Ieder jaar is het weer spannend of de weergoden Schollenpop goed gezind zijn. We werpen een blik naar de hemel. De zon schijnt, maar er zijn ook veel wolken en er staat een behoorlijk windje. Het is moeilijk te zeggen wat voor een weer het vandaag wordt. Gelukkig zijn er altijd mensen die optimistisch zijn. Vandaag dus ook. Terwijl bezoekers bij het betreden van het Zuiderstrand hun jassen dichtritsen vanwege de koude wind, ligt een enkeling te zonnebaden alsof het 30 graden in Benidorm is. Aanvankelijk ligt het strand er nog redelijk verlaten bij. Het is aan Mr. Poh om het festival te openen. Ondanks het geringe aantal bezoekers weten de vier bandleden met hun show de sfeer eer goed in te krijgen. Hun muziek krijgt de eerste toeschouwers al in beweging. Mr. Poh speelt zoals altijd. De vier bandleden zitten lekker in hun vel en hebben er duidelijk zin in Toch komen ze op de een of andere manier erg braaf over. Waar het aan ligt weten we niet precies. Niet aan de muziek want die wil wel rocken. Daarom besluiten we om het aan de heren zelf te vragen. Voordat we zanger Michel en bassist Martijn te spreken krijgen, zijn we een uur verder. Net als we het willen opgeven, horen we een vreemd geraas. We draaien ons om en zien hoe Martijn met een enorme snelheid achter een vuilnisbak aan het rennen is. We roepen hem bij ons en zien tot onze verbazing dat de leadzanger van Mr. Poh zich in de afvalbak verschuilt. Te merkwaardig om aandacht aan te besteden. We beginnen daarom maar meteen met de eerste vraag. Hoe voelde het om op zo’n podium met zo’n uitzicht op te mogen treden? Michel: “Erg gaaf. Het is wel eventjes wennen dat het heel koud op het podium is. Ik raakte op een gegeven moment een beetje verkleumd.” Martijn: “De organisatie heeft het ook heel erg goed geregeld. Onze waardering en complimenten daarvoor.” Jullie spelen goed, niets op aan te merken, alleen komt de live act zo braaf over. Michel: “Hoe bedoelen jullie dat?” Tja…..misschien missen we in jou die stoere, heftige zanger met rock allures. Waarom draag je niet bijvoorbeeld een strakke, leren broek? Martijn: “Ha ha. Zo is hij niet.” Michel: “Nee, dat is niets voor mij. Ik ben gewoon wie ik ben en daar voel ik me prima bij.” Toch zou een stoere make-over de band goed doen. Even een heftige wind door de haren. Een tattoo in je nek wil ook wel helpen om een braaf imago te verdoezelen. Martijn: “Daar is Michel echt niet het type voor.” Michel: “Nou ja, jullie mogen mij natuurlijk best onderhanden nemen voor een metamorfose.” Dit pakken we direct met beide handen aan. Bij het eerstvolgende optreden van Mr. Poh zullen wij voor de nieuwe look van Michel zorgen. Dat Mr. Poh er zomaar vertrouwen in heeft dat ze een make-over aan ons kunnen overlaten, waarderen we erg aan deze jongens. Misschien zijn ze toch minder braaf dan wij denken. We bedanken Michel en Martijn voor hun vertrouwen en zwaaien ze na als ze er met hun blauwe strandmobiel ervandoor gaan. Voor iedereen die de eenmalige nieuwe look van Michel niet wil missen:24 september: halve finale Beachbattle, Saturnus, Scheveningen Wij haasten ons naar het podium. Over enkele minuten zal Mick optreden. Wij hebben al veel over deze band vernomen. Althans, het is vooral de 19-jarige zangeres Micky over wie iedereen ons graag bericht. “Zij is de dochter van Wim Brand, je weet wel die eigenaar van de Franse Bulldog!” Dat wisten we al, maar of ze ook kan zingen, blijft voor ons de vraag. Het antwoord klinkt luid door de speakers als Micky het eerste nummer inzet. Wat een volume voor zo’n jonge meid. Om in Schollenpoptermen te spreken: ze heeft een duin van een stem! Dat Mick nog een jonge band is, is wel te merken. Maar dat ze na een half jaar al zo’n band bij elkaar hebben, doet ons erop verheugen om Mick een jaar verder te zien. Naar Micky hoeven we niet lang te zoeken om een paar vragen te kunnen stellen. Op het terrein staat een grote kring van vrienden en familieleden om haar heen. We trekken haar mee om op een