Ik ben Melle van de John Dear Mowing Club en ik ga een serie columns schrijven over succes en beroemdheid. De columns moeten uiteindelijk het scenario voor een film vormen. Ik wil eerst langs bij Henk Koorn. Die ken ik een beetje dus dat voelt veilig.

Henk's Hallo Venray heeft ooit op Pinkpop gestaan en die laatste cd, 'Leather On My Soul’, is erg goed. Dus waarom zie ik dan toch steeds Gordon op tv? Dat lijkt me een goede vraag om mee te beginnen. En daarna natuurlijk meer zinnige vragen. Over platenmaatschappijen, managers en geld. Dat alles gefilmd in Henk's Sahara Studio in de Lepelstraat. De oefenplek van mijn eerste band.

Die band had ik met een gitaarspelende vriend opgericht. Hij kende weer een bassist en een drummer en zij wisten weer een oefenruimte. Ons hoogtepunt kwam snel. Een optreden op Plein Open. Er moest een reden zijn waarom Parkpop ons daarna niet vroeg. En die reden hadden we al snel gevonden. De drummer. Die moest eruit. We wilden net als dEUS samples gebruiken en onze drummer en samples waren geen goeie combinatie.

Onder het mom van een bandfoto maken, spraken we af bij de drummer. Hij had lekker eten gemaakt. De rest van de band leek het drummer-ontslag meteen vergeten. En toen het eigenlijk al te laat was om nog te zeggen zei ik het. Dat hij eruit lag. In de ongemakkelijke stilte die volgde heb ik toch nog wat foto's gemaakt. Na ontwikkeling bleken het zwarte vlekken. Die avond voelde ik voor het eerst dat een band een monster is dat slachtoffers kan maken.

Een beginnende band is omgeven door magie. Parkpop heeft je niet gevraagd omdat ze nog nooit van je gehoord hebben. Maar dat komt. Snel. Terug in de Sahara studio. Het ruikt er nog hetzelfde. Henk Koorn zal wel toestemmen met mijn interview. Uit piëteit. Hij heeft er verder niets aan en is waarschijnlijk helemaal niet met beroemd-zijn bezig. Ik twijfel ineens of ik die film wel moet maken.