Vrijdag 13 januari is een heel toepasselijke datum om de donkere sferen van drie metalbands te proeven in het jongerencentrum aan de Loosduinsekade. Freddy Kruger ligt op de loer, de biertap staat klaar en het publiek, best een aardige opkomst, kijkt uit naar een trio bands van het zwaardere (death) metalsoort. De kick off is voor Apparation. De Haagse vijfmansdeathmetalband heeft veel aanhang meegenomen, die na elk nummer enthousiast reageert. Maar de band mist de technische basis en vakkundigheid om een vette metalshow neer te zetten. De gitaristen staan erbij alsof ze in een jazzcombo spelen en de drummer hakt er regelmatig stevig naast. Gelukkig voor de band houdt de met witblond, lang haar uitgedoste Barry Heins op wonderbaarlijke wijze de boel overeind met pure metalklasse en een dijk van een stem. Met zo’n podiumpresentatie lijkt het alsof hij al drie keer Dynamo heeft gedaan en diverse wereldtours achter de rug heeft. Het coveren van nummers van heldenband Opeth en zelfs Paint it black van de Stones geeft aan dat de band nog een lange weg te gaan heeft om volledig eigen en sterker materiaal neer te zetten. Een gezellig optreden waarbij vooral de vocale talenten en podiumact van Barry veel beloven voor de toekomst. Mythlorian komt uit Dordrecht en draait al wat langer mee in het metalcircuit. Met een goede cd-recensie van de Aardschok op zak belooft deze deathmetalband de zaak eens flink op te porren. In eerste instantie lukt dit aardig. De zwaar getriggerde, retesnelle doublebass drumroffels, vette gitaarmuren en de prima act van de zanger-gitarist maken indruk. Maar na een nummer of vier beginnen de verveling en eenvormigheid toe te slaan. Dit is vooral te wijten aan het belachelijk hoge geluidsvolume en de geluidsbrij. Had het geluid een paar tandjes lager gestaan en had men meer aandacht besteed aan de geluidskwaliteit, dan was Mythlorian wellicht beter uit de verf gekomen. Jammer voor Acrid is een deel van het publiek al de zaal uitgebeukt of vertrokken met de laatste tram. Helaas, losers! Na een lange stop - de bandleden trouwden en zetten lieve kindertjes op de wereld - is het nog maar de vraag of Acrid het hoge niveau van vroeger heeft kunnen vasthouden. Het lijkt alsof zanger/gitarist Pilk en de zijnen nooit weggeweest zijn. Het technisch hoogstaande drumwerk van Frank de Bij (ja, ja zoon van…) en de gedisciplineerde bas- en gitaarpartijen staan garant voor een potje genieten van stevige trashmetal. Zowel oudere nummers van de succesdemo Draw The Line als nieuwere, voor velen nog onbekende nummers, passeren de revue. Voor je het weet is de set om. Als iets lekker is, lijkt het altijd korter te duren. Het optreden van Acrid bewijst dat je beter maar kan investeren in een eigen geluidstechnicus, want het geluid staat als een huis. Na een korte toegift is er blijkbaar geen repertoire meer over. De band stapt tevreden het podium af om vervolgens de vele complimenten van de toehoorders in ontvangst te nemen. Dat smaakt dus naar meer!