rustiger plekje te babbelen. Wat een grote longinhoud moet jij hebben. We zijn helemaal verrast door je stemvolume. Niet te geloven, vooral omdat we je behoorlijk wat sigaretten hebben zien wegpaffen. Micky: “Tja, ik weet dat roken niet echt het allerbeste voor je stem is.” Je hebt een leuk optreden gegeven. Erg grappig om te horen dat je een Haags accent hebt, terwijl je jarenlang overal behalve in Nederland hebt gewoond. Nog voordat Micky wil reageren, komt vaderlief eens kijken wat zijn dochter aan het doen is. Voor ons is het antwoord al gegeven, want als je bij Wim inwoont, krijg je vast snel een lekkah accent. Je bent een leuke meid om te zien, je valt vast goed in de smaak bij mannen. Heb je al een vriend? Micky: “Eum, euh.” Ze kijkt naar haar pa. “Ik weet niet of ik dat wel ga vertellen.” Wim: “Joh, wat maakt dat uit. Je bent gewoon wie je bent.” Ja, vinden wij ook, maar om terug te komen op onze vraag: heb je een vriend? Micky: “Nee, ik val op vrouwen.” Was dat nog niet algemeen bekend? Micky: “Nee, aan de media heb ik nooit verteld dat ik een pot ben.” Yes, we hebben een Haagse scoop! Harde gitaarmuziek op de acht vertelt ons dat het tijd is om naar het volgende optreden te gaan kijken. Voordat we weggaan, kunnen we het niet laten om aan Micky te vragen of ze een keertje gezellig met ons uit wil. Wij zijn nog steeds in afwachting van haar antwoord. De harde gitaarsound komt van de derde band, Griffin. Drie gasten uit Noordwijk weten een optreden neer te zetten waarover later nog nagepraat wordt. Begrijpelijk, want Griffin speelt goed. Qua geluid zou je in eerste instantie niet verwachten dat ze maar met zijn drieën zijn, want de alternatieve rock die zij spelen klink hard. Lekker hard. Misschien heeft Schollenpop met Griffin een aanstormend talent geboekt. Sinds kort hebben ze een nieuw management, dat beweert van plan te zijn deze band groot te maken. Dat Rockstar Media serieus is, merken we als we een paar vragen aan de bandleden willen stellen. We worden nog net niet door het management gefouilleerd als we de kleedkamer van Griffin binnenstappen. Na, in het Engels, te hebben toegelicht dat we van 3voor12 zijn, mogen we praten met Bastiaan (gitaar/ zang), Niles (drums) en Marc (bas). Hoe komt het dat je de naam Griffin niet zo vaak hoort terwijl er zo’n management achter staat? Bastiaan: “Dit management hebben we pas sinds twee weken, vandaar.” Niles: “Daarbij doen wij bewust niet mee aan al die bandwedstrijden.” Wat is de reden dat jullie niet aan die bandwedstrijden meedoen, op die manier krijg je toch aandacht? Bastiaan: “Dat is waar, maar je loopt ook een risico. Niet alle jury’s beoordelen een band op hun kwaliteiten. Vaak worden bands ook beoordeeld op persoonlijke voorkeuren.” Marc: “Als je een wedstrijd verliest”, is dat ook niet positief voor je naam. Hoe bevalt het podium van Schollenpop? Marc: “Het is een mooie locatie.” Bastiaan: “Op het podium is het wel erg koud!” Er volgt een heel gesprek over bandwedstrijden en de kansen van bands in Nederland. Erg interessant, maar niet onze taak om te rapporteren. Wij willen juist meer van de bandleden zelf zien, iets van de muzikanten. Marc, jij bent behoorlijk zwaar opgemaakt voor een man. Wie heeft dat gedaan? Marc: “Dat heb ik bij mezelf gedaan.” Het is een beetje uitgelopen, welk make-up merk gebruik jij? Marc: “Euh…” Jullie zijn nog jonge gasten, maar jullie zitten er bij alsof jullie oude mannen zijn. Doe eens gek, maak een grap! Management: “Don’t forget to report the website!” Niles: “Onze website is trouwens: www.griffinpage.nl.” Websites worden altijd vermeld. Willen jullie nog iets anders melden. Bastiaan: “Zoals wat?” Roep iets…zeg iets ..alles mag. Nu kan het, grijp je kans! Bastiaan: “Jullie moeten toch vragen stellen?” Ja dat is waar, maar we voelen de adem van jullie management in onze nek. Daar worden we een beetje zenuwachtig van. Weet je wat, we gaan wel een leuke foto maken. De drie bandleden willen als de drie aapjes van horen zien en