouwd uit twee delen. ‘Instrumental no. 6’ is de scheidlijn in het geheel. Tegen het einde van plaat zakt het geheel een beetje in. Het frivole orgeltje in ‘2sick’ brengt daar geen verandering in. Op het moment dat de aandacht verzwakt komt Tino op de proppen met het liefdesliedje voor Lady Gaga.
Al met al is ‘The Conservative Brain In A Progressive State’ een grappige plaat waar veel aandacht aan is besteed. De sfeervolle lay-out ziet er verzorgd uit en past perfect bij de liedjes. Productioneel is er niets op aan te merken. Of het moet de bonustrack zijn, die misschien wat misplaats is. Een kruisbestuiving van Prince en het Antilounge-geluid. Nee… ook dit is de wereld van Tino. Een eigen wereld waar je soms deelgenoot van mag zijn.