Het zat er al een tijdje aan te komen: Langweiligkeit zou afreizen naar Duitsland. Vorige week donderdag was het zover: met een crew van zo’n vijftien man vertrokken we naar Hachenburg, waar het Festival International De La Musique ging plaatsvinden. Het werd een doldwaas avontuur, niet in de minste plaats door de liters bier die er doorheen gingen gedurende de vijf dagen dat we er verbleven. Hieronder volgt mijn verslag van dag tot dag.
Donderdag 23 juli
Om half negen ’s ochtends werd ik gebeld door Matty, de grote man van Langweiligkeit, of ik al wakker was. Ik bevestigde dit en ging mijn laatste spullen pakken. Toen ik omstreeks elven naar de tramhalte liep, hoorde ik een auto toeteren. Het was de moeder van Matty en ik kon meeliften naar het Langweiligkeit-kantoor, het punt van vertrek. Daar aangekomen was het een drukte van jewelste. Niet alleen qua personen, maar ook stond het hele kantoor vol met kampeerspullen, muziekinstrumenten en apparatuur. Niet veel later kwam de speciaal gehuurde Kwibus voorrijden en begonnen we met inladen. Om één uur konden we vertrekken. Het bier vloeide rijkelijk tijdens de rit en godzijdank, we mochten roken in de bus! Aan het begin van de avond arriveerden we in Hachenburg, om precies te zijn bij de Stadthalle. We werden verwelkomd door organisator Friedemann. We laadden alle spullen uit en gingen een kijkje nemen op de plek waar het festival gehouden zou worden. Het was niet supergroot, maar het zag er absoluut gezellig uit, zo tussen de bomen. In een mum van tijd werden twee grote tenten opgezet, één waar de optredens gehouden zouden worden en één waar gegeten en gechilld kon worden. Samen met Matty, Femke en Tjebbe zocht ik de camping, die vlakbij het festivalterrein bleek te liggen. Na wat geklooi – ja, ik heb moeite met het opzetten van een tent – was de klus geklaard en gingen we weer terug naar het veld. Er kwam al muziek uit de speakers! Moe van de reis zocht ik mijn tent weer op. Toen ik bijna in slaap was, hoorde ik plots de stemmen van Niels en Jerry (mijn bandgenoten) die apart waren gereisd en net gearriveerd waren. Omdat het behoorlijk regende, besloot Niels in zijn auto te gaan slapen. Jerry daarentegen zette wel zijn tent op.
Vrijdag 24 juli
Vrij vroeg in de ochtend werd ik wakker. Ik wilde aanvankelijk gaan douchen, maar dat was dus niet mogelijk, omdat er louter en alleen toiletten op de camping stonden. Op naar het festivalterrein dan. Met enige vertraging – de printers in een nabijgelegen copyshop werkten niet mee – werd het programma voor vrijdag en zaterdag opgehangen. Aan Femke de eer om te openen. Er was nog niet veel publiek op afgekomen, maar het weerhield haar er niet van een leuke set neer te zetten. Stephanie Finegan, de volgende act, trok daarentegen al wat meer mensen. En toen was het de beurt aan mij, Niels en Jerry. Hoewel ik tijdens het spelen geen goed gevoel had over onze prestaties, werden we toch nog teruggevraagd voor twee toegiften. De speciaal naar Hachenburg afgereisde Haagse band Parkway Avenue speelde na mij en zette een energieke set neer, maar naar mijn idee niet echt in de geest van Langweiligkeit. Het was inmiddels donker geworden en er werd naar hartelust geschilderd in en om de Langweiligkeit-tent. Toen de Duitse act Menschenkind het podium betrad, was zelfs de zangeres een object waarop verf gekwakt mocht worden. Van alle optredens was deze nog wel de meest bijzondere en er werd ook lekker gedanst. Afsluiter van de dag was Laurens oftewel S2n2ocup, die met zijn maffe set de lijn doorzette van Menschenkind. Eigenlijk zou na hem The Pyschedelektrik Freakklub spelen, maar bassist Pierre bleek te zijn aanbeland in Haagenburg, zo’n paar honderd kilometer verderop. Tja, het scheelt maar een paar lettertjes…
Zaterdag 25 juli
