Er bestaan van die bands die je, uniek als ze zijn minstens een keer gezien moet hebben. Dead Moon is zo’n band. Een Amerikaanse rock ‘n roll sensatie, groots in al zijn eenvoud. Het echtpaar Fred & Toody en Andrew met instrumenten waar ze ongeveer al een heel leven op spelen, getekend door alle liedjes die er veelvuldig op gespeeld zijn. Rock n roll vintage in hart en nieren. Bazart is vol. Vol met die hards die al lang geleden kennis gemaakt hebben met de band die ze meestal iedere twee jaar mogen opwachten in Den Haag, maar ook met gulzige nieuwsgierigen. De reputatie van de band lijkt als een virus om zich heen te grijpen. Op het podium vinden we het drumstel van Andrew Loomis met daarop traditiegetrouw de Jack Daniel’s fles met kaars die vlak voor de show voorzichtig wordt aangestoken. Maar er is meer symboliek. Voordat de culthelden instarten is er nog een speciale handdruk. De drie oude rotten bezitten de gave iedere ziel in het publiek voor zich te winnen. Je weet weer waar het vandaan komt, die oprechte rock ‘n roll, puur en vanuit het hart. De trouwe fans brullen om het hardst. Wie is de grootste aanhanger? Er worden geheadbangt en er ontstaat een kleine pitt. Iedereen geoorloofd op zijn eigen manier. Mooie donkere en intense sfeer. Geen bullshit, gewoon doorspelen is het concept. Een valse noot kan niets veranderen aan de positie van Dead Moon. Integendeel. Het is allemaal onderdeel van de obscure charme waarmee deze band hun eigen wereld veroverd. Dit is rauw, dit is echt. Toody lijkt aan het begin van de set soms moeite te hebben om haar stem boven de muziek uit te laten stijgen maar eenmaal warm gedraaid is er geen houden meer aan. Andrew verschuilt zich in trance achter zijn haar en Fred zweet als een rund, non stop doorrockend tot aan het laatste nummer, tot de kaars langzaam dooft.