Het duurt een poosje voordat de vier dames van The Legs het podium betreden, de make-up moet eerst goed worden aangebracht. Maar het wachten is de moeite waard! Op en top gekleed, met hakken en kittige rokjes betreden The Legs nog enigszins onwennig het podium. Goed eerst even de korte geschiedenis van The Legs. Ongeveer anderhalf jaar geleden hebben de vier dames ‘s nachts op een feestje besloten om een bandje te beginnen. Het enige probleem daarbij was, dat drie van de vier leden geen instrument speelden, kortom alles moest van de bodem af opgebouwd worden. Met die informatie in je achterhoofd is de onwennigheid op het podium niet zo vreemd. Dat ze nog maar anderhalf jaar bezig zijn, is tijdens het spelen van de nummers echter goed te horen. The Legs zijn nog geen echte band en het samenspelen kost nog teveel moeite om het echt lekker te laten klinken. Op zich spelen ze leuke, lichte rock nummers, maar de uitvoering rammelt nogal. Vooral het op gang komen van de nummers kost nogal wat moeite, maar als dat eenmaal zo is, glinstert het talent van The Legs het café in. Want hoewel het allemaal nog niet echt goed was, is wel duidelijk dat The Legs het wel in zich hebben om goed te worden. Vooral de zangeres Mariele, heeft van nature de allure van een goede frontvrouw en dat is nu juist iets wat je niet kan leren. Ook positief is dat het speelplezier van de band afstraalt, vooral tussen de nummers door gedragen ze zich alsof ze vrolijk in de oefenruimte staan. Mariele loopt een beetje over het podium en praat een beetje met het publiek en begroet wat vrienden in het publiek, de bassiste en gitariste wisselen rustig van instrument, waarbij de gitariste verstrengeld raakt in de draden. Hoewel deze taferelen grappig zijn om naar te kijken, halen ze wel het hele tempo uit het optreden, zodat je het gevoel hebt dat je naar allemaal verschillende liedjes aan het kijken bent, in plaats van een geheel optreden. Al met al, kunnen The Legs met nog veel spelen een grote aanwinst zijn voor de Bredase muziekscene. Na dit vrouwenuurtje is het tijd voor de stevige punk van Foyler, de overgang is wel groot van het liefelijke “The Legs” naar de recht toe recht aan punk van Foyler. Het recht toe recht aan slaat vooral op de performance van Foyler met één gitarist, één drummer en één bassist/zanger, kan de formatie bijna niet kleiner. Maar Foyler bewijst dat meer toevoegingen niet nodig zijn voor deze band, ze staan met veel zelfvertrouwen op het podium en weet wat ze doen. ze weten door goed samenspel een erg strakke set neer te zetten. Vooral de afwisseling tussen zang en lichte scream geven de nummers extra power, waardoor het optreden niet verzand in de stroom van standaard punknummers, zoals je die bij andere punkbandjes nogal eens ziet. Helaas is er één minpuntje, tussen de nummers door is het gemompel van de zanger echt onverstaanbaar. En waarschijnlijk heeft de zanger voor het laatste nummer wel gezegd dat dat het laatste nummer was, maar heeft niemand het verstaan, zodat er nogal een abrupt eind aan de set kwam.