Ruim drie kwartier te laat betreden deze legendarische britse punk/ new waveband het podium in een tot de nok gevulde Mezz. Wat meteen opvalt is dat Jet Black niet achter het drumstel plaatsneemt. Gedurende het concert legt zanger/ gitarist Baz Warne uit dat we hier te maken hebben met drum-roadie Ian Bernard. Niet de eerste keer dat dit het geval want de 70-jarige (!!!!) Brian Duffy, zoals Jet's echte naam luidt, leidt al enige tijd aan een hartritmestoornis die in de regel aangeduid word met de term 'boezemfibrilleren'.
Dit enige optreden in Nederland vormt de kick-off van een Europese tour die over precies een maand zal eindigen in Gent en de nadruk ligt duidelijk op het verleden. Er is immers ook geen nieuw werk te promoten. Bassist Jean-Jacques Burnel heeft in interviews al aangegeven dat deze tour goed mogelijk de laatste zal zijn. Het is dus niet ondenkbaar dat we hier getuige zijn geweest van het laatste optreden op nederlandse bodem ooit...
De set begint met van het debuutalbum 'Rattus Norvegicus' afkomstige '(Get a) grip (on yourself)'. In rap tempo volgen '5 minutes', 'Peaches' en 'Nice 'n' sleazy', die tevens uit de beginperiode van de band stammen. 'Spectre of love' van het laatste album 'Suite XVI' vormt het bruggetje tussen de jaren zeventig en tachtig. 'Skin deep', 'No mercy' en 'Always the sun' stammen uit de tijd dat The Stranglers het over een melodieuzere en meer poppy boeg gooide. Een koers die ze bij een groter publiek onder de aandacht bracht en waarvan 'Golden Brown' uiteraard het meest bekende nummer is. Dit curieuze, afwisselend 3 /4 en 4/4 maat uitgevoerde lied handelt volgens Jet Black helemaal niet over herione, maar over het ranzige goedje marmite. Dit nummer ontbreekt uiteraard niet in deze set.
Na de Kinks-cover 'All day and all of the night' gaan we weer terug in de tijd met 'Duchess' (met toetsenist Dave Greenfield's bekende bier-drink-act tijdens de keyboardsolo) en 'Tank'. De toegiften bevatten de klassiekers 'Something better change' en uiteraard 'No more heroes', wat de afsluiting vormt van een geweldige, enigszins nostalgische avond. Oud-zanger Hugh Cornwell wordt door ondergetekende in ieder geval niet echt gemist. Het stemgeluid van Baz Warne, die sinds 2000 de vocalen voor zijn rekening neemt, zit toch behoorlijk dicht bij dat van de zanger waarmee ze groot geworden zijn.
Zoals al gezegd was dit goed mogelijk de laatste kans ooit om de new-wave veteranen aan het werk te zien dus wie dit leest en er niet bij geweest is zou ik sterk aan willen raden een kaartje voor Gent te bemachtigen...
Gezien: The Stranglers, 06 januari 2009, Mezz, Breda