Tekst: Annelies van Es, Jade Yorks, Anna Keijzer, Remco van der Ham, Cok Jouvenaar en Jeroen Thijssen Foto’s: Ramond Jaggessar, Peter de Hoog, Linda Bruggeman, Ron van Varik en Jeroen Pauwels Dit jaar was het alweer de negende keer Langweiligkeit. Er traden in drie dagen tijd zo’n 250 bands, dj’s en dichters op. Dit verspreid over verschillende locaties in Den Haag, zowel binnen als buiten. Het is zaterdag 15 november. De intens gevarieerde programmering trok een select publiek aan. Saai was het absoluut niet, door de variatie in acts kan men ook proeven van kunstvormen waar men normaal gesproken niet snel naar toe zal gaan. De Grote Markt liep aan het eind van de middag langzaam steeds voller, het winkelend publiek kwam soms even nieuwsgierig kijken waar de klanken vandaan kwamen. De sfeer was gemoedelijk, het plezier straalde van de gezichten af. Volgend jaar alweer de tiende editie en we zijn dan ook zeer benieuwd naar de 500 acts die de organisatie wil gaan programmeren… Rene SG F*cking vet. Kneiterhard. Speedrock. Zo moet het. F*ck yeah! Rene SG speelt een begenadigd aantal nummers in een half uur tijd. Je moet deze setlist niet in elkaar willen draaien, want vrijwel ieder lied duurt namelijk korter dan een minuut. De "fucks" vliegen je om de oren, maar ook de riffs en de knallende speedrock en de hordes mensen in de moshpit. Zonder twijfel een van de hoogtepunten van Langweiligkeit dit jaar. The Circumstances Op de plek waar eigenlijk The Deaf stond aangekondigd, treffen we vanavond een compleet ander band aan. Geen stampende beat, maar geraffineerde liedjes die qua stijl ergens zweven tussen Radiohead, Muse en Pink Floyd. De band uit Dordrecht bestaat pas een paar maanden en vanavond is het pas hun derde optreden. Hoewel er nog wel hier en daar wat foutjes worden gemaakt zetten de vier bandleden een zeer goede en overtuigende show neer. Vooral het laatste nummer van de reguliere set met een uitgesponnen instrumentaal einde, dat enigszins doet denken aan ‘Shine on you crazy diamond’ van Pink Floyd, maakt veel indruk. Jammer dat er zo weinig mensen getuige van waren. H.I.D.O. De programmering is inmiddels flink uitgelopen, maar dat weerhoudt H.I.D.O. niet om op te treden. Het grooved, het swingt en flowt als een tierelier. Hiphop formatie H.I.D.O. zet een waanzinnige show neer in een afgeladen September. De hoogleraren in de onzinkunde verkopen alles behalve onzin. Dit is retestrakke hiphop, verwikkeld in een web van funk, jazz en soul. Alles klopt. Van de opbouw, de riffs, de breaks, de solo's, tot aan de teksten en performance van de rappers. De wisselwerking tussen de twee rappers maakt het plaatje compleet; getalenteerde muzikanten die samen een uiterst lekker in het gehoor liggend, groovend geluid naar voren brengen. The Incredible Stacks De drie leden van The Incredible Stacks maken geen standaard liedjes, maar maken grotendeels instrumentale en lang uitgesponnen songs die zeer groovend zijn. Het lijken zelfs een beetje op verkapte jamsessies. En verwacht dan geen eindeloos gitaargepiel, zoals je vaak bij jamsessies ziet, maar verrassende grooves die eigenlijk nergens gaan vervelen. Het publiek kan dan ook maar moeilijk stil blijven staan. De drie muzikanten, Peter van der Meer (gitaar/orgel), Rob van der Meer (bas) en Marijn Kunst (drums), zijn allen zeer kundig in hun instrument. Vooral drummer Marijn maakt een enorme indruk, wat een fantastische groove heeft deze man! Daar kunnen veel drummers nog wat van leren. Jammer dat we zo weinig van deze band horen. JP Bluesfestival Drie dagen lang blues in het hofkwartier. De publiekstrekker voor de grijze golf. Echter is de sfeer er niet minder om. Ook op deze zaterdagavond heeft dit mini-festival veel weg van de vroegere edities van de KoninginneNach. Dat was ook de bedoeling voor de Haagse bluesman Jan Pet. Hij had één ding voor ogen, dit oergevoel van de Nach weer terug te brengen. De blije gezichten van het publiek verraden dat het hofkwartier een prima locatie is voor dit evenement. Omstreeks half tien is het een gezellige drukte al hier. Lokaal Vredebreuk is afgeladen vol tijdens het optreden van Blues Control in tegenstelling tot de relaxte en ontspanen sfeer in het proeflokaal waar de Vintage Brothers “Get your mojo working!” door de microphone brullen. In Momfer de Mol is er een hele andere sfeer als Coby van Oorschot met twee gitaristen Rory Block’s ‘Loving whiskey’ echt in een bloedstollende versie vertolkt. Ook ‘t Hoekpandje lijkt speciaal voor de blues te zijn ontstaan. Het trio The Weepers doet vanavond niet onder aan de grootheden. Iets wat de Baltus Blues band ook op haar conto kan schrijven. Zangeres Jolanda heeft het duidelijk naar haar zin met deze gelegenheidsformatie. Het plezier spat letterlijk van het podium zo de zaal in. Toch is er één naam die