BB18: Delusionals is vorm boven inhoud

Met referenties naar Florence + The Machine en Radiohead halen de dames van Delusionals flink wat verwachtingen naar zich toe, met aardig wat synths en drumcomputers op het podium lijkt Delusionals dan ook wat bijzonders te worden. Maar wat blijkt: Delusionals heeft eigenlijk vrij weinig met beide bands te maken. Dat je een beetje hoog kan zingen maakt je nog geen Florence Welch en 'moeilijke elektronica' met wat gitaren maakt je nog geen Thom Yorke. Hoogstens wat ideeën zijn gejat zodat het er cool uit ziet, het lijkt bij Delusionals dan ook vorm boven inhoud te gaan.

Vrij simpele en lompe beats overheersen de gitarist die wat ongeïnspireerde echoende pingeltjes speelt. De beats complementeren de gitaar dan ook niet en de synths die daarboven op worden gelaagd zijn dan ook niet in synchronisatie met de beats en soms zelfs buiten de maat. De fundering van de nummers valt dan snel als een kaartenhuis in elkaar. Delusionals' muziek is op het moment nog iets te veel een losse puzzel waarin de puzzelstukjes op zich wel goed bedacht zijn maar niet bij elkaar passen.

Delusionals moet hun nummers nog eens goed onder de loep nemen, de oefenruimte in duiken en de nummers samenhangender maken. Delusionals bestaat niet uit slechte muzikanten, maar de muziek is op het moment gewoon niet van het niveau wat ze zelf willen.