Crossing Border is weer thuis. Thuis in het Haagse welteverstaan. En dat was aan alles te merken. De weg richting een groot popfestival die het festival insloeg met de verhuizing naar Amsterdam drie jaar geleden is weer de rug toegekeerd. In de vijf dagen dat het festival dit jaar duurde kwamen minder bands en meer schrijvers. Het publiek maalde er niet om en liet zich vijf dagen verantwoord entertainen. Toegegeven, het festival bood dit jaar een veel betere balans tussen muziek en schrijvers. Sneeuwden de laatsten in Amsterdam steeds meer onder door het almaar uitdijende popprogramma, daarvan was dit jaar zeker geen sprake. Sterker nog: zelfs bij de concerten had je het gevoel alsof je stilletjes naar een schrijver zat te luisteren. Soms zag je nog een verdwaalde popfanaat, tevergeefs zoekend naar herrie die boven de 40 dB uitkwam. Tijdens het optreden van 16 Horsepower lukte dat op vrijdag. David Eugene Edwards produceerde misschien wel de hardste noten van dit Crossing Border festival. Dat was ook in de zaal te zien: veel mensen deden in hun zijdenzachte theaterstoel verwoede pogingen tot uitbundige zitdansjes. Een meisje lukte het zowaar om uit het pluche op te stijgen, al leken haar voeten nog steeds vastgelijmd. Het aanzien van dit alles vanaf het tweede balkon van de Koninklijke Schouwburg was misschien wel de meest indrukwekkende performance art van de avond. Ondanks interessante voordrachten en leuke interviews van verschillende schrijvers en sublieme optredens van Tom McRae en Sixteen Horsepower, was er op vrijdagavond slechts één optreden waar de grenzen overschreden werden. Alternatieve popdiva Solex en al redelijk oud maar nog steeds enfant terrible van de moderne klassieke muziek Maarten Altena waagden beiden een uitstapje naar de overkant. Speciaal voor Crossing Border maakte Solex een compositie met gesampled materiaal van Maarten Altena en voerde die compositie met Altena’s ensemble op. Het resulteerde in een stuk van 25 minuten dat bij vlagen geniaal was, soms heerlijk tenenkrommend en over het algemeen lekker weg te luisteren bleef. Kortom: het had alles wat een festival dat de grenzen tussen twee werelden opzoekt, moet hebben. Helaas als enige.