Met een uitloop van een half uur, begon dan eindelijk de Groningse band Audiotransparent. Zij waren de opener van deze eerste Indie Only avond in de kleine zaal van het Paard van Troje. Gelukkig kon je langszij de zaal zitten om te luisteren naar deze ingetogen muziek. Muziek die veelal raakvlakken heeft met het Amerikaanse Low, maar ook met het IJslandse Sigur Ros. Het doet ook denken aan de Nederlandse bands, Lawn , eveneens uit Groningen en At The Close of Every Day. Als je je goed concentreerde, moest je ervoor waken niet in dromenland te raken. Sferische sprookjesmuziek, om lekker bij weg te zweven. Maar met de kleine zaal van het Paard als lokatie komt het niet helemaal van de grond. Een intiemere lokatie zou waarschijnlijk de muziek beter hebben gedaan. De gehele set was een grote aanloop naar het einde toe, daar kwam het pas tot een uitspatting. Jammer dat het geluid niet goed was. Dit zorgde voor overstuurde drums, een verschrikkelijke zoem en teveel galm. Men kon niet van de muziek genieten zoals dat eigenlijk zou moeten. De viool kwam gelukkig wel heel mooi over. Het geluid was ook een probleem bij de tweede band, Zea, uit Amsterdam. Het geheel konk ook hier overstuurd. Bij Audiotransparent kon men blijven zitten en rustig genieten van de muziek, bij Zea was het meer schudden van de billen en knikken met de knieen. Regelrechte ADHD-Indie Pop. Collages van allerlei muziekstijlen suizen langs je oren. En hoe frappant voor zo'n avond; de set werd beeindigd met het nummer "We buried Indie Rock Years Ago". Het geluid idem dito bij Soft Posh. Het was donker en het publiek vroeg zich af of deze band al begonnen was of dat ze nog bezig waren met de soundcheck. Over het algemeen weet je het nooit bij deze band, intense muziek waarbij het hier en daar tot een explosie komt. Het gehele optreden bleven ze in het donker staan. Na een totaal instrumentale set verlieten ze het podium zoals ze dat normaliter ook doen, de versterkers luid brommend achterlatend. Wat niet was aangekondigd, was een surprise-act. Dat was jammer, omdat de meeste mensen dachten dat het na Soft Posh was afgelopen. Er kwam dus nog een Mexicaan, wiens act blijkbaar geen naam had. Hij zag er niet Mexicaans uit; met zijn blanke huid en hoogblonde haren leek hij eerder uit het Hoge Noorden te komen. Poppy beats kwamen uit de CD-speler en daarop ging hij improviseren. Als een of andere idioot zwaaide hij op en neer springend, met zijn microfoon. Hij trok mensen uit het publiek en liet ze bijvoorbeeld air-guitar spelen. Op een gegeven moment kreeg hij bezoek van Sinterklaas en twee zwarte pieten. De pieten klommen het podium op en begonnen daar pepernoten de zaal in te strooien. Erg vermakelijk allemaal. Jammer dat veel mensen zijn weggebleven op deze eerste Indie Only-avond. Het programma is leuk voor wie wat anders wil dan de standaardbands. De sfeer zit er ook goed in. Als het concept nog meer wordt uitgebuit en er meer ruchtbaarheid aan wordt gegeven, kan zo'n Indie Only avond nog best wel een succes worden. En de kleine zaal van het Paard is daar een uiterst geschikte lokatie voor om dit soort experimentele avonden op de proef te stellen; niet alleen grote bekende internationale of nationale acts laten optreden, maar ook de onbekendere bands van de onbekendere stromingen de kans geven zich te presenteren. Hier was al plaats voor in de andere grote steden. Is Den Haag dan eindelijk ook aan de beurt?