Tekst: Leontine de Reede en Remco van der Ham Foto’s: Sanne Glasbergen en Peisam Tsang De eerste dag van het Ontzettend Leiden festival op vrijdagavond 28 september in het LVC aan de Leidse Breestraat beloofde nogal wat. Met Aux Raus, Kitty Contana, Rene SG, Hospital Bombers en H.O.T.T. stond er deze avond in ieder geval genoeg goede muziek op het programma. Om maar gelijk met de deur naar binnen te vallen, begint stipt om acht uur gelijk de eerste band te spelen in de grote zaal beneden. Het is the Apollo Project die het vanavond zullen moeten stellen met de afwezigheid van hun zanger. “Die werd vanmorgen wakker met buiktyfus”, is de simpele doch tot de verbeelding sprekende verklaring. Instrumentaal, met een stomme paspop op zang, klinkt het indie geluid van deze band ook behoorlijk goed. De band speelt het repertoire geconcentreerd en retestrak maar het is jammer dat we niet weten waar de liedjes over gaan. Was er echt niemand in de band die de vocals voor deze ene keer voor zijn rekening durfde te nemen? Het applaus is er ondanks dit en dat is op zich, zonder frontman, al een vermelding waard maar jammer is het wel. Op zolder mag een half uur later de poll winnaar instarten. The Black Bellies, bestaande uit voormalige leden van de Leidse rockbands I$I$, Lovecramps en Honey I'm home, hebben er duidelijk lol in en beginnen vol goede moed aan een set die hier en daar wat rommelt. De zangeres zit er af en toe behoorlijk naast maar haar aanstekelijke enthousiasme compenseert enigszins. De garantie die de band afgeeft; een spetterende mix van rock, powerpop en metal met vette gitaren, meerstemmige koortjes en catchy refreinen met een hoog meezinggehalte, komt niet helemaal tot zijn recht vanavond. Waar The Black Bellies de bezoekers van de voorronde hebben weten te overtuigen van hun kunnen, blijft de kwaliteit ietwat achter in het zoldercafé ondanks de combinatie van ervaren muzikanten. Vrienden en kennissen van de band hebben hoe dan ook een goede avond en supporten tot de laatste noten. Boya is beneden aan hun poprock set begonnen en klinkt als muziek in de oren. Waar de zang soms wat hapert in de uithalen maakt zanger Arto Boyadjian het ruimschoots weer goed door er het volgende moment alweer een wonderlijk loepzuiver stemgeluid uit te stoten. Vrij moeiteloos en ontspannen overigens. Muzikaal technisch zit het zeker snor met Boya. De band is een geoliede machine die zelfverzekerd een mix van pop en rock opvoert met kennis van zaken. Sympathiek verwijst zanger Arto naar de organisatie van Ontzettend Leiden als een bijzonder initiatief dat zeker een applaus waard is. Het publiek is het ermee eens en zo blijft het vanavond, terecht, complimenten regenen voor Leidenaren Tim Griffioen en Derrick Smittenaar. Na een korte ombouw mag Spaug de zaal voor zich proberen te winnen. De bezoekers zijn gewillig en zo krijgt de alternatieve (pop)rockband een zaal voor de kiezen die driekwart vol is en hunkert naar live muziek. “Spelen!” klinkt het uit vele kelen en dus kan Spaug niet veel anders doen dan in te zetten met waar de band goed in is. Zanger Arno is wellicht geïnspireerd of moet in ieder geval een liefhebber zijn van Matthew Bellamy van Muse, want zijn meeslepende, soms melancholische sound voelt in de verte aan als het stemgeluid van deze bijzondere vocalist. Verder dynamisch gitaarwerk en een goede podium presentatie tot groot plezier van vele aanwezigen. Speciaal voor theFringe is de fanbase opgetrommeld. TheFringe brengt hiphop in een verse vorm samen met elektronische hoogstandjes. Voor de liefhebbers van raps en hip hop een verademing in een wereld die overbevolkt is met acts die uphooken met een sound die al door zoveel anderen simpelweg gekopieerd is. TheFringe brengt een eigenzinnig staaltje dikke breakbeats, electro baslijnen en puntige raps die een origineel geluid bepalen. Een totaal relaxte performance van de twee rappers ook die zonder al teveel poespas de vocalen spitten. Het publiek loopt ermee weg en theFringe kan bogen op een bevredigend optreden. Op de zolder van het LVC, waar de temperatuur sowieso al vrij hoog is geworden, zorgt Rene SG ervoor dat de temperatuur nog een paar graden stijgt. Het punkmetaltrio dendert met sneltreinvaart over het publiek heen. De nummers zijn vaak niet langer dan een minuut en voordat je lekker in het nummer zit is die alweer afgelopen en wordt de volgende uit de speakers geknald. Het