tijdens deze drie dagen blues er met kop en schouders boven uit stijgt. De naam van Bas Paardekoper. Op vrijdag gaf deze snarenfietser een optreden van jewelste in Momfer de Mol en op zaterdag liet hij zichzelf samen met zijn Blew Crue tot tweemaal toe zien. Aan het eind van de middag in de Zwarte Ruiter wist dit trio na het optreden van The Socks toch aardig wat publiek aan zich te binden om vervolgens over zijn avondperformance in het Proeflokaal maar te zwijgen. Bas Paardekoper & The Blew Crue gooide het in de Zwarte Ruiter over de boeg van bluespower in een rockcirkeltje. In het Proeflokaal was het de echte bluesrock wat de klok slaat. Van voor tot achter puilt het Proeflokaal uit. Deze locatie is ook eigenlijk te klein voor deze man. De nieuwe Nederlandse gitaargod lijkt in deze persoon te zijn opgestaan. Eigen repertoire en wat vette uitvoeringen van nummers van Johnny Lang en Jimi Hendrix doen het publiek smullen. Het kan geen toeval zijn dat in het weekend dat het laatste oerlid van The Jimi Hendrix Experience (Mitch Michell) overlijdt, Den Haag de klassiekers ‘Red house’ en ‘Purple haze’ weer eens live hoort. Als presentator René Bom het optreden en avond wil afkondigen komt hij maar moeilijk boven het gejoel uit. Zo succesvol hebben we dit weekeind nog geen optreden kunnen bewonderen. Dat deze jonge gitaargod indruk heeft gemaakt wordt extra duidelijk als Ellie ten Have van Lokaal Vredebreuk haar enthousiasme wil delen: “Dit bluesgedeelte is echt geslaagd. Bas Paardekoper vond ik echt heel gaaf! Heb je die drummer zien spelen? Deze band moet echt een keer in Lokaal Vredebreuk spelen!” Jan Pet laat weten dat dit zeker in de planning zit: “Bas Paardekoper gaat zeker een keer spelen hier. Ik hoorde dat veel mensen naar zijn optredens zijn geweest en het erg goed vonden.” Jan is na drie dagen moe maar wel voldaan. “Mensen, roepen nu al, ‘Volgend jaar weer he?’ Nou, dat hoop ik ook en wil wel, maar dan hoop ik op meer voorbereidingstijd. Dit jaar kreeg ik pas in augustus te horen dat het doorgang kon vinden. Daarnaast hoop ik op meer vrijwilligers die mee willen werken. Dit jaar haakte er een aantal af, waardoor er best wel stress was. Maar het liep gelukkig wel goed en het was een succes.” Rät ‘n Frikx Rät, oftewel frontman Eelco van de bijna gelijknamige band R.A.T., heeft de eer om half tien op het hoofdpodium op de Grote Markt zijn ding te doen. Frikx zorgt voor de beats en Rät voor de rhymes. Net als bij het optreden van R.A.T. twee dagen terug gaat het hier werkelijk helemaal los. Er wordt gedanst, gesprongen en gepogood. Leuk ook om te zien dat Eelco zich af en toe in het publiek mengt en het publiek zich op het podium begeeft. Na het optreden loopt Eelco nonchalant de tent uit met een rugzak om, daarbij tientallen uitzinnige fans achter zich latend… Groovebox De band Groovebox trekt een volle September. Blijkbaar hebben nog niet veel mensen deze formatie gezien en zijn benieuwd naar het bandje van gitarist Danny van Dien. Er is al vaker geschreven dat dit behoorlijk wat van Rage Against The Machine wegheeft en wellicht nog wat van nu-metal-achtige acts. Het klinkt allemaal wel aardig, maar wie luistert daar nog naar tegenwoordig? Venus Flytrap Even over elven is het tijd voor Venus Flytrap in de Zwarte Ruiter. De kroeg is dan ook goed gevuld voor deze Haagse klassieker. De band speelt een gedegen set met kop en staart. De superlatieven schoten te kort bij het horen van de bands laatste langspeler ‘Come With Us’. Vanavond spetteren de heren niet zo erg als op de digitale schijf maar lossen de belofte wel in. Overdrijven wordt overgelaten aan de jongere garde, zou je bijna zeggen. Het publiek geniet ieder geval met volle teugen van nummers als ‘Lost boy’ en ‘Electricity’. Één ding is in de loop der jaren nooit veranderd bij Venus Flytrap, dat is het enthousiasme van frontman en spring-in-‘t-veld Marc Mosmans. Als gitarist Bart Schotman het slotnummer ‘Shoot the breeze’ inzet werkt Marc’s enthousiasme zo aanstekelijk dat je wel erg tegendraads moet zijn om niet je hoofd mee te laten schudden. Steen De tent op de grote markt is tot de nok toe gevuld als de Utrechtse rapper Steen het podium bestijgt. Al snel wordt duidelijk dat de woordenschat van de rapper voor zeker driekwart bestaat uit ongeneselijke ziektes. Hoewel er veel valt te zeggen over zijn teksten (ruw, ongenuanceerd, bijna agressief), kan hij wel rappen. Dat moet hem nagegeven worden. Zijn flow ligt lekker in het gehoor. Daar valt niet over te twisten. Evenals bij het optreden van Rät staat het publiek ook hier mee te deinen op de hiphopbeats. Uiteraard ontbreekt een pit vooraan bij het podium niet. Als het optreden is afgelopen, wordt de tent schoongeveegd en is de menigte aangewezen op de andere locaties om de laatste acts van Langweiligkeit 9 mee te maken.