De band staat naast elkaar opgesteld op klassieke, Perzische tapijten. Wat live gefabriceerde vloeistofdia's op de achtergrond en een bassist op zijn sokken. De hele setting en het uiterlijk van de band doet denken aan de jaren '60 en '70. Duidelijk hoorbaar is ook de passie voor de psychedelische muziek uit deze tijd. Met lange haren voor hun ogen weten de vier mannen de zaal het hele optreden mee te slepen. Symfonisch en dromerig, wat mede komt door de instrumenten die PAUW naast het gebruikelijke bespeelt. Een tamboerijn, regenstok en blokfluit, alles wordt uit de kast gehaald om de nummers net dat beetje extra te geven.

Het geluid doet denken aan bands als Pink Floyd, maar dan in een modern, soms oosters jasje. De bassist speelt meerdere malen met een strijkstok op zijn bas en de gitarist en drummer verzorgen een harmonieuze samenzang. De toetsenist bedient meerdere keyboards en slaat tussendoor op een gong. Tussen de nummers door gaat het jammen tussen de heren gewoon verder. PAUW weet veel energie in het optreden te leggen. Mede hierdoor blijft het publiek geboeid kijken en bewegen de hoofden mee op het ritme van de muziek.

Het publiek vindt het jammer als na drie kwartier het hele repertoire van de band al voorbij is gekomen en vraagt om een toegift. Pauw ziet er zelf wel de ironie van in, omdat er niet meer nummers zijn om te laten horen. Uiteindelijk besluiten ze de aankomende single 'Visions In The Sky' nog een keer te spelen. Het nummer dat oorspronkelijk diende als soundtrack voor de compilatie van de Hubble telescoop beelden, een onderwerp bij De Wereld Draait Door, waar PAUW ook speelde.

Na een klein uur is het optreden dan echt voorbij, meer nummers zijn er nog niet. Ondanks dat heeft PAUW een mooie show neergezet en daar zelf ook zichtbaar genoten. Breda waande zich even terug in de psychedelische jaren ’60 en ’70. Hoge verwachtingen zijn ontstaan voor het aankomende album.

Gezien: PAUW. Mezz Kleine Zaal, donderdag 12 maart 2015.