houdt de vaart er in ieder geval goed in. De muziek is uitstekend voor een fijne moshpit, maar het publiek lijkt een beetje overdonderd door Rene SG en blijft vooral apathisch richting het podium staren als er weer een nummer voorbij raast. In de grote zaal beneden staat inmiddels één van de hoogtepunten van de avond op het podium, de band Hospital Bombers. De vier indierockers maken indruk met hun aan de jaren ’60 terugdenkende songs. Vooral als ex-Seedling violiste Susanne Linssen haar viool verruilt voor een orgel doet het muzikaal denken aan bands als The Doors. Qua zang is de band op zijn best als zanger-gitarist Jan Schenk en Linssen samen zingen, want de twee vullen elkaar uitstekend aan. Binnenkort verschijnt het debuutalbum op het Excelsior-label. The Pleasure Principle met Ted Griffioen, het broertje van organisator Tim, op de drums staat niet puur en alleen om die reden op de line-up. De vijfmansformatie brengt een prima mix van britpop en indierock. De zanger heeft zijn dramatische stageperformance, wellicht gebaseerd op Libertines frontman Pete Doherty. Licht aanstellerig beweegt hij zich over het kleine podium en hangt hij over zijn microfoon heen. De fris opgewekte blik in zijn ogen maakt het verschil echter duidelijk. Prima stemgeluid en een lekkere sound die niet specifiek bijzonder is maar goed in zijn soort. Kitty Contana uit Roelofarendsveen zorgt ondertussen voor een feestje in de grote zaal. Compleet met twee danseressen en een maandvoorraad wc-rollen die door de lucht gaan maakt de band er een gezellige avond van. Het publiek springt en zingt vrolijk mee met de aanstekelijke nummers die een mix van pop, rock en disco vormen. Bassist Matthijs Felix ontbreekt vanavond. Zijn vervanger speelt solide, maar het energieke spel van Matthijs wordt toch wel gemist. Dit jaar stond de band niet op de cd van Ontzettend Leiden. Bij het nummer Blacklight, van Ontzettend Leiden 2006, heeft de band onlangs een videoclip opgenomen, die overigens ook is te bekijken op de Haagse Pop Server. Dan is het tijd voor de hoofdact van de avond, winnaar van de 3VOOR12 Award 2007, Aux Raus. Meteen vanaf opener Snails, ook op de laatste cd van Ontzettend Leiden, staat de zaal op zijn kop. Het lijkt wel of er niemand meer stil staat en er ontstaat een grote moshpit voor het podium. Waar het publiek helemaal los gaat, maken de heren van Aux Raus een wat minder energieke indruk. Niet dat het nu saai is, maar de show is toch wat meer behouden dan normaal. Er wordt vanavond niet aan de lampen gehangen of van het podium gesprongen. Gelukkig is het muzikaal ook van zodanige kwaliteit dat de show niet eens zo noodzakelijk is om het leuk te vinden. En dat is een goed teken. Afsluiter Fall, bekend van de jump-clip op MTV en aangekondigd met “deze kennen jullie allemaal”, is de climax in de set en laat het publiek nog een keer compleet uit z’n dak gaan. Absolute hoogtepunt van de eerste avond van Ontzettend Leiden 2007. Terwijl het programma boven iets is uitgelopen met een indrukwekkend optreden van drum-gitaar-sample duo The Moi Non Plus is het ombouwen voor de laatste act in de grote zaal beneden in volle gang. Strak om de dijbenen gespannen fluorescerende leggings branden op het netvlies als H.O.T.T. bandmembers voorbij sjouwen met de apparatuur. H.O.T.T. is veel haar, make up, spandex, plastic en glam. De Leids/Rotterdamse formatie slaat een bruggetje naar het glamrocktijdperk en noemt zichzelf vol vertrouwen de Motley Crue van de twintigste eeuw. Er is niets teveel gezegd. De posers draaien hun hand niet om voor een show vol geiligheid en gillende gitaren. Het is zeker niet de meest verheffende rockband want er schort af en toe nog wel iets aan de eenheid van het spel maar echt belangrijk is dat niet. Verscholen achter alter ego’s spelen de muzikanten onverstoorbaar door en vallen zelden uit hun rol. Het ene nummer pakt meer dan het andere maar zanger Rich E. Lush vangt het op met uitdagende moves en ijselijk gekrijs. Hij komt zelfs het publiek in om de bezoekers te verleiden mee te zingen. De band breidt een explosief einde aan het optreden en de avond met een meezinger, een cover van Judas Priest’s Breaking the law, die dankbaar wordt meegeschreeuwd. De organisatie van Ontzettend Leiden mag vanavond uitgeput maar voldaan naar huis met een succesvolle eerste festivalnacht in een uitverkocht LVC, ook alvast voor de zaterdag, achter hun naam.