Zag woensdag op de voorpagina van de Metro een foto van onze prinses Màxima. Een vrouw die voor haar verkering met onze kroonprins meestal beschonken, heupwiegend en zwoel op tafel dansend, heel mannelijk Zuid-Amerika en omgeving het gretige hoofd op hol joeg en die nu op de foto uitgedost als de tegenhanger van de Viagra pil Hillary Clinton de hand schudde. Mooie knieval: van een afgeladen leven met seks, drugs en rock ’n roll naar eettafeltaferelen vol spruitjes, kruimige aardappelen en draadjesvlees. Intussen houdt heel Nederland van haar.

Schuilt hierin een kans voor al die zwoegende bandjes? Een handvol concessies en dan Nederland veroveren. Je hangt als band je oren naar de juiste plek, trekt in de openbaarheid met z’n allen een vrolijk ideale schoonzoongezicht, aait op foto’s een hond of knuffelt een kind, ventileert meer dan eens je liefde voor het koningshuis en Paul de Leeuw, trommelt met een geloofwaardig bedremmeld gezicht een journalistenkaravaan op als er een soldaat is gesneuveld, neemt plaats in de jury van álle talentenshows op televisie, waarbij je lief en oprecht je mening geeft en bewandelt ieder medium van VPRO tot TROS. Het maakt niet uit wat je zegt, een goeie glimlach voldoet. Massacommunicatie. Net als Màxima.

Waarom gaat Màxima eigenlijk zelf niet zingen? Tientallen image builders bogen zich sinds haar intrede in het koninklijk huis over haar vermaledijde beeld als het eerste de beste losbandige, grollende partybeest en binnen een paar weken voelde heel Nederland zich met haar verbonden. Wat een mooi en aardig meisje, zo’n tekst. John Ewbank acht ik in staat tot een warme winterhit. Natuurlijk kan ze niet zingen, maar dat sleutelen we in de studio wel bij. Alleen het imago telt, de rest volgt vanzelf. Misschien wil Marco Borsato een duetje! En Wassenaar hoort bij Den Haag, dat vrolijk imagotechnisch meesurft op de golven van deze nieuwe diva. En: dan had op de cover van de Metro een foto gestaan van een zingende Màxima en ademloos toehorende Hillary Clinton.