Voor de achtste keer wordt Westerpop voorafgegaan door een opwarmfeestje in de vorm van een bandwedstrijd. Vroeger heette deze wedstrijd Lokaal Bokaal, maar sinds het overlijden van Tee-Set zanger Peter Tetteroo is deze felbegeerde beker naar hem vernoemd. Vanaf 19.00 uur staan vijf bands uit uiteenlopende genres te spelen op het sportterrein van het Grotius College. Edge of Sanity, 2nd Place Driver, Roadkill, Radjinder en Hido krijgen de kans zich te bewijzen tegenover een vakjury bestaande uit Erik Boekesteyn, Richard Evers en Bert Thierauf. Vorig jaar ging de formatie Geminia naar huis met de beker en met twee optredens op zak. Het sportterrein is al aardig gevuld als openingsact Edge Of Sanity het podium betreedt. De muziek van dit zestal doet op het eerste gehoor niet echt publieksvriendelijk aan. Rock en pop vermengd met fusion à la Toto. Zanger Ruud Slakhorst toont zich een echte frontman. Na enkele opwarmers spreekt hij zijn waardering uit. “Leuk dat jullie allemaal zo vroeg zijn gekomen.” De band bestaat uit doorgewinterde muzikanten, die virtuoos spelen. Wie hier doorheen luistert, krijgt een vriendelijk optreden in een poppy rock sausje voorgeschoteld. De volgende band is 2nd Place Driver onlangs bracht de band het album …1 uit en sleepte een Essent Award in de wacht. Vorige week speelde dit viertal op Lowlands; vandaag doen ze hun ding tijdens deze bandwedstrijd. Helaas lijkt niet iedereen in te zijn voor deze zogehete electrorock. Hun goed bedoelde benadering van dit genre komt niet helemaal uit de verf. Hoe is deze band erin geslaagd zoveel publiciteit te krijgen? Ook vandaag lijkt de band wat zieltjes te gaan winnen. Vreemd, want wie dit soort muziek probeert te maken moet wel van goeden huize komen. 2nd Place Driver blijft steken in een aantal leuke, onuitgewerkte ideeën. Het ontbreekt de band aan echte liedjes; iets waar hun voorbeelden David Bowie, Gary Numan en Depeche Mode in grossieren. Daarna is het de beurt aan de metalband Roadkill. De band heeft een moeilijke tijd doorgemaakt. Niet meer dan een week geleden hebben ze afscheid moeten nemen van hun zanger Marco Hendriks. Dit hele optreden staat dan ook in het teken van hem. Speciaal voor dit optreden heeft de band beide invalzangers Ivan Montauban en Marc Mes ingeschakeld. Afwisselend zingen ze enkele nummers. Tijdens de intro is de spanning bijna voelbaar. De band gooit alles eruit en geeft een show weg van jewelste. Het lijkt erop of het publiek voor Roadkill is gekomen. Het is nog nooit zo druk geweest tijdens de opwarmer van Westerpop. Mensen joelen uit volle borst mee en volgen als makke schapen elke handeling van beide zangers. Na de opener 10.000 Volts laat Marc Mes, de nieuwe zanger van Roadkill, weten dat Marco op een wolk zit mee te kijken. “Dit optreden is voor hem!” Vuurwerk, rookmachines, ventilators, schijnwerpers, lichtshow, het hele spectrum komt langs in de drie kwartier durende show. Uiteraard wordt de emotie niet vergeten. Het nummer Died Trying wordt ingezet en Ivan heeft de taak om dit samen met drummer Gabor te zingen. Een moeilijk moment. Bij enkele bandleden is van de gezichten af te lezen dat dit nummer veel betekent. Tijdens de crematie van Marco is dit nummer gedraaid, vandaar dat dit aan hem wordt opgedragen. Als Ivan tijdens het slotnummer Merlin in een monnikenpij met een bezem over de catwalk wandelt en Marc de zang voor zijn rekening neemt, wil het publiek niet dat het optreden van Roadkill ten einde is. Dat laat het duidelijk merken: “We want more!” Radjinder komt hierdoor er wat magertjes vanaf. Muzikaal gaat de band op safe. Mooie en aalgladde popliedjes, die het goed zouden doen in de cd-speler van je oma. De band is het geesteskind van muzikale alleskunner en doe-het-zelver Erwin Radjinder. Wellicht kan deze muzikale duizendpoot zich beter concentreren op werk als studio- of sessiemuzikant. Elke vorm van uitstraling ontbreekt bij Radjinder. Ook het publiek laat het liever voor wat het is en lijkt de weg naar huis of de biertap te vinden. Radjinder kan helaas niet boeien. Hido is jong en daar zit hem net de kneep. Het publiek smult van de twee rappende bengels. De vijf muzikanten die op het podium staan zijn slechts opvulling en lijken alleen geïnteresseerd in hun eigen spel. Vincent van der Steen en Thijs Bazalmans aka VAS en NIKS proberen door middel van grappige teksten in de vorm van scherpe titels het publiek voor zich te winnen. Bij de voorste rijen lijkt het te lukken. Er gaan spontaan wat handen omhoog, maar meer dan dit zit er niet in. Titels als Fuck de NS voegen niets meer toe. Leuk geprobeerd. Na Hido wordt snel het podium leeg gemaakt voor de uitslag. Organisator en presentator Rene Steijger laat alle muzikanten met een bos rozen het podium op komen om te horen wat de jury de beste act van de avond vindt. Na enkele positieve statements wordt bekend gemaakt dat Roadkill de winnaar is. Richard, Gabor, Mario, Bardo, Ivar en Marc nemen gebroederlijk de grote bokaal in ontvangst. Emoties van vreugde krijgen de overhand. Marc tilt de beker hoog boven zijn hoofd en schreeuwt het uit: “Marco! Deze is voor jou!!!” De jury prees vooral het lef en de show die het optreden van Roadkill zo bijzonder maakten. Op de vraag aan de heren of ze het verwacht hadden, is het antwoord unaniem nee. Vreugde alom. Opvallend is dat op dat moment de regen met bakken uit de hemel komt. De eerste dag van Westerpop is tot dan toe droog gebleven. Maar deze regen? Het zijn vreugdetranen van Marco Hendriks. Vanaf een wolk heeft hij toegekeken. Hij is trots op zijn band.