zwijgen poseren. Dat is best grappig. Wat foto’s maken betreft komen ze een stuk losser en spontaner over. Losser en spontaner? Dat zijn niet de juiste woorden. Bij de volgende foto krijgen we ineens te maken met een stel jonge honden die staan te popelen om ons voor een kiekje op te mogen maken. Voor we het weten komen we in een wilde photoshoot terecht waarbij niet wij, maar het management de foto’s maakt. Als er plots ook nog eens een banjo tevoorschijn wordt getoverd en de vrouw van het management Scarlet van de band Rednex blijkt te zijn, wordt het ons te veel. Met lippenstift en mascara op onze wangen vluchten we weg voor het nummer Cotton-eyed Joe. We weten waar we wel moeten zijn. Bootstrap is de volgende band die het podium gaat betreden. Deze band speelt covers, maar gelukkig geen banjo-house van de Rednex! Het terrein van Schollenpop begint nu steeds voller te lopen. De sfeer en het weer zijn goed. Het is geen warme dag. Er staat zelfs een koud een windje, maar het blijft droog en de zon laat zich met enige regelmaat eventjes zien. Voordat de presentator Bootstrap aankondigt, vertelt hij voor de vierde maal de bezoekers waar de toiletten, de kassa en de bar te vinden zijn. De Schollenpopliefhebbers die er al vanaf het begin zijn, brullen gezellig met hem mee. En dat zal nog vaker gebeuren op deze dag. Dan is het zover: Bootstrap laat het publiek al met het eerste nummer meezingen. Deze coverband is toch wel erg goed. Je moet het ook maar durven om met een cover van U2 te openen. De uit vier man bestaande formatie speelt een uitgebreid repertoire. Voor elk wat wils en dat werkt op een festival. Bootstrap bewijst vandaag alweer dat coverbands niet alleen geschikt zijn voor bruiloften en andere partijen. Na het optreden lopen we gitarist Arwin Wensveen tegen het lijf. Natuurlijk willen we wat vragen stellen. Terwijl hij op onze schouders leunt, nemen we hem mee naar een rustig plekje backstage, want we willen echt heus serieus wat vragen aan hem stellen. We laten in het midden of hij last van de harde wind heeft of dat het de alcohol is, maar Arwin is de man voor een diepgaand gesprek. Hoe vond je het optreden gaan? Arwin: “Ik moet naar de wc.” Nou, dat zegt meer dan genoeg? We noteren het. Naar de inspiratie voor hun teksten hoeven we niet te vragen, dus we bedanken Arwin voor zijn tijd en gaan het terrein weer op om de volgende live act te bekijken. Onderweg naar het podium struikelen we bijna over de bandleden van Mr. Poh, die waarschijnlijk om een plekje in de afvalemmer vechten. We kijken elkaar aan en denken hetzelfde: muzikanten zijn vreemde wezens. Dan gebeurt er iets bijzonders: de wind gaat liggen, de wolkenhemel breekt open en warm zonlicht beschijnt het publiek en het podium. Daar verschijnen zeven bandlieden die precies op het goede moment de juiste muziek maken. Mala Vita geeft het publiek wat het nodig heeft: een warm, zomers gevoel. De muziek met invloeden van reggae, ska en punk laat vele billen schudden. Blije gezichten in de menigte verwoorden precies wat deze band met zijn live optreden doet. Wij willen Mala Vita persoonlijk bedanken voor het meebrengen van de zon, maar we zien ze net, in een volgeladen bus, voor onze neus wegrijden. Ze moeten nog andere mensen een zomers gevoel geven. Wie nog aan het wegdromen is en zich op de tropische eilanden van Mala Vita bevindt, wordt door de muziek van Voicst weer wakker geschud. Na zo’n zomers optreden is het aan het drietal om het publiek in de juiste stemming te houden. Natuurlijk lukt ze dat. De band heeft niet voor niets in meerdere goede voorprogramma’s gestaan. Met hun alternatieve rock zijn ze ook een goede opwarmer om het publiek alvast voor te bereiden op de volgende band. Even denken we dat de zon weer achter een donkere wolk verdwijnt, maar het blijkt tot onze opluchting dikke Dennis te zijn. Peter Pan is in aantocht! Heerlijk snel en hard komt dit powerrocktrio de bezoekers vermaken. Wie niet van deze muziek houdt, blijft toch