‘Bebloede Anouk betrokken bij vechtpartij?’ ‘Lady Gaga naakt op cover?’ En daartussen ineens ‘Starcatcher naar Frans festival’. Een goed begin van onze reis zou ik het noemen. Want zelfs de Telegraaf besteedde aandacht aan ons vertrek naar Aix-en-Provence. Hier volgt een dagboek van Starcatcher’s reis naar en in Frankrijk.
Zondag 17 mei werden we verkozen tot winnaar van de High School Music Competition 2009. Een geweldige dag! Zowel het publiek als de jury waren unaniem in hun oordeel. Het enorme prijzenpakket bestond uit studio-opnamen, een videoclip, een website, interviews, workshops, stickers, flyers en meerdere optredens door Nederland (Metropolis, Vlietpop, Free Gaming e.d.). En tot slot een optreden in Frankrijk in de buurt van Marseille, op het festival Class’ EuRock, een landelijke wedstrijd voor Franse bands waar ook jonge bands uit heel Europa spelen.
Pre-Day, vrijdag 29 mei
’s Ochtends rond 7 uur gaat de wekker, veel te vroeg. We moeten namelijk al om negen uur op het station zijn om per TGV naar Aix-en-Provence te vertrekken. Een reis van een uur of acht. De laatste spullen worden ingepakt (muzikanten zijn (bijna) nooit op tijd...) en de trein mag niet gemist worden. Om negen uur stipt staan we dus met zijn allen op Den Haag HS (...als uitzondering deze ene keer dus wel op tijd) en we hebben er zin in! Nadat ook Marieke, onze begeleidster vanuit de PopUnie, op het perron gevonden is, kunnen we gaan. Maar tot onze schrik zien we dat de trein 20 minuten vertraging heeft, terwijl we in Brussel maar twintig minuten overstaptijd hebben. Ben je als band eindelijk op tijd, heeft de trein vertraging. Maar goed, niets meer aan te doen.
Na drie uur komen we aan in Brussel Zuid. Onze conducteur is zo aardig om aan onze TGV te vragen te wachten. We komen aan op perron 22 en moeten naar perron 5. Rennend met al onze bagage (twee gitaren, twee basgitaren, één keyboard, één pedalenbak, één snare, één bekkentas, zes koffers en tot slot een kist vol met promotiemateriaal) weten we op het nippertje de TGV naar Marseille te halen. Na het vinden van onze zitplaatsen, wat nogal wat tijd en moeite kost, zitten we na een paar haltes dan eindelijk. Een uur of vijf later komen we aan in Aix-en-Provence en worden naar ons hotel gebracht.
D-Day, zaterdag 30 mei
De vorige avond zijn we al even op het festivalterrein geweest en hebben we onder andere kennisgemaakt met de Duitse band Kleinstadthelden. Het podium is gigantisch en we hebben veel zin om te gaan spelen. Maar eerst kunnen we nog lekker wakker worden aan het zwembad en rustig een potje tennissen. Ja, het leven is goed daar in Frankrijk. Onze reis is volledig geregeld; heen- en terugreis, overnachting, ontbijt, lunch, avondeten, chauffeur, alles! Af en toe voelen we ons er zelfs een beetje ongemakkelijk bij. Maar het is ook een te gekke ervaring, we wanen ons echte muzikanten on tour! Jammer dat de reis maar vier dagen duurt, in plaats van de hele zomer!
Na een heerlijke Franse lunch worden we naar ‘the concert place’ gereden om een korte linecheck te doen. Alles gaat snel, maar zeer professioneel. Vervolgens is het een paar uur wachten tot we het podium op mogen. Dat is echter geen straf. Het is zo’n 30 graden en we staan gezellig met zijn allen in de schaduw.
Het festival begint tegen zessen met de deelnemers van de Franse bandwedstrijd en heeft een ontspannen sfeer. Vooraan staan zo’n honderd enthousiaste jongeren en daarachter zitten ongeveer 400 bezoekers op de trappen te genieten van de bands en de zon. Blijkbaar heeft Rage Against The Machine veel invloed gehad in Frankrijk, want bijna alle acht de bands zijn een kopie van RATM. De Duitse band is daarmee een welkome afwisseling met hun punkrock. En na Kleinstadhelden is ons moment. Met slechts vijf minuten ombouwtijd is het opschieten geblazen. Gelukkig is Vincent (So What) met ons mee. Niet alleen om de viool te stemmen, hij helpt ons ook enorm bij de opbouw. Bovendien zijn er op het podium per instrument twee Franse roadies aanwezig. Goed geregeld, dus!
Last van lichte zenuwen is er zeker. Het is toch de allereerste keer in het buitenland, iets waar we vorig jaar niet van hadden mogen dromen. Het optreden gaat fantastisch! We genieten! De Fransen zijn een enthousiast en dankbaar publiek om voor te spelen. Na één Franse zin kunnen we niets meer verkeerd doen en alle nummers worden met luid applaus ontvangen. Daar doen we het voor! Jammer dat we na 25 minuten al weer het podium af moeten, het had veel langer mogen duren. Na het optreden eerst eten en daarna nagenieten, naar de andere bands kijken en feesten tot in de late uurtjes.
Holi-day, zondag 31 mei
De dag na het optreden slapen we lekker uit. We hebben niets op de agenda staan. Het eerste plan, om naar het strand te gaan, zetten we uit ons hoofd aangezien het bewolkt is. De rest van de dag is als een heerlijke vakantie. Lekker eten, beetje zwemmen, tennissen, muziek luisteren, dutje doen en vooral niets hoeven! Het hotel, of beter gezegd pension, is perfect! De huisbaas, die volgens de wet allang zijn hotel had moeten sluiten, doet vrolijk mee. De avond eindigt vroeger dan normaal aangezien we de volgende ochtend vroeg opmoeten. De TGV vertrekt om negen uur. Ontzettend tevreden gaat het licht uit en wilde dromen over toeren door het buitenland spoken door ons hoofd.
Conclusion-dag, maandag 1 juni
’s Ochtend staan we al weer vroeg naast ons bed. Al zijn het maar vier dagen, touren gaat ons niet in de koude kleren zitten. Na het ontbijt en het smeren van ons brood onderweg, nemen we afscheid van iedereen en vertrekken ruim op tijd naar het station. De reis loopt voorspoedig, zonder vertraging en we komen ’s avonds om zes uur aan op het station. Onze mini-tour zit er op. Een gevoel van tevredenheid en een smaak naar meer overheersen. De gelegde contacten met Duitsland en Polen zijn zeer waardevol. De kans op een snel vervolg van Starcatcher On Tour is groot.
Au revoir!