Wie ooit zijn hart heeft verloren aan Ierland, kon zich op zondag 11 december weer even in Ierse sferen wanen. Acoustic Alley, in Theater In De Steeg, had die dag twee Ierse singer/songwriters neergezet. Om het Ierlandgevoel te versterken, konden de aanwezigen naast de prachtige muziek van Martin Hutchinson en Danny Guinan genieten van een echt Iers Guinnessbiertje. Martin Hutchingson is duidelijk een beetje zenuwachtig als hij plaats neemt voor een vrijwel volle zaal. Hij begint daarom met een rustig tokkelliedje dat hem, naar eigen zeggen, altijd helpt te ontspannen. Blijkbaar mist dit zijn doel niet, want na de eerste paar maten ziet hij er al een stuk kalmer uit. In het tweede nummer speelt Martin slide guitar. “Dit nummer heb ik geschreven toen ik aan de oever van een rivier in de zon in het gras lag”, vertelt hij het publiek. Met zijn gitaar bootst hij vogelgeluiden na. Het nummer dat hierop aansluit brengt Martin op zo’n mooie manier, dat je ook echt de zon op je gezicht kan voelen. Het wordt al gauw duidelijk dat Martin een veel betere gitarist dan zanger is. Hoewel hij een mooie stem heeft, klinkt het af en toe wat houterig en niet helemaal zuiver. Dit laatste geldt ook voor zijn gitaar. Hij probeert hem wel te stemmen, maar zijn stemapparaatje werkt helaas niet helemaal mee. Het publiek moet dan maar door de gebreken heen luisteren en dat is ook helemaal niet moeilijk. Martin weet iedereen te betoveren met zijn performance en de leuke verhalen die hij tussendoor vertelt. Na de pauze wordt Danny Guinan aangekondigd. Het schijnt dat de arme man zijn cd’s thuis op de keukentafel heeft laten liggen. Toch betreedt hij het podium met een lach op zijn gezicht en begint zijn set met een nummer met een zeer positieve inhoud en titel: Allright for now. Danny gaat echt op in zijn muziek. Hij staat met licht gebogen knieën en een geconcentreerde blik te spelen. Soms tikt zijn voet mee op de maat en soms beweegt zijn hoofd mee op het ritme. Hierdoor zingt hij soms langs de microfoon heen, maar hij heeft zo’n stemvolume, dat zijn zang toch nog luid en duidelijk te horen is. Danny maakt duidelijk dat het idee alle Ierse singer/songwriters ook Ierse folk spelen een misvatting is. Hij vertelt dat er in het dorpje waar hij vandaan komt een algemene voorkeur voor Amerikaanse bluegrass muziek heerst, die een grote invloed op zijn muzikale ontwikkeling heeft gehad. Hierna probeert hij een nummer met een grappig, overdreven Amerikaans accent te zingen, maar hij kan zijn Ierse tongval toch niet volledig verbergen. Nadat Danny oud en nieuw eigen werk ten gehore heeft gebracht – zijn nieuwe cd komt begin volgend jaar uit – speelt hij een nummer van een andere Ierse singer/songwriter. Om voor dit nummer nog een intiemere sfeer te creëren dan er al was, zet hij een stoel voor op het podium en zingt hij zonder microfoon. Het publiek luistert ademloos naar dit prachtige, nostalgische werkje. Voor de laatste twee nummers wordt Martin Hutchingson weer het podium op geroepen. Danny en Martin kunnen het duidelijk goed met elkaar vinden en hebben in de pauze met elkaar afgesproken om iets samen te doen: eerst een nummer van Danny en dan een van Martin. Het is wel leuk om de twee samen op het podium te zien, maar het samenspel verloopt bepaald niet soepel en doet eigenlijk af aan de nummers. Toch krijgen de heren na afloop een daverend applaus – welverdiend natuurlijk.