kijken, want deze band weet wat live optreden moet inhouden. Niet alleen het kunnen de heren kwalitatief hoogstaand kabaal maken, maar ze vertegenwoordigen ook echt de muziek. De toeschouwers die dit alles voor lief nemen en toch besluiten om eventjes een strandwandeling te gaan maken, komen niet ver. Door het uiterlijk van dikke Dennis is ieder gezicht op het podium gericht. We zijn nog bezweet en dorstig van het optreden als bassist Bart ons opwacht met een verfrissend drankje. Dat is nog eens aardig van je, precies wat we nodig hebben! Bart: “Verdunnen lest de dorst niet, geloof me.” Het was een gaaf optreden, hoe heb je het ervaren? Bart: “Dit is een erg mooie locatie. Vanaf het podium kijk je uit over het hele strand.” Het valt ons de laatste tijd op dat veel muzikanten een tattoo in de vorm van een ster op hun arm hebben. Jij hebt op iedere arm een nautische ster. Twee andere kerels die we kennen ook. Bart: “Ja, ik weet dat dit soort tattoos ineens een hype zijn. Maar ik baal er niet van, want voor mij zit er achter deze tattoos een persoonlijk verhaal.” Hoe onderhoud je die enorme bakkenbaarden. Die kun je niet zomaar snoeien. Bart: “Ik houd ze zelf bij.” Dat vergt vast veel werk. Het moet dan wel een hobby van je zijn. Bart: “Nou ja, ik ben lid van de Bakkenbaardenclub.” Je loopt met ons te dollen. Bart: “Nee hoor, het is echt waar en ik ben niet de enige. Er zijn ook bekende Nederlanders lid van die club.” Waar kunnen we deze informatie natrekken? Bart: “www.sideburns.nl” Wij vinden Bart echt een heel stoere kerel. maar hij stijgt nog hoger in aanzien, doordat hij ons ook een andere kant van zich laat zien. Wat is hij aardig. Jammer dat hij een vriendin heeft, want we zouden hem graag als zwager willen hebben. Na het optreden van Peter Pan Speedrock kunnen de spieren weer een beetje ontspannen. De muziek van de uit Brabant afkomstige rockband is perfect voor een cooling down. Intwine bestaat uit vijf bandleden, die allemaal van de Tilburgse Rockacademie komen. Ze blijken tijdens het optreden echte fans te hebben. Iedereen weet dat de leadzanger al voor het formeren van Intwine fans had, maar uit respect voor Roger en de band zullen we het daar niet over hebben. Met een paar vragen in ons hoofd die vooral niet over het verleden gaan, komen we tegenover Roger te zitten. Het is een schattig manneke om te zien en hij is ook redelijk relaxed in omgang. Jullie hebben al op meerdere festivals opgetreden. Hoe vind je het om op een regionaal festival als Schollenpop te staan? Roger: “Schollenpop is een bekend festival. Ik vind het leuk om op festivals op te treden.” Er komt iemand binnen. Er komt nog iemand binnen en nog iemand. Er wordt heen en weer gelopen. Jubeleo: Hoe gaat het nu met Intwine. Verloopt alles zoals de band hoopt? Roger: “Het gaat wel.” Het kan aan ons liggen, maar het lijkt er een beetje op dat Roger bang is dat wij met een televisieshow om zijn oren gaan slaan. Dit zijn we juist niet van plan met deze ‘Idols-ster.’ Hoe bedoel je het gaat wel? Roger: “Tja, het verleden blijft je toch achtervolgen en daar heb ik af en toe wel de balen van. We worden nog steeds niet als volwaardig gezien.” Het ligt misschien aan het tijdstip van de dag of aan ons, omdat we al de hele dag op pad zijn, maar het gesprek heeft een zwaarmoedige teneur. Het is ook erg rumoerig in de kleedkamer. Roger is wel een toffe peer. Zonder piepen mogen we een onwijs grappige foto van hem maken waarbij wij op een stoel naast hem staan zodat hij nog kleiner lijkt dan hij al is. Helaas is deze foto mislukt. De afsluiting van Schollenpop 2005 is aan Headfirst. Met analoge drums, harde synths, diepe drumloops, zware gitaren en dubbele vocalen weet deze formatie het dak eraf te knallen. Headfirst valt goed in de smaak bij het publiek. Schollenpop was dit jaar een perfect festival. De organisatie was goed, de programmering was goed, het publiek was goed en het weer was goed. Met een voldaan gevoel verlaten we het Zuiderstrand van Scheveningen.