Fusionjazz en de Boerderij zijn met elkaar verklonken. Zondag 28 oktober kreeg het Zoetermeerse publiek weer een indrukwekkend gezelschap op visite. The Jeff Lorber Group gaf een concert van hoog niveau. Maar met Dave Weckl, Randy Brecker, Eric Marienthal en Brian Bromberg als muzikanten kan dat ook niet mis gaan. De liefhebbers van Jazzrock en fusion komen niets te kort de laatste tijd. De Boerderij profileert zich als een jazzrock/fusion tempel. Afgelopen tijd hebben hier niet de minste artiesten opgetreden; Marcus Miller, Victor Wooten en Joan Armatrading kon men afgelopen week zien. Langer geleden was het de beurt aan Dr. John, Yellowjackets en wijlen Joe Zawinul. Frank McComb, Mike Stern, Yellowjackets (alweer) en Michael Landau is het moois voor de komende tijd. Voor de aankomende vijf jaar lijkt dit cultuurpodium verzekerd van jazzrockconcerten, als we de persberichten mogen geloven. Bierbrouwer Dommelsch gaat in deze periode de Boerderij ondersteunen in hun programmering. Hiermee onderscheidt dit Zoetermeerse podium zich van de rest. Helemaal leuk is het met de RandstadRail (RR) die afgelopen week in gebruik is genomen. Het lijkt wel reclame, maar het is echt een verademing om binnen een half uur voor de deur van de Boerderij uit te stappen. Op zondag 28 oktober is het goed vol voor de Jeff Lorber Group. Tijdens een twee uur durende show krijgt het publiek een sterk staaltje muzikaal vakmanschap te zien. Lorber zelf ziet er niet zo heel bijzonder uit. Of je buurman op het podium staat. Gekleed in een overhemd en colbertje lijkt hij zijn outfit te hebben aangepast aan zijn (over het algemeen) mannelijk publiek. Zijn keyboardspel maakt dit helemaal goed. Ook zijn medemuzikanten laten deze tekortkoming links liggen. Trompettist Randy Brecker is een stuk flamboyanter. Ook de drummer en saxofonist zijn geen kleine jongens. Achter de drumkit vinden we Dave Weckl. Begin jaren negentig was hij samen met Dennis Chambers (woensdag 7 november in de Boerderij te zien bij Mike Stern) de drumgoden van een generatie. Weckl bracht albums uit op het befaamde GRP label, waarvan Masterplan en Heads Up de bekendste zijn. Deze staan bekend als ‘drummersporno’. Saxofonist Eric Marienthal is voor Weckl geen onbekende. Twintig jaar geleden maakte het tweetal deel uit van de Chick Corea Electric band. Om het cirkeltje compleet te maken speelde Weckl samen met de Brecker Brothers (band van Randy en zijn in januari overleden broer en saxofonist Michael) tijdens hun comeback tour in 1992. Brian Bromberg daarentegen is de enige van het gezelschap die niet verklonken lijkt te zijn met zijn instrument. Waar de andere vier totaal in hun spel en instrument opgaan. blijft de bassist heel menselijk onder zijn spel. Lorber en Bromberg hebben bij hun laatste albums stuivertje gewisseld. Jeff Lorber speelt mee op de laatste cd van Bromberg, Downright Upright, en Bromberg is te horen op He Had A Hat, de nieuwste cd van Lorber op het Blue Note label. Lorber is geen kleintje en speelde met George Duke, Chick Corea, Bob James, Tower Of Power en Michael Franks. Op He Had A Hat speelt ook een all star bezetting; Tom Scott, Vinnie Colaiuta, Abraham Laboriel Jr., Eric Benet en Lenny Castro zijn slechts het topje van de ijsberg. Voor Jeff Lorber is dit de eerste keer dat hij onder eigen naam in Nederland optreedt. Doorgaans was hij altijd sideman. Best vreemd als je nagaat dat hij vanaf zijn debuut The Jeff Lorber Fusion uit 1977 al zo’n twintig albums op zijn naam heeft staan. Gelukkig wordt dit allemaal waar gemaakt. Allereerst begint de bezetting, zonder blazers, ingetogen aan het openingsnummer van de laatste cd Anthem For A New America gevolgd door veel werk van He Had A Hat, zoals het groovende Surreptitious, Orchid en BC Bop. Zoals het hoort, krijgt ieder bandlid de ruimte. Slechts Randy Brecker lijkt vandaag niet op de voorgrond te willen treden. Eric Marienthal weet wel raad met alle aandacht. Met zijn rock ’n roll kapsel grijpt hij alle aandacht om tijdens zijn solo’s in het centrum van het podium te staan. Iets waar bassist Bromberg ook niet vies van is. Zijn solo’s doen veel denken aan die van Stanley Clarke en aan de techniek van Tony Levin. Een mengeling van een slap en tap techniek. Dit geeft een bijzonder effect. Na de pauze gaat het dak er pas echt goed af. Niet dat het eerste uur slecht was, maar dit was eerder voorspel. Met Dave Weckl op drums weet je wat je in huis hebt. Een technisch perfecte drummer, die bijna geen foutjes maakt. Het is bijna onmenselijk wat deze drumdinosaurus allemaal teweeg brengt. Het verhaal doet de ronde dat Weckl zich als jongetje zes jaar heeft opgesloten om te leren drummen. Afgaande op zijn spel zou je dit graag geloven. Brecker laat de menselijke kant zien. Tijdens één van zijn solo’s vanavond blaast hij enkele valse hoge noten. De trompettist raakt er nauwelijks van uit balans en blaast lekker door. Ook Lorber relativeert dit niveau van muziek maken en zegt dat iedereen op een Fender Rhodes dit soort muziek er uit kan halen. Het publiek lijkt er anders over te denken. Na de nummers Super Fusion Unit en Hudson continueert de band met het stuk The Underground, een latinachtige beat is wat het kwintet laat horen. Marienthal heeft hier een kleine hoofdrol op zijn sopraansax. Bromberg heeft aan het einde van de reguliere speeltijd ook nog iets in petto. Met een sterk basintro legt hij de basis neer waar de band over heen kan spelen. Gaandeweg zijn bassolo laat hij een stukje baswerk horen afkomstig van Herbie Hancock’s Chameleon. Na de toegift Wizard on, een stuk van lang geleden, gaan Lorber en co naar de kleedkamer en op weg naar het volgende Europese optreden. Als het aan het publiek van Zoetermeer ligt mag Lorber zeker nog een keer langskomen. In de Boerderij of anders op The Hague Jazz of Pure Jazz Fest.