Wintersleep en The Miserable Rich. Twee bandnamen die waarschijnlijk niet veel bij mensen een belletje zullen doen rinkelen. Het was afgelopen vrijdag 29 mei dan ook niet erg druk in de kleine zaal van het Paard van Troje. Het publiek dat de bands al wel had ontdekt, had een onvergetelijke avond.
De Britse heren van The Miserable Rich hebben niet veel woorden nodig. De eerlijke teksten in hun liedjes spreken voor zich. Als er dan af en toe iets gezegd wordt door zanger William gaat het over de muziek. Met z’n vijven, een violist, cellist, bassist, gitarist en zanger, weten ze de hele avond te boeien. De sound van de band is niet in een woord te omschrijven en dat is ook juist was ze zo interessant maakt. Melancholische singer-songwriter muziek, met een mini orkest. Dat komt misschien in de buurt. Met nummers als ‘Pisshead’ en ‘Poodle’, die laatste gaat volgens de zanger over de relatie tussen Engeland en Amerika, laat de sarcastische en typisch Britse humor van de band horen. Maar een lied als ‘Boat song’, dat door de zanger wordt opgedragen aan zijn moeder, laat weer een sentimentelere kant horen. De mooie stem van William in combinatie met de instrumenten van de talentvolle medebandleden en hun individuele klanken, zorgt voor een aandachtig luisterend en stil publiek. En dat is al een hele prestatie op zich. Wonderlijk mooie show.
Als de Canadese indierockers van Wintersleep een kleine twintig minuten laten het podium betreden, is het al een stuk voller is de zaal. Helaas komt dat de sfeer niet ten goede. Was het publiek bij The Miserable Rich nog aangenaam en respectvol stil, bij Wintersleep is dat verleden tijd. Gelukkig is de muziek van Wintersleep zo hard, dat het geklets wegvalt. Lied na lied wordt gespeeld zonder veel interactie met het publiek. Af en toe een “thank you” en dat is het dan wel weer. Het is knallen geblazen. Vooral de drums voeren de boventoon, met een goede mix tussen de gitaren en toetsen. Het vormt allemaal een mooi geheel.
De zanger heeft een heerlijk rauwe stem die wel wat wegheeft van Kings Of Leon zanger Caleb Followil. Een van de hoogtepunten van de show is de single ‘Oblivion’. Het refrein galmt door de zaal. Recht-toe-recht-aan rockmuziek zonder te veel poespas. Ruige gitaren, rauwe stem en stampende drums, dat is Wintersleep. Maar afwisseling wordt ook niet geschuwd. Het nummer ‘Weighty ghost’ is daar een goed voorbeeld van. Een pakkende melodie en een haast poppy refrein.
Als de heren na een klein uur het podium verlaten, wordt het publiek onrustig, in de positieve zin van het woord. Gejoel en gejuich houden een aantal minuten stand tot de band het podium weer opkomt. Met ‘Search party’ besluit de band zijn rockshow. Twee zeer verschillende bands en allebei brengen ze een ander sentiment teweeg. Maar één ding hebben ze wel gemeen: het gevoel dat je iets speciaals hebt gezien.