Op donderdag 26 januari stond de Michiel Huisman Band op het podium van het Haagse muziekcafé De Paap. Michiel Huisman is meer bekend als acteur in onder andere de films Costa en Floris, maar scoorde ook een paar bescheiden hitjes met zijn vorige band Fontane. In de Paap speelden Michiel en zijn nieuwe band Nederlandstalige popliedjes. De knappe acteur bezorgde het publiek knikkende knieën en vlinders in de buik. Terwijl Michiel Huisman en de andere vier bandleden zich gereed maken voor hun optreden, staat er een drietal jonge meisjes opgewonden voor het podium. Hun ogen zijn gericht op Michiel: “Leuk is hij hé?” Het is wel duidelijk voor wie zij zijn gekomen. Als alle bandleden gereed zijn, begroet Michiel het publiek en wordt het eerste nummer ingezet. Het is een rustige ballad met een romantische tekst. Michiel zingt en bespeelt ook een semi-akoestische gitaar, maar de solopartijen worden door een tweede gitarist op een elektrische gitaar gespeeld. Michiel brengt het nummer met veel overtuiging. Af en toe laat hij even zijn gitaar los om met verwoede gebaren zijn woorden kracht bij te zetten. Dan zet de band een stevig pop/rocknummer in. Hiermee moeten degenen die van muziek met wat meer power houden het dan nog even doen, want de volgende nummers zijn allemaal vrij rustig. Michiel schijnt een voorkeur te hebben voor nogal zoetsappige ballads. Zijn semi-poëtische, gevoelige teksten gaan voornamelijk over de liefde en de mooie dingen in het leven. Ook komen er een hoop lichaamsdelen voorbij, in teksten als ‘Ik voel druppels op mijn huid’ en ‘Gooi je armen in de lucht’. Blijkbaar is Michiel nogal lichamelijk ingesteld. Hij is dan ook een knappe verschijning en is zich daar duidelijk bewust van. Hij gooit al zijn charmes in de strijd en kijkt onder het zingen van romantische teksten zijn vrouwelijke fans met een zwoele blik aan. De rest van de band doet minder zijn best om de harten van de toeschouwers voor zich te winnen. Qua spelcapaciteit is er niks op hen aan te merken: het zijn allemaal uitstekende muzikanten. De lead gitarist geeft af en toe een lekker solootje weg, de toetsenist begint een nummer met een mooi, Tori Amos-achtig intro en de ritmesectie weet bij een ander nummer voor een dreunende Coldplay feel te zorgen. Ze staan er allemaal wel wat houterig bij, met uitzondering van de drummer en de bassist. De gitarist staat er zo stijf bij, dat het lijkt of hij een stalen pen in plaats van een ruggengraat heeft. Maar ach, het grootste gedeelte van het publiek kijkt toch gebiologeerd naar de charmante Michiel. In het officiële laatste nummer zit dan eindelijk wat meer tempo. Gelukkig maar, want het begon wat te vervelen. Michiel zingt dat hij een luchtpiloot is – geen landpiloot dus, laat dat duidelijk zijn. Tijdens een korte onderbreking neemt hij even de tijd om het album en de website van de band te promoten. Hierna tovert hij enkele primitief uitziende cameraatjes te voorschijn uit een plastictaseen deelt ze uit aan enthousiaste fans. Er wordt meteen gretig gebruik van gemaakt. Tegen het einde van het nummer springt Michiel ineens van het podium af, waarna hij op een hoek van de bar klimt en vervolgens door een megafoon nogmaals verkondigt dat hij een luchtpiloot is. Als hij weer richting podium danst, neemt hij nog even de tijd om twee verraste meisjes een stevige knuffel te geven. Het verzoek om een toegift willigt Michiel gretig in. Toch maar weer een romantische ballad dan. Als klap op de vuurpijl trekt hij één van de drie meisjes die hem voor het optreden al stonden te bewonderen het podium op. Hij zingt tegen haar, verwikkeld in een innige omhelzing, terwijl zij hem verliefd in de ogen kijkt. Zo, die heeft morgen op school ook weer wat te vertellen. Na de laatste noten volgt er een hard applaus. Michiel heeft de harten van het publiek weten te winnen, dat is duidelijk. Maar of dit nou door zijn muzikale talent of door zijn acteertalent komt, dat kun je je afvragen.