Met een biertje in de hand zoeken de mensen hun plek in de zaal. Mezz is vol vanavond en vooral op de dansvloer is weinig plek meer. Iedereen wil de mannen van dichtbij bekijken. Het balkon is duidelijk minder in trek. Zodra de intro begint, houden enkelen hun adem in. Maar zodra De Dijk het podium betreedt, beginnen mensen te klappen. De show is begonnen.

Na de eerste paar nummers is duidelijk waar deze avond om draait: oude en nieuwe liedjes worden moeiteloos met elkaar verbonden en het publiek wordt bij de show betrokken. Dat de mannen nog steeds muziek kunnen maken, bewijzen ze deze avond opnieuw. Een foutloze set wordt gespeeld, zanger Huub van der Lubbe heeft nog steeds een gouden keel.

Ook geeft Van der Lubbe enkele vrouwen nog even een lesje geluidstechniek als er wordt geklaagd over het volume van de microfoon. "Als je met je hoofd dicht bij de gitaarversterker staat, hoor je mij natuurlijk niet." Als de vrouwen daarop antwoorden dat ze vooraan willen staan, grapt Van der Lubbe dat het dan om de goddelijke lichamen van de band gaat. De toon van de avond is gezet.

Oude hits worden luidkeels meegezongen, de nieuwere worden goed ontvangen. De band is energiek, straalt plezier uit en speelt moeiteloos twee uur door. Zodra de hele zaal mee danst op 'Ik kan het niet alleen', wordt er nog een grapje gemaakt over Brabant. “Zo doen ze dat dus hier in Brabant.” De show is goed uitgebalanceerd en de mannen glimlachen van oor tot oor.

De sfeer zat er goed in vanavond en de mannen hebben bewezen dat ze na al die jaren nog steeds op het podium willen staan.

Gezien: De Dijk, Mezz Jupiler Zaal. Vrijdag 11 september 2015.