Hij won die ene talentenjacht op tv, maar dat is alweer jaren geleden en inmiddels zijn we drie albums verder. Daarop is te horen dat Boris zich inmiddels heeft ontwikkeld tot een zanger met een relaxte, funky sound. Live speelt hij met een uitgebreide band met blazers en zangeressen en komen de nodige songs van het in januari verschenen album ‘Live My Life’ voorbij. We vroegen hem of deze plaat meer eigen voelt dan diens voorgangers.

“Op een bepaalde manier wel. Dat heeft er sowieso mee te maken dat ik nu alles zelf doe. Een jaar of twee geleden heb ik afscheid genomen van het label waarbij ik getekend had en wat later ook van het management. Niet omdat ik de samenwerking niet goed vond, maar omdat ik nieuwe stappen wilde ondernemen. Een frisse start, meer leren ook, hoe gaat dat nou allemaal in z’n werk, die zakelijke aspecten. En dat werkt wel, al is het heftig. Alles rust op je eigen schouders. De opnamen, marketing, promotie, videoclips… Ik heb natuurlijk wel een team om me heen verzameld, maar op het moment dat je succes boekt, is de kick ongekend groot.”

Dat eigen baas zijn bevalt Boris goed. “Bij de vorige plaat ‘Holy Pleasure’, nog uitgebracht bij Sony/BMG, hebben ze me ook wel vrij gelaten, maar ik werd daar toch wel wat bijgestuurd. Liedjes moesten worden bijgeschaafd zodat ze het konden verkopen aan het grote publiek. En dat heb ik nu niet meer. Ik wilde nu gewoon een plaat maken waarover ik kan zeggen: ‘dit is wat uit mij komt, wat ik creëer, wat in mijn hoofd zit’. ‘Live My Life’ is het eerste resultaat en daar ben ik, begrijpelijk, wel erg trots op!”

Wat betekent Parkpop voor jou?
“Nou, ik wist van mensen die er gestaan hebben dat het een evenement op zich is. Het is zo ongelooflijk groot. De kick die je krijgt als je voor zoveel mensen kunt spelen. Dus toen ik paar maanden geleden hoorde dat we geboekt waren was ik daar wel erg blij mee! Op mijn manier probeer ik toch een beetje los te komen van wat voor gedachten mensen ook bij de naam Boris hadden door mijn deelname aan een commercieel programma als Idols. Door te doen wat ik nu doe probeer ik aan te tonen wie ik eigenlijk ben en dat ik wel degelijk een eigen identiteit heb. Dat kan niet iemand anders doen. Dat moet ik zelf doen, door veel spelen en mensen te overtuigen. Elke keer weer. En als muzikant wil je ook graag erkenning vanuit het muziekwereldje zelf. En bepaalde evenementen hebben een bepaalde status. Wordt je daarvoor geboekt dan denk je ‘ja, ik ben op de goede weg’.”

Doe je nog iets speciaal voordat je het podium op gaat?
“Ik neem altijd één of twee borreltjes voordat ik het podium opga. Eigenlijk is het een regel dat er voor een optreden geen drank of drugs worden gebruikt, maar ik vind het gewoon lekker om met de jongens even te zitten. Dan is het toplaagje van de spanning, die je toch altijd wel hebt, er net vanaf en ga je net even relaxter het podium op. En voordat we de bühne opgaan geven we elkaar een boks en dan is het gewoon knallen.”

Met welk eten kan de festivalcateraar jou erg (on)gelukkig maken?
“Ze maken met heel erg blij als er wat fatsoenlijks te eten is. Dat kan simpel rijst zijn, of nasi, sateetje, wat groenten. Gewoon iets lekkers. Ik hou erg van Aziatisch eten, daar zou je mee blij mee maken. Waar je me niet blij mee maakt, zijn frikadellen en friet en zo. Maar ja, als het zo eens voorkomt dan ben ik niet de persoon die dan heel moeilijk gaat doen.”

Heb je een voorkeur voor optredens op een festival of in een zaal?
“Ik vind het allebei even leuk. Wat leuk is aan club optredens is een beetje die bruine-kroegen sfeer die er vaak hangt. Sinds het rookverbod is dat wel wat veranderd. Als zanger is het fijn dat je die rook niet meer in gezicht krijgt, maar aan de andere kant had het wel wat, was het wel sfeerbepalend. Wat ik daartegenover zo te gek vind aan festivals is de vibe die er op zo’n veld hangt. Een beetje die love, peace and happiness. Mensen op blote voetjes, de zon schijnt, biertje en een blowtje erbij… Met massa’s tezamen genieten van de muziek.”

Welke artiesten, dood of levend, zouden er op een festival spelen als jij de line-up zou bepalen?
“Sowieso Morris Day, die vind ik echt te gek. Prince ook wel, maar die heeft volgens mij nog nooit in z’n leven een festival gedaan. D’Angelo… wie nog meer? Man, dat vind ik echt moeilijk! Nou, als ik het dan toch voor het uitkiezen heb: Stevie Wonder, Jamie Lidell. Maar U2 vind ik ook kicke! John Mayer mag ook wel langskomen. De Foo Fighters. Het gaat echt van straight jazz via neo-soul naar keiharde rock.”