Wanneer na het voorprogramma de lichten doven en de dreiging van DeWolff voelbaar is, lijkt er een bijna elektrisch geladen stilte te ontstaan. Deze stilte is van korte duur, want het drietal van DeWolff, Pablo van de Poel (zang/gitaar), Luka van de Poel (drums) en Robin Piso (Hammond orgel) komt het podium op en dit kan het publiek niet in stilte aan zich voorbij laten gaan.

DeWolff start met het nummer ‘Evil And the Midnight Sun’ waarbij gelijk alle registers worden opengetrokken. Opwarmen lijkt niet in het vocabulaire van de heren van DeWolff voor te komen, het is direct alles geven. Deze energie wordt ook gretig en dankbaar opgepakt door het publiek. Tijdens het derde nummer ’Yellow Rat Magic Blues’, waarbij de lichten toepasselijk geel kleuren, wordt de sfeer voor de rest van de avond geboren. Het publiek reageert spontaan op de klanken die Pablo uit zijn Gibson Firebird tovert, waarop Pablo op zijn beurt weer reageert op het publiek. Dit wordt een heerlijke wisselwerking, een over en weer van luisteren en reageren. Het nummer duurt een kleine vijftien minuten en de tijd lijkt niet meer aanwezig te zijn, alleen de klanken van de driekoppige wolf lijken nog te bestaan.

Het is mooi te zien dat de heren van DeWolff elkaar de ruimte geven, elkaar versterken en dat het oogcontact altijd aanwezig is tussen de bandleden. Dit zwakt naarmate het optreden vordert niet af, ze blijven op scherp staan en weten wat er van ze verwacht wordt. Nadat het nummer ’Voodoo Mademoiselle‘ is afgelopen, schreeuwt er een vrouw door het publiek ”Wat zijn jullie goed man!” hier kijkt niemand van op of om, daar deze reactie lijkt te kloppen op het moment. Na een sublieme uitvoering van ’Silver Love Machine’ lijkt het publiek alleen maar meer te willen van de tijdloosheid en het weg zijn uit de realiteit.
 
Tijdens het nummer ’Crumbling Heart‘ gaat er een groep jongelui uitgeput op de grond zitten na flinke actie en moshen met elkaar. Pablo ziet dit gebeuren en grijpt deze kans aan om een zitmoment in te lassen. “Jongens, weet je wat, laten we gewoon met z’n allen gaan zitten.” Op een enkeling na geeft iedereen hier direct gehoor aan en plots zit bijna het gehele publiek op de grond. Ook Pablo zakt door zijn knieën en Robin is verdwenen achter zijn Hammond. Nu lijkt iedereen Luka te aanbidden, die ongestoord, verheven boven allen en centraal op het podium, zijn heerlijk pure drumsolo ten gehore brengt. “Nog even wachten..” laat Pablo horen, “Ja, nu!” waarop de toeschouwers opveren en meespringen met de rest van het nummer.

Er wordt nog getrakteerd op wat oudere nummers zoals ’Gold and Seaweed‘ en ’Don’t You Go Up The Sky‘ wat een perfecte afsluiter is voor de onvergetelijke avond. Iedereen wordt bedankt door Pablo, waaronder ook de altijd helpende hand Stefan Wolfs die ieder optreden zijn verjaardag lijkt te vieren. Na het optreden springt Pablo bij Robin op de rug en uitgelaten, met recht trots en blij verlaten de drie sublieme muzikanten het podium en laten ze het gillende, fluitende en feestende publiek aan.

Gezien: The La La Lies, DeWolff. Mezz, zaterdag 19 januari 2013.