De zomer van 2009 telt meer festivals dan ooit. Mooi toch? Ieder zichzelf respecterend dorp zet ergens in juli of augustus zeepkistjes op het dorpsplein neer waarop plaatselijke helden hun muziekkunstjes vertonen. Een jaarfeest, vaak groter dan Koninginnedag.

Het dorp loopt uit en iedereen straalt. De tap draait overuren en de flessen rosé komen in dozen tegelijk van de trailer. De geur van de barbecue dringt door tot de omliggende bossen. Na een opwarmende cover van het uitgekauwde ‘I will survive’ zetten de Hazerwoudse Househonden de tune van het A-team in en algauw toetert en polonaist het dorp een rondje om de kerk. Lokaal geluk.

Zondag de 28ste verjaardag van Werfpop. Lokaal Leids geluk dus. Bijna bij mij om de hoek. Zoals altijd verrast de organisatie met een zeer gevarieerde line-up. ’s Middags hakken en zagen met The Death Letters, later haarzwaaien op Napalm Death en je laten meevoeren met de melancheöliede machine van Voicst. In de pauzes zwerf je over het terrein, valt zelden nog over verrassend gekke T-shirtkreten, struikelt over gelijkgestemde soortgenoten en haalt zodoende de bezem door je hoofd. Tussendoor belooft de organisatie ‘de pure en rauwe energie van authentieke zigeunermuziek met de ultradansbare ska groove’ van de Antwerp Gipsy Ska Orkestra. Zet om 22.00 uur tot slot je alternatieve feestmuts op bij Infadels en je keert festivalvoldaan huiswaarts.

De rode draad van een zomerfestival? Ik denk zwerven! Niet eens een gekke naam. Zwerfpop. Je staat bij A en mag naar B of K of X. Niets hoeft, alles mag. In een bestaan van jagen en piekeren valt alle stress van je af. De wereld draait door, maar nu even niet. Je lift mee met de ongebonden en ongedwongen sfeer van de dag. Trekt de stekker uit je werkwereld en de huishoudhandel. Back to basics. Terwijl ik gestrest deze column tik, verlang ik naar zondag. Zwerfpop in Leiden.