Ik kan me zelf wel voor mijn kop slaan, want een dikke week na de Europese Verkiezingen ontsproot er een mondiaal verzoenend plan uit mijn brein. Dat kwam door een man in pak in het centrum van Den Haag, grijs krullend haar, aktetas, wandelend in een haag van medeambtenaren, Indisch trekje. De man zong. Te midden van wazig winkelend publiek en boterhamknagende overheidscollega’s trok hij uit volle borst van leer. Niet theatraal, nee hij had gewoon zin om te zingen en hij zong. De lichtjaloerse blik van voorbijgangers negeerde hij volkomen.

Kalm nagniffelend vervolgde ik mijn weg en gestaag verstomde het geluid van de zingende man - fade out - tot, fade in, een vrolijke fluiter mijn zintuigen begon te strelen. Het maakte een gelukzalig gevoel in mij los. En het idee vormde zich Den Haag om te toveren tot Stad van de Muziek. Een stad waar mensen onbekommerd hun meest intieme instrument, namelijk de stem, inzetten. Denk aan alle toeristen, eerst vol verbazing over de openhartige muzikale uitingen op straat, maar alras overtuigd van de, en ik zeg het maar zoals de overheid dat graag wil, participerende werking van het zingen.

Alle toeristen vertrekken zingend en fluitend weer naar huis. De Italianen, bijvoorbeeld, maken van Rome, Milaan, Sicilië en verder overal een ariaparadijs, de Duitsers transformeren landelijk tot straatschlagerhelden en de Verenigde Staten van Amerika veranderen in het land van de onbegrensde zangmogelijkheden. Politici, medici, docenten, werkgevers, moslims, legerleiders, racisten en potentiële moordenaars ontdekken in ijl tempo de samensmeltende kracht van het zingen. Snelle actie is geboden.

Voordat het plan wegzakt en diep in een la verdwijnt van een nog niet omgevormde overheidsdiender start vandaag de Partij voor het Zingen. Net te laat voor de Europese Verkiezingen, maar met een scherpe zangcampagne klaar voor de gemeenteraadsverkiezingen op 3 maart 2010. De Partij voor het Zingen. Ontstaan in Den Haag, woensdag 10 juni, door een zingende ambtenaar met grijs krullend haar.