’s Ochtends ging ik met Sebastiaan het stadje in om een ontbijt en sigaretten te scoren. Toen we terugliepen naar het festivalterrein kwamen we Matty en Femke tegen. Ze mochten van Friedemann spelen op de Alter Markt. Tja, zo’n kans laat je natuurlijk niet liggen en niet veel later kon het hele plein genieten van hun liedjes, supertof! Wat ook tof was, was dat ik Kat tegenkwam. Sinds haar vertrek van Den Haag naar Duitsland vorig jaar had ik haar niet meer gezien of gesproken. Nu was ze ook nog eens zwanger; hoe dingen kunnen veranderen! Toen het optreden van Matty en Femke voorbij was, liep ik terug naar het festival, waar ondertussen Hans Hagtkoah achter de draaitafels stond. Leuk om de lange live-uitvoering van “Child in time” (Deep Purple) te horen. De volgende act was Femke, samen met bassiste Mireille, die ik nu al voor de derde keer zag optreden. Ruimte om te jammen was er ook vandaag. Matty (gitaar), Niels (bas), Tjebbe (drums) en Ben (jambay’s) speelden er hevig op los. Niet iedereen was overigens gecharmeerd van hun verrichtingen; zo hoorde ik van sommigen de kritiek dat er weinig dynamiek te bekennen was. Door verplichtingen de volgende dag moesten mijn bandgenoten Niels en Jerry helaas alweer vertrekken. Vanaf het parkeerterrein zwaaide ik mijn twee vrienden uit. De slotact van vanavond werd verzorgd door David, oftwel Frikk, die een absuluut onderhoudende laptopset neerzette. Leuke bijkomstigheid was dat Duitser Thomas meedrumde en de sfeer naar nog grotere hoogten bracht. Toen even na twaalven Friedemann langskwam om te vertellen dat het geluid uit moest, ervaarde ik dat als een grote domper. Ik wilde doorfeesten! Ik heb dat uiteindelijk ook gedaan; tot een uur of zes stond ik met Dylan rond het kampvuur en telkens kwamen er weer nieuwe mensen langs om ons te vergezellen.
Zondag 26 juli
Na enkele uurtjes slaap werd ik alweer wakker, omdat ik mensen hoorde schreeuwen op de camping. Vreemd genoeg voelde ik me wel erg uitgerust. Opnieuw begaf ik me naar de Langweiligkeit-tent, waar Tjebbe alias Psychostorm begon te spelen op zijn synths en drumcomputer. Stephanie Finegan voelde zich geroepen om mee te doen en zo stond zij een tijdlang mee te zingen door een megafoon. Zo zag ik haar eens van een andere kant. Ergens in de middag arriveerde de Haagse meidenband The Socks, die vanuit Venlo scheen gekomen te zijn. Ook hierbij, net als bij Parkway Avenue, had ik het gevoel dat ze niet helemaal in de geest van Langweiligkeit speelden; ik ben maar wat gaan tekenen op een zeil dat op het veld lag. Magdalena Piatti, een Oostenrijkse schone dame, was door Matty gevraagd om vandaag spontaan te komen spelen op het Langweiligkeit-podium. Ze had toegestemd en zo genoot ik, samen met een handjevol publiek, van de rustgevende klanken die zij ten gehore bracht. Een behoorlijk contrast trouwens met de act erna, de Duitse punkrockformatie Clubkids, die wel heel erg schreeuwerig uit de hoek kwam. Ik droop af naar de camping om nog wat uurtjes slaap te pakken, voordat de schemering zijn intrede maakte. Toen ik terugkwam, zat iedereen in een kring rond het kampvuur. Terwijl men één voor één zijn tent opzocht, bleef ik wakker. Ook Dylan deed weer vrolijk mee, en we zagen het opnieuw licht worden. Omdat de terugreis steeds dichterbij kwam, besloot ik toch nog wat te gaan slapen, zodat ik fit genoeg zo zijn om de apparatuur e.d. de volgende dag naar de bus te brengen.
Maandag 27 juli
Om half negen stond ik al mijn tent in te pakken. Ik was benieuwd hoe Dylan het zou maken, maar hij was niet in zijn tent. Even later op het festivalterrein aangekomen, bleek hij daar ook niet te zijn. Terwijl iedereen bezig was om alles af te breken en richting de Stadthalle te brengen, ging het gerucht dat hij zojuist naar de camping was gestrompeld. Intussen was de Kwibus (een uur te vroeg) gearriveerd en kreeg iedereen het gevoel dat we moesten haasten om alles nog voor twaalf uur ingeladen te hebben. Uiteindelijk werd het tegen enen dat we vertrekklaar waren; inclusief Dylan die door David scheen te zijn opgespoord, naar de bus was geloodst en nu zijn roes aan het uitslapen op één van de banken achterin. Eenmaal onderweg werd hij wakker, terwijl anderen juist in slaap vielen. Voor we het wisten waren we weer in Den Haag. De spullen werden uitgeladen en er werd nog druk nagepraat in het Langweiligkeit-kantoor. Rond achten sloot Matty de tent en was het hele avontuur voorbij. Volgend jaar weer jongens?