Face Tomorrow zegt Breda vaarwel in Mezz

Akoestische show met mooie muziek, emotionele band en onbeschoft publiek

Tekst: Robin van Essel; Foto's: Sanne van Hassel ,

Augustus vorig jaar stond Face Tomorrow ook al op de planken van Mezz Café, toen voor de allereerste keer met een akoestische show. De combackplaat 'Face Tomorrow' was net uit en na een aantal roerige jaren werden de Rotterdammers onder luid gejuich terug verwelkomd in de Nederlandse zalen. De set in Breda smaakte naar meer, dus werd de akoestische plaat 'Move On' enkele maanden terug uitgebracht. Het bleek meteen een afscheidscadeau.

Waar de doorbraak van Face Tomorrow naar definitieve faam vorig jaar ineens dichterbij was dan ooit, besloot de band eerder dit jaar ineens dat het eind van 2012 genoeg is geweest. Daarna is één van de beste Nederlandse bands van de afgelopen tien jaar niet meer. De rek was eruit, vertelde gitarist Aart Steekelenburg deze week aan onze collega's van 3voor12/Zuid-Holland. Doorgaan was geen optie.

De Rotterdammers hebben het er bij de – wederom akoestische – Bredase show van de afscheidstour duidelijk moeilijk mee. Steekelenburg zit halverwege het optreden, als hij even niet speelt, met zijn gezicht in zijn handen naast het podium. Zanger Jelle Schrooten maakt af en toe een ongemakkelijk grapje over de noodzaak een nieuw bandje te moeten zoeken.

Waar bij de band het akoestische vorig jaar nog onwennig en geïmproviseerd was, is Face Tomorrow unplugged tegenwoordig een geoliede machine. Schrooten lijkt met de jaren een betere zanger te worden: zijn vocalen zijn loepzuiver. Ook de 'akoestische emo' werkt prima. Het levert liedjes op die vele maler interessanter zijn dan een gemiddeld popliedje van, zeg, een Racoon. Oudjes als 'My World Within' en 'Prop And Stay', van 'The Closer You Get' uit 2004, zijn al jaren vaste prik in het repertoire van Face Tomorrow en nog steeds ijzersterke nummers. 'Move On', van de comebackplaat, is een wonderschoon liedje waar echt alles aan klopt.

Maar toch. Als je enkele jaren terug Face Tomorrow aan het werk zag, weet je wat een vuur er ooit in deze band zat. Uiteraard zijn de heren een jaartje ouder, maar de band oogt vermoeid, hoeft duidelijk niks meer. Bovendien is men alle kwaliteit ten spijt, in het Café vanavond weer eens drukker met zichzelf. Het valt de band blijkbaar ook op, als vlak voor de afsluiter Schrooten "Zo, jullie zijn ineens lekker stil?" naar het luid converserende publiek sneert. Eventjes is het stil tijdens 'The End'. Dan volgen 'All The Way' en 'Worth The Wait'. En hoe veelzeggend is de tekst van dat nummer: it's hard but we have to admit, that we have to quit. En zo is de laatste Bredase show van Face Tomorrow een feit en blijf je met een dubbel gevoel achter. Vaarwel.