Tekst: Jeroen Thijssen, Lilian van Dijk en Susanne Kooijman Foto's: Ron van Varik Waterpop bofte dit jaar: prachtig weer, zelfs een beetje aan de warme kant. De programmering was prima: veel variatie en met sterke acts als El Pino and The Volunteers en Green Hornet en publiekstrekkers Moke en Opgezwolle absoluut een geheide succesformule. De grootste verrassing op zaterdag 11 augustus was de Amsterdamse band Matik, die met zijn ijzersterke electrorock veel publiek aan het dansen kreeg. De muzikale opening van vandaag is meteen een rockende aangelegenheid. De Nederlandse band Furistic is winnaar van Waterproof en heeft dus hoge verwachtingen waar te maken. Als de band zijn eerste noten speelt is het nog erg rustig, maar dat blijft niet lang zo. Tijdens het tweede nummer stroomt het publiek gestaag toe en gaat ook niet meer weg. De stevige drums en het ritmische basgeluid doet Waterpop meteen wakker schudden. Zangeres Jolien Grunberg zingt haar longen uit haar lijf en de passie schiet je om de oren. Ze doet soms denken aan een combinatie van Anouk en Within Temptation-zangeres Sharon. Rock met een vleugje alternatief en hier en daar een melodieuze toon. Ondanks wat technische problemen, de bas houdt er plotseling mee op, weet Furistic het publiek te boeien. Een luid applaus volgt na hun set van drie kwartier. Op Stage 3 volgt direct na Furistic de country-rockband El Pino & The Volunteers. David Pino, frontman en leadzanger, werd in Noord Amerika bekend met de muziekstroming Americana. Terug in Nederland richtte hij de band El Pino & The Volunteers op. De uit Rotterdam afkomstige band neemt je met zijn melodieuze countryklanken mee naar hartje Nashville. Ze spelen liedjes van hun cd Molten City en zelfs een cover van Johnny Cash komt voorbij, die erg gewaardeerd word door het publiek. Er hangt tijdens de hele set een goede sfeer, zowel in het publiek als op het podium. De heren genieten zichtbaar van de interactie. David Pino vertelt regelmatig tussen de liedjes door een verhaal over de band en maakt wat grapjes met het publiek. "Kan iemand de molen uitzetten, want ik word duizelig." De band geeft een heel goede show weg en is zeker een van de betere live bands die Nederland rijk is. The Psyke Project uit Denemarken heeft er vreselijk veel zin in. "Wat is dit eigenlijk voor festival," vragen de jongens backstage voor ze op moeten, "en staan er ook grote namen?" Nou nee, maar het is wel een heel leuk festival en ook al is aan hen het kleinste podium toebedeeld, het speelplezier is er niet minder om. Als je ze zo ziet opkomen, lijken het beste brave broeders, maar als die strot open gaat en de post metal knalt over het veld, dan gaat het spreekwoord 'schijn bedriegt' hier wel op. "Is het te hard?" informeert zanger Martin met zijn onschuldige blauwe ogen. "Nee, moet harder," brult het publiek terug. Martin grijnst en zet zijn volgende grunt in. Als hij zou meedoen aan het Nederlands kampioenschap, zou hij met gemak grunter nummer één Gijs Hermans verslaan. De show is zeker de moeite van het bekijken waard: alles beweegt en in Martin heeft Psyche Project een frontman die goed de aandacht weet te trekken. De gothic mensen vooraan gaan helemaal uit hun dak. Anderen houden het al snel voor gezien en zoeken een rustiger plekje op het veld. Magnapop, helemaal uit Georgia, USA, maakt de verwachtingen van destijds niet waar. Het ziet er niet uit, er gebeurt niet veel op het podium en het staat nergens voor. Voor de gedateerde jaren tachtig muziek is het publiek niet enthousiast te krijgen. De bandleden onderling proberen er nog een gezellig feestje van te maken, maar wie ernaar kijkt vraagt zich af hoe deze band een plekje op dit verder zo boeiende festival heeft kunnen bemachtigen. De zang van frontvrouw Linda Hopper zit er soms net even naast. Geen wonder dat ze af en toe wat verontschuldigend naar haar toehoorders kijkt. Haar compaan Ruthie Morris doet haar best op de gitaar, maar het is meer ram ram ram akkoordjes aanslaan dan dat er wat spannends voorbij komt. Leuk dat er ook een bassist en een drummer bij zijn, maar ze tillen het niveau niet hoger. De bassist doet wat hoge stemmetjes. Oké. Laten we het vooral niet over de samenzang tussen Hopper en Morris hebben. Kromme tenenwerk. Een nieuwe cd, Mouthfeel, die een paar jaar geleden verscheen, moest Magnapop weer op de internationale rockkaart zetten. Zo te horen is het bij een poging gebleven. Astrosoniq uit Oss zorgt voor een scherp randje aan Waterpop. Jammer genoeg is het eerste nummer van de heren ook meteen het beste nummer van de set. Wel is het muzikale gehalte van dit gezelschap divers. Not your typical straightforward stampende stoner-rock, maar juist vrij experimenteel doordat ze, door het gebruik van synthesizers, diverse uitstapjes maken naar andere genres. Ook wordt het publiek nog even getrakteerd op een uitstekende gitaarsolo. De cd Son Of A.P. Lady krijgt maar liefst een 99/100 van de Aardschok, dus waarschijnlijk klinkt het schijfje vele malen beter dan de live uitvoeringen op deze zaterdagmiddag. Ondanks dat het optreden erg sferisch is en er bij tijd een wijle een muzikaal hoogstandje langskomt, ontbreekt de 'WOW factor'.