De Amsterdamse bands Zea en The Ex traden aan in de Kleine Zaal van het Paard van Troje in het kader van een gezamenlijke korte januari toer. Een select publiek genoot op 12 januari van elektropop en punk. Zea beet het spits af, maar kwam moeilijk op gang in de slechts voor een kwart gevulde zaal. De gitaar was bijna niet te horen en de zang was vlak. Gaandeweg de tweede helft van de set werd het allemaal een stuk beter en keyboardspeler Remko Muermans, uitgerust met een flinke batterij effectpedalen en samplers op twee zelfbouwtafels, had het schijnbaar erg naar zijn zin. De eclectische, alternatieve electropop doet het meestal wel goed in volle zalen maar kwam in het Paard niet helemaal uit de verf. Niet dat het slecht was, maar wellicht zal Zea, de lieveling van vele programmeurs, het tijdens Eurosonic/Noorderslag beter doen. The Ex, tja, wat moet je daar nog over zeggen. Deze legendarische anarchopunkband, met een indrukwekkende staat van dienst en een wereldwijde cultstatus als vernieuwende band, is gelijkwaardig aan acts als Sonic Youth, Hüsker Du en Big Black. Het grote verschil met die twee laatstgenoemde is dat The Ex na 26 jaar over de hele wereld te hebben gespeeld en vele, vele platen te hebben gemaakt nog steeds fris en zeker niet oudbakken klinkt. Vooral het nieuwe repertoire en de nummers van latere platen als Dizzy Spells en Turn worden zeer gestructureerd en gedeeltelijk geïmproviseerd de speakers uit geramd. Want rammen, dat kunnen de vier Ex’ers als de besten – maar waar is die bassiste nou? De muziek gromt, groovet en scheurt de pan uit, de dynamiekbeheersing is indrukwekkend en het spelplezier spat ervan af. Het ontbreken van een bas wordt goed gecompenseerd door de flink laag gestemde gitaar van Andy. De inmiddels halfgevulde zaal beweegt en raakt in een extase. Drumster Katharine, kloppend hart van ‘The Ex machine’, kan op unieke wijze de trommels beroeren: dan weer knoerthard, dan weer ingehouden, gebruikmakend van koebel, houtblok, stands en de randen van de trommels. De invloeden van de Afrikaanse tournees zijn merkbaar. De gitaarduels van Terrie en Andy, die je, als je in het midden staat, vol stereo de oren in knallen, blijven indrukwekkend. G.W. Sok, al 26 jaar frontman van The Ex, dreunt af en toe schreeuwend door een megafoon monotoon zijn teksten door de perfect afgestelde microfoon. Na drie toegiften, die het werkelijke hoogtepunt van de avond vormen - heerlijke noisejams en strak gebeuk - taait de band af. “Bedankt en tot een volgende keer.” Dat de zaal niet uitverkocht is, is eigenlijk een schande, maar geeft je ook weer het gevoel iets bijzonders te hebben meegemaakt.