Door: Lilian van Dijk [Kitty Contana/Stuurbaard Bakkebaard], Peisam Tsang [Voicst/Spider Rico], Ferry Bovet [Malkovich] en Sarah Ockhuysen [LPG]. Foto’s: Ron van Varik, Maaike van Grol, Eef te Pas, Lilian van Dijk, Peisam Tsang en Cok Jouvenaar Op zaterdag 13 augustus was het weer tijd voor Waterpop. Voor de 28ste keer werd dit gezellige festival gehouden in het Wateringse Hofpark. Hoewel de bands zichzelf het zweet in de bilnaad staan te spelen, staat het publiek er ingedut en passief bij. Vooral bij Spider Rico slaat dit als een tang op een varken. Tijdens dit zwaartepunt in de middag wil de moshpit niet losgaan en staan de toeschouwers er schaapachtig bij te kijken of ze water zien branden. Kitty Contana won dit jaar niet alleen Waterproof, maar ook de Grote Prijs van Zuid-Holland. Na Rockband Poppenkast voor de kleine Waterpoppertjes heeft deze band de eer het festival te openen. Ze hebben voor de gelegenheid twee gogo danseressen meegenomen. Dat de bandleden allemaal uit andere muzikale hoeken komen, is terug te horen in het repertoire. Het is behoorlijk breed, maar dat houdt ook een risico in: waar wil deze band eigenlijk heen? De stem van de zanger past niet bij elk genre en met dat feit houdt deze formatie nog niet genoeg rekening. De liedjes zijn leuk en gevarieerd, de koortjes prachtig. Visueel valt er ook van alles te beleven. Het kan strakker, maar dat kan komen omdat de band met een invalgitarist speelt. Daarna mag Voicst het podium bestormen met zijn zogeheten ADHD rock. Tjeerd, Joppe en Sven zijn goed op dreef. Nummers als Dazzled kids, Upside, Porn en Whatever you want from life komen in hoog tempo langs. Vandaag lijken ze nog meer haast te hebben. Tijdens het optreden kondigt zanger Tjeerd aan dat ze vandaag proberen een hattrick te scoren. Drie optredens op een dag, eerst Waterpop, dan De Beschaving in Utrecht en dan Knorpop in Limburg. Zijn ze daarom vergeten een setlist te maken? Tussen de nummers door vraagt de band welk nummer er op het elektronische bord boven hun hoofden staat. Tijdens het laatste nummer komt er een stukje improvisatie van LCD Sound System voorbij... Malkovich is playing at my house, Spider Rico is playing at your house, your house... Gebrul uit het veld volgt. De mannen van Spider Rico zijn enthousiast dat hun band wordt genoemd. Tijdens de laatste akkoorden springt bassist Sven van het twee meter hoge podium af en landt op zijn blote voeten in het gras. Even voor half drie barst de geweldsexplosie genaamd Malkovich los. Net terug van een Engelse tour en een festivaloptreden in Duitsland, is het weer eens tijd om de eigen regio te overspoelen met hardcore. Zanger Hugo stuitert energiek over het podium en wint in ieder geval de prijs voor slechtstgeklede muzikant in een soort paarsfluwelen seventies outfit met niet bijpassende bandana. Af en toe ontstaat een kleine moshpit, maar de meesten laten het allemaal maar over zich heen komen. Halverwege de set is er wat afwisseling als de songs, die geen titels maar nummers hebben, eens niet allemaal in de hoogste versnelling worden uitgevoerd. Tegen het eind komt de Faith No More cover Suprise you’re dead nog voorbij. Een energieke en strakke set, maar te eentonig. Een festival band hoort te knallen. Bam! Het eerste nummer moet de aandacht vragen en ervoor zorgen dat de band het hier-zijn-wij-en-wij-gaan-ass-kicken gevoel uitstraalt. LPG denkt hier blijkbaar anders over. Het eerste nummer is een soort a-capellakoortje van alle bandleden. Zelfs de drummer doet mee. Het publiek haakt af en de aandacht verslapt. Bij het tweede en het derde nummer lijkt het alsof de bandleden toewerken naar het wat hardere werk en ziet het er energiek uit op het podium. Niet veel later zakt het optreden weer in en haakt het publiek voor de tweede keer af. LPG verwordt tot een achtergrondbandje. Voor mensen die van soortgelijke meeslepende muziek als die van Muse houden is LPG misschien wel een leuke band, maar voor mensen die er niks mee hebben, is LPG geen aanrader. Ineens, na een jaar of acht, is Stuurbaard Bakkebaard doorgebroken. Drie mannen uit Eindhoven, die gekke, wat cabaretesk aandoende muziek maken. Ze hebben een heel eigen stijl en spelen bij elk optreden of hun leven er vanaf hangt. Het lijkt allemaal wat rammelig, maar in feite spelen ze behoorlijk strak. Het is een bizarre mix van blues, rock ’n roll, chansons en nog een heleboel meer, maar de formule werkt. Ze houden van geluiden, maakt niet uit welke, als het maar functioneel is voor het nummer. Opvallend zijn de vreemde microfoons die gitarist/zanger Timo van Veen en bassist Onno Kortland naast de gewone gebruiken, die een soort nasale radiostem genereren. Het lijken wel fietslampen. “Zelf gemaakt,” vertelt Onno trots na afloop. “Volgens hetzelfde principe als een telefoon.” Het ware hoogtepunt van deze Waterpopeditie zijn de gebroeders De Gier. Eigenlijk moeten zij een prijs krijgen voor originele presentatie. Deze twee ras-Hagenezen trekken werkelijk alles uit de kast om van elke aankondiging iets aparts te maken. Om Spider Rico aan te kondigen spelen ze een stukje blues, waarbij ook de mondharmonica tevoorschijn komt. “Wat jullie staan te wachten is keiharde teringherrie,” is de boodschap. Een voor een stormen Leffie, Dennie, Bassie en Lennie het podium op. Spider Rico is in the house! Als Dennie de microfoon wil overnemen van De Gier, dondert de hele standaard inclusief microfoon op de grond. De branieschoppers zijn wel in voor een feestje, alleen het publiek wil niet. Als een stelletje zoutzakken staan de bezoekers de band aan te gapen. Hallo, wakker worden. Meerdere kick-your-ass-uitspraken van Dennie maken ook niks uit. Aan het optreden van de band ligt het zeker niet. Met dezelfde energie als altijd stuiteren de bandleden over het podium. Zo nu en dan wordt er een flesje of blikje het publiek ingeschopt. Misschien zijn de bezoekers te diep in slaap gewiegd door LPG. “Het is zo flauw om strakjes terug te komen voor onze toegift, dus we doen die meteen maar,” brult Dennie. Al spelend valt Dennie over Lennie heen. Leffie kan niet achterblijven en met een handstand is hij binnen twee tellen ook horizontaal. Bassie maakt lachend het nummer af. Nee, aan de band ligt het toch echt niet.